معرفی وبلاگ
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 4577626
تعداد نوشته ها : 10297
تعداد نظرات : 320
Rss
طراح قالب
مهدي يوسفي
گروه تحلیل خبر ایفنا نیوز :
بالاخره فیلم انتخاباتی محمود احمدی نژاد و میرحسین موسوی از سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد تا ناظران سیاسی از شباهت های شگرف ذهنیت های این دو سیاستمدار ایرانی و مشاوران آنها شگفت زده شوند.
از جمله مهمترین شباهت های فیلم تبلیغاتی موسوی و احمدی نژاد این بود که هر دو با تکیه بسیار بر بزرگنمایی استقبال های مردمی از این دو کاندیدا ساخته شده اند و در آن، نماهای متعددی با استفاده از دوربین های متعدد و فیلم برداران حرفه ای از اجتماعات هزاران نفری مردم و هواداران به نمایش گذاشته می شود.
دیگر شباهت فیلم موسوی و احمدی نژاد تاکید بسیار برای القای حس پیروزی قطعی در هواداران بود. هر دو کاندیدا از آنجا که در اقناع فکری هواداران خود ناتوان هستند و به نوعی به هواداران خود تحمیل شده اند، بیشترین همت خود را مصروف روحیه بخشی به هواداران خود و تقویت گمانه پیروزی خود نموده اند. توضیح اینکه احمدی نژاد به رغم انتقادات بی پاسخ نخبگان اصولگرا در مورد نحوه رابطه رئیس دولت با روحانیت و رهبری، عدم استفاده از ظرفیتهای مدیرتی اصولگرایان منتقد و حضور سوال برانگیز چهره هایی نظیر کردان و مشایی و محصولی در کنار رئیس جمهور، خود را به آنها تحمیل نموده و عملاً می گوید اگر می خواهید اصلاح طلبان پیروز نشوند، به ناچار از من حمایت کنید. موسوی نیز با حذف خاتمی از صحنه انتخابات که تا هفته ها دلخوری هواداران خاتمی را در بر داشت، خود را به صحنه رقابتها پرتاب کرد تا رقیبی سخت مشابهت جو و البته ستیزه جو برای احمدی نژاد باشد.
مشابهت دیگر هر دو فیلم، هزینه های هنگفت ساخت آنهاست. فیلم انتخاباتی احمدی نژاد با هزینه بیت المال و با وارد کردن دستگاه های مخصوص فیلم برداری سیار از خارج از کشور و احداث استودیوی اختصاصی چند میلیاردی زیر نظر مشاور هنری رئیس جمهور شکل گرفته است و فرایند ساخت آن عملاً چهار سال به طول انجامیده و فیلم برداران حرفه ای به مدت چهار سال همراه رئیس جمهور از این شهر به آن شهر رفته اند تا به شکار لحظه هایی بپردازند که بتواند احساسات انسان دوستانه مردم را برانگیزد.
در فیلم انتخاباتی موسوی نیز شاهد هستیم که از هر مجلس سخنرانی وی نماهای مختلف و متنوعی به وسیله دوربین های متعدد ضبط شده است؛ یک دوربین روبروی سخنران، یک دوربین نمای بسته چهره سخنران، یک دوربین نمای پشت سر سخنران، دو دوربین ثابت ابعاد حضور مردم و دو دوربین شکار لحظه ها را عهده دار هستند. و تقریباً از همه سفرهای چهار ماه اخیر وی فیلم های متعددی ضبط شده است که بی شک مستلزم هزینه هنگفت برای تیم فیلمبرداری همراه وی بوده است.
هر دو فیلم لبریز از خودمحوری و قهرمان پروری از کاندیدای مورد نظر هستند و او را تا حد یک انسان فرشته خو و آسمانی بالا می برند به گونه ای که انسان یکباره از یاد می برد که آقای کاندیدا نیز انسانی است همسان رای دهندگان که تشنه و گرسنه می شود، غذا می خورد، گاهی عصبانی می شود و ضرورتاً گاهی برای قضای حاجت نیاز به خلوت با خود دارد! در هر دو فیلم کاندیدا درحد یک پیامبر یا قدیس عروج می کند و انسان هر آینه منتظر است که کتاب آسمانی کاندیدای یاد شده را در اولین فرصت از یک داعی مذهبی ترجیحاً مخفی دریافت نماید تا هرچه سریعتر به سعادت بار یابد.
