معرفی وبلاگ
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 4577508
تعداد نوشته ها : 10297
تعداد نظرات : 320
Rss
طراح قالب
مهدي يوسفي
ژانگ، سرپرست گروه تحقیقاتی پروژه درمان سرطان مغز با فناوری‌نانو به کمک همکارانش قبلاً نشان بودند که chlorotoxin یک سم پپتیدی کوچک است و به‌وسیله عقرب death stalker تولید می‌شود و هنگامی که به طریق شیمیایی به انواع نانوذرات متصل شود، به‌عنوان عاملی برای هدف‌گیری توموری بسیار مؤثر خواهد بود.
در این تحقیق، chlorotoxin به نانوذرات اکسید آهن مغناطیسی متصل شده، می‌تواند به‌عنوان عاملی در تصویربرداری تومور به‌وسیله MRI استفاده شود.
با افزوده شدن این ترکیب به محیط کشت سلول‌های glioblastoma، نانوذراتی که به وسیله کلروتوکسین نشان‌دار شده‌اند، سریعاً از طریق سلول‌های توموری جذب شدند.
این جذب و درون‌سازی وقتی اتفاق می‌افتد که کلروتوکسین به یک پروتئین سطحی به نام MMR-2 متصل شود. پروتئین MMP-2 در تومورهای invasive؛ مثل گلیوبلاستوما (نوعی سرطان مغزی بدخیم است) بیان بسیاری دارد.
در نتیجه اتصال نانوذرات و جذب آن‌ها به وسیله سلول‌های توموری، مقداری از MMP-2 در سطح سلول‌ها کاهش می‌یابد که همین امر ویژگی invasive را در سلول‌های هدف کاهش خواهد داد.
با کمی کردن این اثرات، محققان نشان دادند که استفاده از نانوذرات می‌تواند تا 98 درصد منجر به ایجاد بازدارندگی invasivness در سلول‌ها شود، این در حالی است که اگر تنها از کلروتوکسین استفاده شود، این مقدار فقط 50 درصد بوده است.
این تحقیق که جزئیات آن در مقاله‌ای با عنوان “Inhibition of tumor-cell invasion with chlorotoxin-bound superparamagnetic nanoparticles,” منتشر شده، با حمایتNCI Alliance for Nanotechnology in Cancer (مؤسسه‌ای برای گسترش کاربرد فناوری‌نانو در پیشگیری از سرطان و تشخیص و درمان آن) انجام گرفته‌‌است.
در این تحقیق، chlorotoxin به نانوذرات اکسید آهن مغناطیسی متصل شده، می‌تواند به‌عنوان عاملی در تصویربرداری تومور به‌وسیله MRI استفاده شود.
با افزوده شدن این ترکیب به محیط کشت سلول‌های glioblastoma، نانوذراتی که به وسیله کلروتوکسین نشان‌دار شده‌اند، سریعاً از طریق سلول‌های توموری جذب شدند.
این جذب و درون‌سازی وقتی اتفاق می‌افتد که کلروتوکسین به یک پروتئین سطحی به نام MMR-2 متصل شود. پروتئین MMP-2 در تومورهای invasive؛ مثل گلیوبلاستوما (نوعی سرطان مغزی بدخیم است) بیان بسیاری دارد.
در نتیجه اتصال نانوذرات و جذب آن‌ها به وسیله سلول‌های توموری، مقداری از MMP-2 در سطح سلول‌ها کاهش می‌یابد که همین امر ویژگی invasive را در سلول‌های هدف کاهش خواهد داد.
با کمی کردن این اثرات، محققان نشان دادند که استفاده از نانوذرات می‌تواند تا 98 درصد منجر به ایجاد بازدارندگی invasivness در سلول‌ها شود، این در حالی است که اگر تنها از کلروتوکسین استفاده شود، این مقدار فقط 50 درصد بوده است.
این تحقیق که جزئیات آن در مقاله‌ای با عنوان “Inhibition of tumor-cell invasion with chlorotoxin-bound superparamagnetic nanoparticles,” منتشر شده، با حمایتNCI Alliance for Nanotechnology in Cancer (مؤسسه‌ای برای گسترش کاربرد فناوری‌نانو در پیشگیری از سرطان و تشخیص و درمان آن) انجام گرفته‌‌است.