معرفی وبلاگ
دسته
آرشیو
طراح قالب
Tebyan
خدایا , تویی سزاوار ستایشهای نیکو,
يکشنبه 26 6 1385 8:47
خدايا , تويي سزاوار ستايشهاي نيکو, و بسيار و بيشمار تو را ستودن,
اگر تو را آرزو کنند پس بهترين آرزويي, و اگر به تو اميد بندند, بهترين اميدي.
خدايا, درهاي نعمت به من گشودي که زبان به مدح غير از تو نگشايم, و بر اين نعمتها غير از تو را شتايش نکنم.
خداوندا, هر ثنا گويي از سوي ستايش شده پاداشي دارد, به تو اميد بستم که مرا به سوي ذخائر رحمت وگنجهاي آمرزش آشنا کني.
خدايا, اين بنده توست که تو را يگانه مي خواند, و توحيد و يگانگي تو را سزاست, و جز تو کسي را سزاوار اين ستايشها نمي داند.
خدايا, مرا به درگاه تو نيازي است که جز فضل تو جبران نکند و آن نيازمندي را جز عطا و بخشش تو به توانگري مبدل نگرداند, پس در اين مقام رضاي خود را به ما عطا فرما, و دست نياز ما را از دامن غير خود کوتاه گردان . ( که تو بر هر چيز توانايی )
خدايا ...
خدايا ...
خدايا ...
گوشه چشمم كه از اشك پر ميشود ميفهمم كه دستانم باز تهي شده است. دستاني كه اگر تو نخواهي هرگز نمي بخشد. هرگز نميتواند ببخشد. اگر تو نخواهي من نمي توانم. اما حتي اگر اراده كني، من نميتوانم نخواهم! خداي من! خوب ميداني كه وقتي آرزويي در دل بنده ات جوانه ميزند، وقتي براي به بار نشستن درخت آرزويش، در طلب قطره اي آب، چشم نياز را با آب دعا تر ميكند، ديگر براي اراده تو هم دير شده است!
خداي من! هر زمان كه نام تو قافيه شعرهايم ميشود، وزن غزل زندگي در كفه تعادل آرام مي گيرد. قافيه از توست. وزن از تو. غزل از تو. بي تو هيچم.
خداوندا! چه شده كه وقتي كه يكي از بدترين بنده هايت، بهترين چيزها را براي يكي از بهترين بنده هايت طلب مي كند بي پاسخش ميگذاري؟ چه شده كه حافظ كلام تو، مرا در ميان جفاي خار هجران به صبر بلبل دعوت ميكند؟ آخر چه حكمتي است كه تشنه معرفتت را به آب وصال سيراب نميكني؟ ميداني كه نميدانم.
خدايا! آرزوهايم را خوب ميداني و ميشناسي. ميدانم كه ميداني. ميداني كه هر چه كردم، به شوق رضاي تو كردم. اما قفس بدگماني و سوء ظن بنده هايت، بالهاي مرا بسته و نيت نيك مرا بي سرانجام باقي گذاشته. بزرگترين نعمتي كه از تو ديده ام لذتي است كه از كمك و ياري به بندگانت به من بخشيده اي. آخر اگر قدرت آن را از من بگيري با دستان خالي چه كنم؟ به چه اميدي صبوري كنم؟ چقدر ناتوان شده ام...
چه كسي از اين آشوب شيرين قلب من خبر دارد جز خداي قلب من؟ به تو پناه مي برم اي خداي مهربان من. تنهايم مگذار.
اگر تو را آرزو کنند پس بهترين آرزويي, و اگر به تو اميد بندند, بهترين اميدي.
خدايا, درهاي نعمت به من گشودي که زبان به مدح غير از تو نگشايم, و بر اين نعمتها غير از تو را شتايش نکنم.
خداوندا, هر ثنا گويي از سوي ستايش شده پاداشي دارد, به تو اميد بستم که مرا به سوي ذخائر رحمت وگنجهاي آمرزش آشنا کني.
خدايا, اين بنده توست که تو را يگانه مي خواند, و توحيد و يگانگي تو را سزاست, و جز تو کسي را سزاوار اين ستايشها نمي داند.
خدايا, مرا به درگاه تو نيازي است که جز فضل تو جبران نکند و آن نيازمندي را جز عطا و بخشش تو به توانگري مبدل نگرداند, پس در اين مقام رضاي خود را به ما عطا فرما, و دست نياز ما را از دامن غير خود کوتاه گردان . ( که تو بر هر چيز توانايی )
خدايا ...
خدايا ...
خدايا ...
گوشه چشمم كه از اشك پر ميشود ميفهمم كه دستانم باز تهي شده است. دستاني كه اگر تو نخواهي هرگز نمي بخشد. هرگز نميتواند ببخشد. اگر تو نخواهي من نمي توانم. اما حتي اگر اراده كني، من نميتوانم نخواهم! خداي من! خوب ميداني كه وقتي آرزويي در دل بنده ات جوانه ميزند، وقتي براي به بار نشستن درخت آرزويش، در طلب قطره اي آب، چشم نياز را با آب دعا تر ميكند، ديگر براي اراده تو هم دير شده است!
خداي من! هر زمان كه نام تو قافيه شعرهايم ميشود، وزن غزل زندگي در كفه تعادل آرام مي گيرد. قافيه از توست. وزن از تو. غزل از تو. بي تو هيچم.
خداوندا! چه شده كه وقتي كه يكي از بدترين بنده هايت، بهترين چيزها را براي يكي از بهترين بنده هايت طلب مي كند بي پاسخش ميگذاري؟ چه شده كه حافظ كلام تو، مرا در ميان جفاي خار هجران به صبر بلبل دعوت ميكند؟ آخر چه حكمتي است كه تشنه معرفتت را به آب وصال سيراب نميكني؟ ميداني كه نميدانم.
خدايا! آرزوهايم را خوب ميداني و ميشناسي. ميدانم كه ميداني. ميداني كه هر چه كردم، به شوق رضاي تو كردم. اما قفس بدگماني و سوء ظن بنده هايت، بالهاي مرا بسته و نيت نيك مرا بي سرانجام باقي گذاشته. بزرگترين نعمتي كه از تو ديده ام لذتي است كه از كمك و ياري به بندگانت به من بخشيده اي. آخر اگر قدرت آن را از من بگيري با دستان خالي چه كنم؟ به چه اميدي صبوري كنم؟ چقدر ناتوان شده ام...
چه كسي از اين آشوب شيرين قلب من خبر دارد جز خداي قلب من؟ به تو پناه مي برم اي خداي مهربان من. تنهايم مگذار.
برچسب ها :