تو نه چنانی که منم ، من نه چنانم که تویی
تو نه بر آنی که منم ،من نه بر آنم که تویی
من همه در حکم توام ، تو همه در خون منی
گر مه و خورشید شوم ، من کم از آنم که تویی
با همه ای رشک پری ، چون سوی من بر گذری
باش ،چنیـــن تیـــز مران ، تا که بدانم که تویی
دوش گذشتی ز درم ،بوی نبردم ز تو من
کرد خبر گـــــوش مرا جــان و روانــم که تویی
چون همه جان روید و دل ،همچو گیا خاک درت
جان و دلی را چه محل ،ای دل و جانم که تویی
ای نظرت ناظر ما ، ای چو خرد حاضر ما
لـــیک مـــــرا زهره کـــــجا ،تا بجهــانم که تویی
چون تو مرا گوش کشان بردی از آنجا مه منم
بر ســـر آن مـــنظره هـــا هم بنشانم که تویی
مستم و تو مست ز من،سهو و خطا جست ز من
من نرســــم،لیــک بدان هم تو رسانم که تویی
زین همه خاموش کنم،صبر و صبر نوش کنم
عذر گناهــــی که کنــــون گفت زبانم که تویی