کسي را دوست مي دارم

که مثل هيچ کس او نيست

کسي که رسم دوستي را خوب ميداند

مهرباني را ميداند

محبت را ميداند

و رنگ چشمهاي آتش افروزش عميق و تيره و مرموز و رؤياييست

کسي که بر دلم تابيد

در يک شام حسرتبار

و با دل ماند

وقتي اشکهايم بي امان بودند

و با من خواند

شعر عشق را آن روز

کسي را دوست مي دارم

که آمد از دياري دور

رنگ عشق را پاشيد بر جانم

و دستم را گرفت از اين سراب نيک بختي ها

کسي را دوست مي دارم

که مثل هيچ کس او نيست

کسي که آسماني زيست در اين سرزمين خاکي و تيره

کسي که سادگي را خواند

در دنياي پست اين دورنگي ها

کسي را دوست مي دارم

که احساسش به رنگ آسمان آبي است

قلبش مثل آيينه

و عشقش رنگ مهتاب است

کسي که پاکتر از شبنم گلهاست

کسي که آشنا با اشک و باران است

کسي که مثل هيچ کس نيست

کسي را دوست مي دارم

که روحش آسماني و دلش همرنگ خورشيد است

کسي که بهترين است از هر آنچه در همه دنياست

و آنقدر دوستش دارم

که مي ميرم اگر گويند او تنهاست

يا غم در دلش دارد

من او را دوست مي دارم

فراتر از تمام لحظه هاي عشق

فراتر از تپشهاي دل عاشق

فراتر از تمام وسعت دنيا

کسي را دوست مي دارم

که مثل هيچ کس او نيست ...

« يلدا »