«يَا جَوادالأئمِه(ع)»

         ** زاده زهـراء(س) ميان حجـره افغـان مي کند **
                                               ** درد دل بـا کـردگــار حـي ســبـحــان مي کند **

          ** گاه مي پـيـچـد ز درد و گـاه مي نـالـد ز غم **
                                               ** گاهي اظهار عطش با قلب سوزان مي کند **

         ** دختر مأمون چو خواهـد کس نگردد با خبر **
                                              ** حـجـره را بـر زاده طاها چو زنـدان مي کند **

         ** او غـريـبـانـه دهـد جان در ديـار بـي کـسـي **
                                              ** در جنان بهرش فغان شاه خراسان مي کند **

         ** از فـراز بـام جـسـم شـَه فـکـنـدي بر زمين **
                                              ** ديــو بــنـگــر چـه بــا آيــات قــرآن مي کند **

         ** آن امام نـهـمـيـن مي نـالـد از سوز عـطش **
                                              ** لـيک ياد از غـربـت شاه خـراسـان مي کند **

^{منبع شعر: کتاب زمزمه هاي حاج احمد دلجو، ص160.}