منت خدای را عزّ و جلّ که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت،هر نفسی که فرو می رود ممّد حیاتست و چون برمی آید مفرّح ذات، پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب
از دست و زبان که برآید کز عهده ی شکرش بدرآید
بنده همان به که ز تقصیرخویش عذر بدرگاه خدای آورد
ور نه سزاوار خداوندیش کس نتواند که بجای آورد