| بارالها ، ز چه رو همـــــــدم گل، خار شـــــده خار و خس ، زاغ و زغن ، ساكن گلزار شده بلـبل بستــــــــان ، از خــــــار شكــــــايت دارد كه چرا خار به جــــاي گل گلنـــــــار شـــــــده من جوادم كه جهان ريزه خور خوان من است مرغ جان ، حبس و در اين دام گرفتار شــــده انقدر رنج ، من از همســـــــر خائــــن ديـــــدم كه دلم غمزده زين شوم ستمكــار شـــــده اين چه ايين و طريق است ، كه اين ملعـــــونه پي ازار من ، اين مشرك خونخـوار شــــده گل من پرپر و پژمرده شده وقت شـــــــبـــــاب جگرم سوخته از كينه غــــــــدار شـــــــده ريخته زهر جفا را چــو بكامـــــم پنهـــــــــــان قلب من سوخته ، نيلي گل رخسار شـــــده گشته از زهر جفا سينه و قلبم مــــجــــــــروح خون دل امده ، از چشــم درر بار شــــــــده هر چه فرياد كشيدم : زعطش سوختــــــــه ام نه كسي با خبر از من ، به شب تار شـــــده بر رخم بسته در حجره و محبوسم كـــــــــــرد خود گرفتار غضب ، اتش قهـــــار شـــــــده اخر الامر به مقصود خــــودش نائل شــــــــــد ليك ارام دلم ، زار و عــــــــزادار شـــــــده قطره،زين ماتم عظمي، دل دريا خون شــــــد شور عاشورا ، دگــــر باره پديدار شــــــده |