همچنین در هر دو فیلم، فقط کسانی در دایره مفهومی "مردم" و مورد توجه فیلمساز هستند که برای هوادار یاد شده سوت و کف می زنند و صلوات می فرستند. خارج از استادیومی که هواداران این کاندیدا تجمع کرده اند، هیچ مردمانی وجود ندارند. کسی نیست که تصمیم داشته باشد رای ندهد. کسی نیست که بغض کرده باشد. کسی نیست که بگوید اینها درد و درمان من نیست. و کلاً در هر دو فیلم، انسان ایرانی بر دو نوع است: کسانی که هوادار کاندیدای ما هستند و کسانی که هوادار ما نیستند و بهتر است که اصلاً در فیلممان هم نباشند!
اما مهمترین تفاوت فیلم موسوی و احمدی نژاد که قطعاً نقطه قوت فیلم احمدی نژاد محسوب می شود این است که: فیلم احمدی نژاد اومانیستی تر و ایندیویدوالیستی تر است. در فیلم موسوی انسان منفرد اصلاً دیده نمی شود و مجالی برای ظهور حتی در یک قاب کوتاه چند ثانیه ای نمی یابد و یک تصور سوسیالیستی و پوپولیستی از انسان بر تمام زوایای فیلم حکمفرماست. در فیلم احمدی نژاد اما انسان اگرچه موجودی است که طبق تعریف فلسفی هوگو چاوز "از رئیس جمهور مردمی حمایت می کند" اما گاهی نیز مجال می یابد تا منفرداً با رئیس جمهور خود نجوا کند و احیاناً مورد نوازش شخصی رئیس جمهور محبوب خود قرار گیرد تا سوژه عکاسان و تیم فیلمبرداری همراه رئیس جمهور مردمی شود. در واقع تفاوت اصلی فیلم موسوی و احمدی نژاد این است که هر دو مردمنواز هستند ولی یکی سوسیالیستی و دیگری کمی ایندیویدوالیستی است.
بالاخره فیلم انتخاباتی محمود احمدی نژاد و میرحسین موسوی از سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد تا ناظران سیاسی از شباهت های شگرف ذهنیت های این دو سیاستمدار ایرانی و مشاوران آنها شگفت زده شوند.
از جمله مهمترین شباهت های فیلم تبلیغاتی موسوی و احمدی نژاد این بود که هر دو با تکیه بسیار بر بزرگنمایی استقبال های مردمی از این دو کاندیدا ساخته شده اند و در آن، نماهای متعددی با استفاده از دوربین های متعدد و فیلم برداران حرفه ای از اجتماعات هزاران نفری مردم و هواداران به نمایش گذاشته می شود.
دیگر شباهت فیلم موسوی و احمدی نژاد تاکید بسیار برای القای حس پیروزی قطعی در هواداران بود. هر دو کاندیدا از آنجا که در اقناع فکری هواداران خود ناتوان هستند و به نوعی به هواداران خود تحمیل شده اند، بیشترین همت خود را مصروف روحیه بخشی به هواداران خود و تقویت گمانه پیروزی خود نموده اند. توضیح اینکه احمدی نژاد به رغم انتقادات بی پاسخ نخبگان اصولگرا در مورد نحوه رابطه رئیس دولت با روحانیت و رهبری، عدم استفاده از ظرفیتهای مدیرتی اصولگرایان منتقد و حضور سوال برانگیز چهره هایی نظیر کردان و مشایی و محصولی در کنار رئیس جمهور، خود را به آنها تحمیل نموده و عملاً می گوید اگر می خواهید اصلاح طلبان پیروز نشوند، به ناچار از من حمایت کنید. موسوی نیز با حذف خاتمی از صحنه انتخابات که تا هفته ها دلخوری هواداران خاتمی را در بر داشت، خود را به صحنه رقابتها پرتاب کرد تا رقیبی سخت مشابهت جو و البته ستیزه جو برای احمدی نژاد باشد.
