104 سال پیش در 14فروردین 1282 خورشیدی ،استاد صبا موسیقیدان ، آهنگساز و نوازنده چیره دست ویولن درمحله ظهیرالاسلام تهران متولد شد .
او از کودکی به موسیقی ایرانی علاقه مند شد. پدرصبا"کمال السلطنه " مردى ادیب، فاضل و آشنا با موسیقی ایرانی بود وعلاقه داشت پسرانش با همه سازها آشنایی یابند و ابوالحسن خردسال مبانی موسیقی ایرانی را نزد ربابه خانم "(ندیمه عمه اش )آموخت . پس از آن نزد پدربا نواختن سه تار آشنا شد و بعدها براى تکمیل آموزش این ساز به محضر"میرزا عبدالله "راه یافت . وى از استادان دیگرمانند : "علینقی وزیرى "،"غلامحسین درویش خان "،"نایب اسدالله "،"حسین خان هنگ آفرین " و "حسین خان اسماعیل زاده " بهره برد.
کارشناسان موسیقی ایرانی معتقدند استاد صبا مجتهدى تمام عیار در عالم موسیقی بود و امثال او در قرن اخیر از انگشتان یک دست تجاوز نمی کند.
علی دهباشی "پژوهشگر موسیقی می گوید : هنرصبا تنها در نواختن ویلن و سه تار نبود، بلکه گذشته از تسلط برهمه ساز-هاى ایرانی ، تربیت شاگردان برجسته ، سبک خاص در نوازندگی و صداى سحرانگیز سازش او را از سایرین متمایز کرده بود. ازجمله فعالیتهاى هنرى صبا، می توان به همکارى وى با انجمن موسیقی ایران اشاره کرد. صبا با همکارى انجمن موسیقی ، قطعه "دیلمان " را ساخت و "جواد معروفی " آنرا براى ارکستر تنظیم کرد و با آواز بنان اجرا شد. او معتقد بود که موسیقی ایرانی ساخته روح ، محیط و عواطف ایرانی است چیزى نیست که دورریخته یا عوض شود بلکه فقط باید براساس پایه هاى صحیح و علمی استوار شود و از تقلیدهاى ناروا مصون بماند.
از آثار همیشه جاودان صبا می توان به ؛ "زنگ شتر"،"بهارمست "، "به زندان "، "زرد ملیجه "، بیاد گذشته "، "درقفس "، "رقص چوبی قاسم آبادى "، "کوهستانی " و چهارمضرابهاى مختلف اشاره کرد.
اغلب شاگردان صبا از هنرمندان برجسته و از استادان به نام کشور هستند که ازآن میان می توان "علی تجویدى "،"حبیبالله بدیعی "،"رحمت الله بدیعی "،"پرویز یاحقی "،"اسدالله ملک "،"فرامرز پایور"،"حسین دهلوى "،"حسین تهرانی "،"مجید وفادار" و "مهدى خالدى " و ... را نام برد.
این موسیقیدان بزرگ با نیما یوشیج و شهریار روابط نزدیک داشت. از میان تمام سازهایی که می نواخت، «سه تار» را برای خلوت تنهایی خود برگزیده بود و عقیده داشت که سه تار بهترین وسیله ای است که نوازنده می نواند با آن احساساتش را بیان کند. صبا را مى توان احیا کننده روش صحیح و قدیمى سه تار نوازى دانست.
ذوق و شیوه پژوهندگی صبا در زمینه جمع آوری و تنظیم موسیقی محلی منحصر بفرد بود. ژاله، دخترش، در این زمینه می گوید:
« یک روز درویشی از کنار منزل ما رد می شد و مشغول نواختن آهنگی بود. پدر را دیدیم که با عجله و با همان لباسِ منزل بیرون رفت و به دنبال درویش دوید تا آن ترانه را ثبت کند و از هر تکه برگه ای که در جیب داشت برای ثبت آن ترانه استفاده کرده بود.»
شادروان ابوالحسن صبا در29 آذرماه 1336 ، در سن پنجاه و پنج سالگی بر اثر بیمارى قلبی بدرود حیات گفت . و با یک تشییع جنازه با شکوه در گورستان ظهیرالدوله تهران به خاک سپرده شد. خانه صبا پس از مرگش، در سال 1353 توسط دانشکده هنرهای زیبای کشور تبدیل به موزه شد و بسیاری از نقاشی ها و آثار تزئینی و سازهایی که ساخته بود در آن نگاهداری می شود.