اي دل من بگو چرا                    به اينجا دلبسته شدي ؟

من مي دونم از اين همه           سختي ها دلخسته شدي

دنيا به کامت نمي شه              بيا بريم از اين ديار

دفتر عشقت رو ببند                  سفر کنيم از اين ديار

ديگه تو اين دنيا کسي              نيست که به ياد ما باشه

ديگه تو اين شهر چيزي              نيست که به جز ريا باشه

تحملت تموم نشد ؟                از اين همه دلواپسي

بيا بريم از اين ديار                   تا به يه جايي برسي

يه جايي که آسمونش              پر از ستاره ها باشه

درخت و جنگل و گلش              پر از عشق و صفا باشه

يه جايي که تو مردمش            بشه صداقتا رو ديد

از دلهاي تک تک شون               بشه شکوفه ها رو چيد

تو مي گي که اينجاها رو            فقط تو رؤيا مي شه ديد ؟

جايي به اين قشنگي رو              تو خواب شبها مي شه ديد ؟

تو چي مي خواي بگي به من       مي خواي بگي مقصرم ؟

تو سرنوشت اين ديار                من خودمم مقصرم

آره درست مي گي منم            همچين بي تقصير نبودم

حالا که فکري مي کنم              مي گم منم شريک بودم

تو شهر ما اون قديما               عشق و صفا موج مي زد

تو هرج و مرج زمونه                 محبتو معني مي کرد

اما همه با هم ديگه                شهرو کرديم پر از نفاق

کاري کرديم که عشق فقط         بشه جدايي و فراق

ما همگي منتظريم                  تا وعده ي خدا بياد

دعاي ما هر روز و شب              اينه که اون فردا بياد

ما همگي منتظريم                  که اون ما رو نجات بده

از اين جهنمي که ما ،               ساختيم ، ما رو نجات بده

اما همه تو غفلتيم                  اون شهر هست آرزوي ما

اما نمي دونيم که اون             ساخته مي شه با دست ما

هر کار خوبي که باهم               امر کنيم به انجامش

يا کار زشتي که با هم              نهي کنيم از انجامش

مثل يه سنگي مي مونه           توي راه اون مهربون

که ما اونو بر مي داريم             از توي سرنوشتمون

« يلدا »