شبى در حرم قدس

ديده فرو بسته‎ام از خاکيان                                                                                 تا نگرم جلوه افلاکيان

شايد از اين پرده ندايى دهند                                                                              يک نفَسم راه به جايى دهند

اى که بر اين پرده خاطرفريب                                                                              دوخته‎اى ديده حسرت نصيب

آب بزن چشم هوسناک را                                                                                  با نظر پاک ببين پاک را

آن که در اين پرده گذر يافته است                                                                        چون سَحر از فيض نظر يافته است

خوى سحر گير و نظرپاک باش                                                                            رازگشاينده افلاک باش

خانه تن جايگه زيست نيست                                                                             در خور جانِ فلکى نيست، نيست

آن که تو دارى سرِ سوداى او                                                                            برتر از اين پايه بوَد جاى او

چشمه مسکين نه گهرپرور است                                                                      گوهر ناياب به دريا دَر است

ما که بدان دريا پيوسته‎ايم                                                                                چشم ز هر چشمه فرو بسته‎ايم

پهنه دريا چو نظرگاه ماست                                                                              چشمه ناچيز نه دلخواه ماست

پرتو اين کوکب رخشان نگر                                                                                کوکبه شاه خراسان نگر

آينه غيب نما را ببين                                                                                        ترک خودى گوى و خدا را ببين

هر که بر او نور رضا تافته است                                                                        در دل خود گنج رضا يافته است

سايه شه مايه خرسندى است                                                                       مُلک رضا مُلک رضامندى است

کعبه کجا؟ طَوف حَريمش کجا؟                                                                         نافه کجا؟ بوى نسيمش کجا؟

خاک ز فيض قدَمش زر شده                                                                            وز نفسش نافه معطّر شده

من کيم؟ از خيلِ غلامان او                                                                             دستِ طلب سوده به دامان او

ذرّه سرگشته خورشيدِ عشق                                                                        مرده، ولى زنده جاويدِ عشق

شاه خراسان را دربان منَم                                                                              خاک درِ شاه خراسان منَم

چون فلک آيين کهن ساز کرد                                                                           شيوه نامردمى آغاز کرد

چاره‎گر، از چاره‎گرى باز ماند                                                                            طاير انديشه ز پرواز ماند

با تن رنجور و دل ناصبور                                                                                   چاره از او خواستم از راه دور

نيم‎شب، از طالع خندانِ من                                                                             صبح برآمد ز گريبان من

رحمت شه درد مرا چاره کرد                                                                           زنده‎ام از لطف دگرباره کرد

باده باقى به سبو يافتم                                                                                  و اين همه از دولت او يافتم