جنون که می گیردم

از خود تهی می شوم

و جهان که ظرف من است، نیز

پیاله ای می شود از من تهی

جنون که می گیردم من تهی شده از من

_کولی وش_

پیاله ی از من تهی را بر سر دست

پی ی خود می گردد

جنون که می گیردم

اصیل می شوم

و هم پیاله گی می کنم با واژگان مجنون

که زاینده کلام اند و افریدگار

جنون که می گیردم پوست می ترکانم، جوانه می زنم و گل می دهم

با این همه تا نگویی "دوست می دارمت" بر نمی دهم

"عاشقانه دوم"

خوش بو تر از انی

 که پرز هزار زنبور مرکب ات باشد

شیرین تر از انی

 که ظرف هزار کندو خانه ات باشد

خوش بوی شیرین

گل خندی بزن و به گرده ای یادم کن!

"زیر ستاره صبح"

"ائینه"

هر اینه

از ائینه یی می گذرم

دو نیم می شوم

نیمی ام اب

نیمی ام سنگ

نیمه ابی ام از نیمه سنگی ام فواره می کشد

و نیمه سنگی ام از اب سر بر می کشد

تا چشم سنگی ام

در ابیای چشم ابی ام خیره می شود،

خروش نیمه ابی ام

هیمنه ی نیمه ی سنگی ام را

چکه

      چکه

             چکه

اب می کند

ابی از درون سنگ

سنگی از درون اب جاری می شود

جریان نیمه ابی ام

سکون نیمه سنگی ام را صیقل می دهد

ائینه در ائینه می شوم

و هر چه را که از من می گذرد

دو نیم می کنم

نیمی اب

نیمی سنگ

همیشه نیمه ی سنگی از نیمه ابی سر بر می کند

و خروش نیمه ی ابی از نیمه ی سنگی ائینه می سازد.

"زیر ستاره صبح، صمصام کشفی"

*

**

یاران ره عشق منزل ندارد

این بحر مواج ساحل ندارد

"باری که حملش ناید ز گردون"

"جز ما ضعیفان حامل ندارد"

چون ما نباشی مجنون، که لیلی

غیر از دل ما محمل ندارد

**

*

ز روز گذر کردن اندیشه کن

پرستیدن دادگر پیشه کن

به نیکی گرا و میازار کس

ره رستگاری همین است و بس

                                           **

 باغبانی بنفشه می بوئید

گفت ای گوژ پشت جامه کبود

این چه حال است از زمانه تو را

پیر ناگشته در شکستی زود!

گفت پیران شکسته دهرند

در جوانی شکسته باید بود

"گلایه"

وقتی

تو نیز

چون قهوه ی صبح

تلخ می شوی

تلخ، از خانه به در خواهم شد

حتی اگر صد من عسل

بر نان گذاری ام.

"حسرت"

یک باغ و این همه سر شاخه و

حسرت یک گل!

یک اسمان و این همه پهنا و

حسرت یک ستاره!

یک جهان و این همه انسان و

حسرت یک لبخند!            (صمصام کشفی، مجموعه زیر ستاره صبح)

"تنهایی"

تب دار شعرم

با گلوی خشک

به کنجی نشسته زبان در کام

ان سو ترک

سبوی واژه      خنک

تنها نشسته زیر تارم شب.           (مجموعه از سر دیوار)

از تن برفت جان پاک من و تو             خشتی دو نهند بر مغاک من و تو

و انگاه برای خشت گور دگران            در کالبدی کشند خاک من و تو(خیام نیشابوری)

                             **

غنچه غنچه مهر تو در سینه ام وا می شود

قطره قطره عشق تو در دل چو دریا می شود

چشمه چشمه از دو چشمم اشک می گردد روان

صخره صخره در گلویم بغض پیدا می شود

شعله شعله اه سوزان از دلم سر می کشد

لحظه لحظه خسته تر جانم ز دنیا می شود

 خلسه خلسه یاد تو در خاطرم جا می کند

سبزه سبزه دشت دل پیوسته زیبا می شود

عقده عقده داغ عشقت را به دل پنهان کنم

ناله ناله رازهای من هویدا می شود   (نمی دونم از کیه، اگر شما می دونید لطفا به منم بگید)

این جا که منم قیمت دل هر دو جهان است

انجا که توئی در چه حساب است دل ما

*

شاه و گدا به دیده ی دریا دلان یکیست

پوشیده است پست و بلند زمین در اب

*

ما از تو جدائیم به صورت، نه به معنی

چون فاصله ی بیت بود فاصله ی ما

*

رفتن از عالم پر شور به از امدنست

غنچه دلتنگ به باغ امد و خندان برخاست

من می نه ز بهر تنگدستی نخورم /  یا از غم رسوایی و مستی نخورم!

من می ز برای خوشدلی می خوردم /  اکنون که تو بر دلم نشستی نخورم

**

نردیست جهان که بردنش باختنست /  نرادی او به نقش کم ساختنست

دنیا به مثل چو کعبتین نردست /  برداشتنش برای انداختنست

**

نشنو از نی, نی حصیری بی نواست   بشنو از دل, دل حریم کبریاست

نی بسوزد خاک و خاکستر شود   دل بسوزد خانه دلبر شود.

                           ******

نه دل در دست محبوبی گرفتار   نه سر در کوچه باغی بر سر دار

از این بیهوده گردیدن چه حاصل؟   پیاده می شوم دنیا نگه دار!

                                 ******

پشت هر کوه بلند, سبزه زاری ست پر از یاد خدا و در ان باز کسی می خواند که خدا هست خدا هست , چرا غصه, چرا؟؟

ملالتی که کشیدی سعادتی دهدت      که مشتری نسق کار خود از ان گیرد

از امتحان تو ایام را غرض انست           که از صفای ریاضت دلت نشان گیرد

و گرنه پایه عزت از ان بلند ترست          که روزگار بر او حرف امتحان گیرد

مذاق جانش ز تلخی غم شود ایمن     کسی که شکر شکر تو در دهان گیرد