یونس عمار گفت : امام صادق علیه السلام فرمود: دیوانها در روز محشر سه اند: یکى دیوانى حسنات را در مقابل یکدیگر قرار مى دهند که دیوان نعم تمام حسنات را فرا مى گیرد و در خود فرو مى برد، و دیوان سیئات مى ماند. پس مؤمن آدم براى حساب خوانده مى شود. آنگاه قرآن در فراروى او در نیکوترین صورتى پیش مى آید و مى گوید: اى رب من ! من قرآنم و این بنده مؤمن توست که خود را به تلاوت من رنج مى داد، و شب را در مدتى دراز به ترتیل در قرائت من مى گذرانید، و در گاه تهجد (شب نمازى و شب زنده دارى ) از چشمان او اشک جارى مى شد؛ پس او را خشنود گردان چنانکه مرا خشنود گردانید.
امام فرمود: در آنگاه خداوند عزیز جبار مى فرماید: بنده من ! یمینت را (دوست راستت را) باز کن ، پس آن را از رضوان خداى عزیز جبار پر مى کند؛ و شمال او را (دست چپ او را) از رحمت خدا پر مى کند. سپس به او گفته مى شود: این بهشت براى تو مباح است ، بخوان (قرآن را) و بالا برو؛ پس چون آیه اى را قرائت کرد، درجه اى بالا مى رود.