| علي مولاي مظلومان عالم | |
| | بگو از نارفيقان چون بنالم |
| از آن شامي که سر در چاه کردي | |
| | مرا از درد خويش آگاه کردي |
| طنين ناله در افلاک افتاد | |
| | تمام آسمان بر خاک افتاد |
| پر و بال تو ((زهرا)) را شکستند | |
| | تو را با ريسمان فتنه بستند |
| کدامين شب از آن شب تيره تر بود | |
| | که زهرا حايل ديوار و در بود |
| زمان بر سينه خود سنگ مي کوفت | |
| | زمين از داغ زهرا شعله ور بود |
| تو مي ديدي ولي لب بسته بودي | |
| | که آيين محمد در خطر بود؟ |
| ندانستم که در چشم حقيقت | |
| | کدامين مصلحت مد نطر بود |
| گلويت استخواني اتشين داشت | |
| | که فريادت فقط در چشم تر بود؟ |
| فداي تيغ عريان تو گردم | |
| | کسي آيا زتو مظلوم تر بود؟ |
| مه خورشيد طلعت کيست؟ زهرا | |
| | چراغ شعله خلقت کيست ؟ زهرا |
| پس از زهرا علي بي همزبان شد | |
| | اسير امتي نامهربان شد |
| علي تنهاست در يک قوم گمراه | |
| | زبانش را که مي فهمد به جز چاه |
| پس از او کيسه نان و رطب کو | |
| | صداي ناله هاي نيمه شب کو |
| خدايا کاش آن شب بي سحر بود | |
| | که تيغ ابن ملجم شعله ور بود |
| اذان گفتند و ما در خواب بوديم | |
| | علي تنها به مسجد رهسپر بود |
| در آن شب تا قمر در عقرب افتاد | |
| | غم عالم به دوش زينب افتاد |
| فدک شد پايمال نانجيبان | |
| | علي لرزيد و در تاب و تب افتاد |
| يقين دارم به جرم فتح خيبر | |
| | فدک در دست ال مرحب افتاد |
| علي جان کوفيان غيرت ندارند | |
| | که فرمان تو را گردن گذارند |
| علي جان کوفيان با کياست | |
| | جدا کردند دين را از سياست |
| بنام دين سر دين را شکستند | |
| | دو بال مرغ امين را شکستند |