مشابهت دیگر هر دو فیلم، هزینه های هنگفت ساخت آنهاست. فیلم انتخاباتی احمدی نژاد با هزینه بیت المال و با وارد کردن دستگاه های مخصوص فیلم برداری سیار از خارج از کشور و احداث استودیوی اختصاصی چند میلیاردی زیر نظر مشاور هنری رئیس جمهور شکل گرفته است و فرایند ساخت آن عملاً چهار سال به طول انجامیده و فیلم برداران حرفه ای به مدت چهار سال همراه رئیس جمهور از این شهر به آن شهر رفته اند تا به شکار لحظه هایی بپردازند که بتواند احساسات انسان دوستانه مردم را برانگیزد.
در فیلم انتخاباتی موسوی نیز شاهد هستیم که از هر مجلس سخنرانی وی نماهای مختلف و متنوعی به وسیله دوربین های متعدد ضبط شده است؛ یک دوربین روبروی سخنران، یک دوربین نمای بسته چهره سخنران، یک دوربین نمای پشت سر سخنران، دو دوربین ثابت ابعاد حضور مردم و دو دوربین شکار لحظه ها را عهده دار هستند. و تقریباً از همه سفرهای چهار ماه اخیر وی فیلم های متعددی ضبط شده است که بی شک مستلزم هزینه هنگفت برای تیم فیلمبرداری همراه وی بوده است.
هر دو فیلم لبریز از خودمحوری و قهرمان پروری از کاندیدای مورد نظر هستند و او را تا حد یک انسان فرشته خو و آسمانی بالا می برند به گونه ای که انسان یکباره از یاد می برد که آقای کاندیدا نیز انسانی است همسان رای دهندگان که تشنه و گرسنه می شود، غذا می خورد، گاهی عصبانی می شود و ضرورتاً گاهی برای قضای حاجت نیاز به خلوت با خود دارد! در هر دو فیلم کاندیدا درحد یک پیامبر یا قدیس عروج می کند و انسان هر آینه منتظر است که کتاب آسمانی کاندیدای یاد شده را در اولین فرصت از یک داعی مذهبی ترجیحاً مخفی دریافت نماید تا هرچه سریعتر به سعادت بار یابد.
همچنین در هر دو فیلم، فقط کسانی در دایره مفهومی "مردم" و مورد توجه فیلمساز هستند که برای هوادار یاد شده سوت و کف می زنند و صلوات می فرستند. خارج از استادیومی که هواداران این کاندیدا تجمع کرده اند، هیچ مردمانی وجود ندارند. کسی نیست که تصمیم داشته باشد رای ندهد. کسی نیست که بغض کرده باشد. کسی نیست که بگوید اینها درد و درمان من نیست. و کلاً در هر دو فیلم، انسان ایرانی بر دو نوع است: کسانی که هوادار کاندیدای ما هستند و کسانی که هوادار ما نیستند و بهتر است که اصلاً در فیلممان هم نباشند!
اما مهمترین تفاوت فیلم موسوی و احمدی نژاد که قطعاً نقطه قوت فیلم احمدی نژاد محسوب می شود این است که: فیلم احمدی نژاد اومانیستی تر و ایندیویدوالیستی تر است. در فیلم موسوی انسان منفرد اصلاً دیده نمی شود و مجالی برای ظهور حتی در یک قاب کوتاه چند ثانیه ای نمی یابد و یک تصور سوسیالیستی و پوپولیستی از انسان بر تمام زوایای فیلم حکمفرماست. در فیلم احمدی نژاد اما انسان اگرچه موجودی است که طبق تعریف فلسفی هوگو چاوز "از رئیس جمهور مردمی حمایت می کند" اما گاهی نیز مجال می یابد تا منفرداً با رئیس جمهور خود نجوا کند و احیاناً مورد نوازش شخصی رئیس جمهور محبوب خود قرار گیرد تا سوژه عکاسان و تیم فیلمبرداری همراه رئیس جمهور مردمی شود. در واقع تفاوت اصلی فیلم موسوی و احمدی نژاد این است که هر دو مردمنواز هستند ولی یکی سوسیالیستی و دیگری کمی ایندیویدوالیستی است.