خسرو پاك

زد قدم خسرو پاك اختر فرخنده خصال                                  

ماه شعبان و خرد مات از آن حسن و جمال

حجة بن الحسن و قائم حىّ متعال

جان هر عاقل و هر عارف و هر فرزانه

پُر توش جانب صحرا كشدم از خانه

واله چهره او خازن جنات عدن

محو او حور به فردوس از آن وجه حسن

خضر گمگشته آن لعل لب و دُرّ دهن

سبزه آنسان كه نه در باغ نه بستان نه چمن

عقل يغما كند و حالت ما ديوانه

شد بياض رخ او معنى والشمس و ضحى

مشعلى از رخ زيبنده او بدر دُجى

چون على نفس پيمبر به بشر نور هدى

آيت معظم بى عيب «فروزان خدا»

بت شكن هادى كل محو كن بتخانه

شهپر روح قدس زير قدومش چو سرير

عرشيان بنده او بر همگان اوست امير

ماسوا بر درش از عشق غزالان اسير

گردن از طرّه او بسته و پاها زنجير

غيبتش كرد سراى دل ما غمخانه

كرده حق دفتر ارشاد به مهرش مختوم

بحر مواج و همه علم به پيشش معلوم

ملجأ غمزدگان است و پناه مظلومان

سايلان را نكند از در لطفش محروم

همگى مستحق جرعه‌اى از پيمانه

باب رحمت بود و يوسف كنعان وجود

او شده واسطه فيض به هر بود و نبود

همه ذرات طفيلند به آن مخزن جود

بى‌ولايش نبود در دو جهان بهره و سود

اى همه ريزه خور سفره او شاهانه

خبرى هست كه هر صبح و مساء ناله كند

لؤلؤ اشك چو سيماب به رخساره كند

همه در سوز و گداز است مگر چاره كند

باغ ايمان خزان را چو گل و لاله كند

او بود شمع كه پر سوزد از او پروانه

اى به قربان هر آن جان كه گرفتارش شد

هستِ خود داد به تاراج و خريدارش شد

جان به لب مى‌گيرد از شوق كه بيمارش شد

غرقه در جذب فنا گشت كه دلدارش شد

حبّذا آن كه رها كرد هر آن افسانه

بارالها تويى آگه ز بلاهاى عظيم

به حق حضرت ختمى و به قرآن كريم

به دل سوخته و خسته نالان يتيم

برسان حجة خود لطف تو بر ما است عميم

حفظ كن كشور و ما از خطر بيگانه

گرچه ما روى سياهيم و گرفتار هوس

همه محكوم به جرميم و هراسان ز عسس

ليك شد دست به درگاه تو تا هست نفس

سينه تنگ آمده فرياد از اين بند و قفس

روشن از نور جمالش بنما كاشانه

مرغ فكرت ز تجلى رُخش سوزد بال

مى‌شود ناطقه از مدح و ثناش الكن و لال

تشنه «مينويى» از آن چشمه جانبخش زلال

برسان دست تمناش به دامان وصال

طائر عمر من افسرده شد اندر لاله