از قضای روزگار چند روزی بود که زهره بیما شده بود وتوسط پیرزن همه چیز دانی به نام کله فاطمه درمان می شد از زیره جوش گرفته تا گز انگبین و خاک شیر و هفت گل و هرچه در توان داشت اما افاقه ای نداده بود و هرروز بر شدت بیماری او افزوده می شد بلاخره سکینه مادر زهره وکله فاطمه تصمیم گرفتن به مشتی رضا بگویند که زهره را به شهر ببرد فردای آن روز مشتی رضا پالان پاره پوره را برگرده ی الاغ گذاشت افسار بر سرش نهاد و تشک کوچکی بر روی پالان قرار داد و با مقدار پس انداز اندکی که داشت به طرف شهر حرکت کرد هوای لطیف و اندکی خنک صبحگاهان و ستاره های روشن و چشمک زن آسمان اندک اندک در افق نقره ای فام خورشید گم می شد و انوار طلایی خورشید کم کم کم کم از پشت کوه های بلند مقابل افق دید مشتی رضا با لا می آمد و الاغ راه خود رااز میان کوره راه روستا به طرف شهر طی می کرد تن  طب دار زهره بدن مشتی رضا را گرم می کرد گاهی زهره  چشم خود را باز می کرد ونگاهی به آسمان و صورت مشتی می انداخت و محاسن جو گندمی او را می دید که با قطرات اشک چون شبنم روی گل های داخل باغشان بود هر چند مشتی رضا احساس خود رابیان نمی کرد زهره هم برای احساس همدردی با پدر سرفه های شدید خود را درون سینه حبس می کرد هر چند او رنج و زحمت پدر و ستم کاری ارباب را نمی  دانست که چگونه پدرش باید هرروز به ارباب بیگاری دهد و تنها مزد او سرگین های خشک شده ی گوسفندان ارباب برای کرسی زمستان آن ها است و کمی گندم ...

ادامه دارد...