دستگاهی خام
در نتیجه، دانشمندان در سراسر جهان به جست‌وجوی راهکاری جایگزین پرداختند. یکی از این گروه‌ها، تیم برجسته‌ای بود که در آزمایشگاه‌های تلفن بل واقع در نیوجرسی به کار مشغول بودند. در آنجا یک نظریه پرداز به نام ویلیام شاکلی به رهبری گروه فیزیک جامدات اشتغال داشت که دانشمندان دیگری چون جان باردین و والتر براتین از آن جمله بودند. شاکلی پس از استخدام باردین، او را در پروژه شناخت و درک فعل و انفعالات الکترونها در سطوح نیمه رسانا به کار گماشت، اما اختلافات شخصی موجب شد که این کارمند جدید راه و روش خود را پیش بگیرد.
به این ترتیب باردین که واقعا نمی‌توانست با شاکلی به تفاهم برسد، به کار با براتین که دانشمندی عمل‌گرا بود پرداخت. این دو بیش از ۱۸ ماه در موقعیت‌های آزمایشی مختلف به بررسی موقعیت سطوح نیمه رساناها پرداختند. به گفته رامیرز: اینها یک سری آزمایش بودند که به شناخت عمیق‌تری از چگونگی ساخت وسیله‌ای منجر شدند که بتواند واقعا کار سویچ را انجام دهد.
این تحقیقات به ماه معجزه این دو منجر شد و توانستند دو روز قبل از کریسمس ۱۹۴۷، اولین ترانزیستور فعال را به نمایش بگذارند. این وسیله ۱.۲۵ سانتیمتری که از ژرمانیوم و دو اتصال طلا که به وسیله یک تیغه پلاستیکی در جای خود نگهداشته شده بودند، شباهت ناچیزی به سوئیچ‌های ظریف و دقیق امروزی داشت.
کاتز درباره این ترانزیستور اولیه می‌گوید: من یک کپی ساخته شده از روی این ترانزیستور اولیه که به همان شیوه ساخته شده بود را دیده‌ام و باید بگویم که دستگاهی بسیار خام و زمخت بود. اولین ترانزیستور که از قطعه‌ای پلاستیکی پیچیده شده در ورق طلا تشکیل شده است هرچه که بود، برای مجاب کردن سلسله مراتب روئسای آزمایشگاه‌های بل کافی بود و خبر این اختراع پس از انجام امور ثبت، در اول جولای ۱۹۴۸ به اطلاع عموم رسانده شد.
این کار با هیاهو و سروصدای مطبوعاتی فراوانی همراه بود و به قول دکتر رامیرز مانند زمانی بود که استیو جابز (Steve Jobs) به معرفی آی‌پاد iPod پرداخت. در طی چندسال بعد از این، شاکلی به اصلاح و تعدیل طراحی ترانزیستور پرداخت و آنرا به طرح امروزی آن بسیار نزدیک‌تر کرد. او چنان سهم بزرگی در این راه داشت که در سال ۱۹۵۶، یکی از دریافت‌کنندگان جایزه نوبل مشترک در فیزیک بود.
با اختراع ترانزیستور بسیاری از موارد استفاده جدید آن امکانپذیر شد. از جمله اولین سمعک‌های ترانزیستوری که توسط کمپانی سونوتون (Sonotone) ساخته شد و با اولین وسیله قابل استفاده عموم-رادیو ترانزیستوری- ادامه یافت. این رادیوها در حدود اندازه یک کتاب جیبی بودند که جایگزین رادیوهایی به اندازه یک توستر نان شده بودند. ترانزیستورها برای تجهیزات ارتشی، تلویزیون و شبکه های مخابراتی نیز مورد استفاده قرار گرفتند.
در ابتدا، ترانزیستورها به طور جداگانه ساخته شده و سپس با سیم‌کشی به یکدیگر متصل میشدند. اما در سال ۱۹۵۸، جک کیلبی (Jack Kilby)، دانشمندی در کمپانی (Texas Instruments)، مدار مجتمع را اختراع کرد. مداری که در آن تمام اجزاء سازنده در یک بلوک واحد –معمولا سیلیکون- قرار می‌گرفت. به این ترتیب ترانزیستور محل طبیعی خود را پیدا کرده و از آن زمان تا کنون مدام در حال پیشرفت است. اجزاء سازنده آن که در ابتدا با واحدهای میلیمتر و حتی سانتیمتر اندازه‌گیری میشدند، اکنون در واحد نانومتر (یک میلیاردم متر) سنجیده می‌شوند.
برای مثال، نسل بعدی تراشه های اینتل (Intel) بیش از صد میلیون ترانزیستور را در محیطی به اندازه یک تمر پست جا داده است. صنعت سیلیکون اکنون دارای ارزشی در حدود ۳۰۰ میلیارد دلار در سال است و از امور مربوط به کامپوتر و سلامت و بهداشت گرفته تا سرگرمی و ارتباطات جهانی، نقشی کلیدی در تمام جنبه‌های زندگی امروز دارد. به گفته اسکالیس: هیچ چیز نمی‌توانست به اندازه ترانزیستور موجب تحول جهان شود
