تبیان، دستیار زندگی

پرداختن به کارهای بیهوده که یکی از محبوبترین آنها فوتبال است امری رایج در دنیای بی حساب و کتاب امروز است اگه در کشورهای غربی مردم تیم فوتبال مورد علاقشون رو از خانوادشون بیشتر دوست دارند باعث تعجب نیست چون اونها نه دلخوشی تو زندگی دارن و نه آرمانی که باید بهش برسن و مجبورن وقتشون رو به امور بیهوده‌ای از این قبیل بگذرونن اما ما دیگه چرا؟

 در نتیجه تبدیل امور بی‌ارزش به دغدغه‌ها و ارزشهای ما ، آرمانها و ارزشهای واقعی در چشم ما اهمیت خودشون رو از دست میدن و همین طور که میبینیم هر ساله صدها میلیارد تومان در این زمینه هزینه میشه و صدها میلیارد دقیقه وقت ما برای این مسئله تلف میشه

فوتبال فقط یه ورزش و باید به اندازه یه ورزش براش اهمیت قائل شد نه بیشتر، امیدوارم که همه بتونیم به مسائل مختلف به همون اندازه‌ای که باید اهمیت بدیم

صرف بیت المال در باشگاه های دولتی غیرقانونی و جرم است

ماده 13 قانون برنامه پنجم توسعه پرداخت هرگونه وجهی از محل بودجه كل كشور (از جمله شركتها و بانكهای دولتی) را به ورزش قهرمانی اكیدا ممنوع كرده است.

به گزارش الف، در روزهای اخیر اخباری درباره مسابقه مدیران باشگاه های دولتی برای جذب بازیكنان گرانقیمت تر و عقد قراردادهای میلیاردی با بازیكنان فوتبال منتشر شده است. این در حالی است كه قانون برنامه پنجم توسعه پرداخت به ورزشكاران حرفه ای از محل بودجه كشور را تحت هر عنوانی ممنوع كرده است.

تبصره ذیل ماده13 قانون برنامه پنجم تصریح دارد: «تبصره ـ پرداخت هرگونه وجهی از محل بودجه كل كشور به هرشكل به ورزش حرفه‌ای ممنوع است»

لازم به ذكر است به هنگام طرح و تصویب این تبصره در كمیسیون تلفیق برنامه پنجم، اعلام شد كه هدف از این حكم قانونی این است كه شركتهای صنعتی، نفتی و اجزای مختلف دولت اجازه نداشته باشند تا منابع بیت المال را صرف خرید بازیكنان فوتبال کنند.

لازم است مسئولان باشگاه های دولتی بخصوص دوتیم قرمز و آبی پایتخت و باشگاه های صنعتی و نفتی اعلام كنند از چه محلی با بازیكنان و مربیان خود قراردادهای صدها میلیونی و بعضا میلیاردی منعقد می كنند؟ همچنین لازم است دیوان محاسبات با تحقیق در بودجه باشگاه های دولتی، خاطیان را تحت تعقیب قرار دهد.

http://www.alef.ir/vdcbg9b8frhbs0p.uiur.html?159603

بسم رب الشهدا
خدمت سردار پاسدار آقای رویانیان
این نامه را کسی می نویسد که نه جنگ را دیده و نه خاطره ای زنده از آن در ذهن دارد. بچه ای از نسل سوم انقلاب. جوانی که از امامش نیز خاطره ای زنده در ذهن ندارد. جوانی که پس از جنگ بزرگ شد و از شهدا فقط مزارشان را دیده و از قیافه شان تنها تصاویرشان در جعبه جادو را. جوانی که به او گفتند امام احیاگر اسلام بود و اگر نبود همت شهدا امروز من و خیلی ها مثل من در غفلت و فساد غوطه ور می بودیم. چنین جوانی نویسنده این نامه است.

اما شما که مخاطب این نامه هستید جوانی تان را برای این انقلاب گذاشته اید. امام را دیده اید و درک کردید. به دستورش لبیک گفتید و هم پای شهدا جنگیده اید، شاید اگر تقدیر الهی طور دیگری رقم می خورد امروز شما هم به آن خیل عظیم پیوسته بودید و من هیچ بعید نمی دانم هنوز هم  دعای هر روز و شب تان شهادت باشد. شما را پاسدار خطاب کردم زیرا ظن قوی دارم که هنوز خود را سرباز ولایت می دانید و در پاسداری از حریم اسلام و ایران اسلامی حاضرید جان بدهید. 

سردار،
آن روز که مدیریت باشگاه ورزشی پرسپولیس را پذیرفتید تعجب کردم. تعجبم از این بود که شما با آن سابقه چرا ناگاه سر از دنیای ورزشی در آوردید که پیچیدگی ساختارهای اقتصادی و ضد و بندهای دلالان فاسدش شهره آفاق شده است. اما شاید شما وارد شدید که اصلاح کنید. شاید سردار جنگ دیده ما و پاسدار حقایق اسلام وارد این عرصه شده بود تا اصلاح کند. اما...

بنده این نامه را برای شمایی نوشتم که شرح مختصری از خصوصیاتتان را در بالا آوردم. برای کسی نوشتم که می دانم دلش برای اسلام و انقلاب می تپد والا نامه نوشتن برای کسانی که قبله شان پول است و منفعت مالی چه فایده ای دارد؟ برای فلان مدیری که هم و غمش پر کردن جیب خودش و اطرافیانش است این درد دل ها چه سودی دارد؟ برای روزنامه ای که نانش در ایجاد آشوب و جنجال است چه سودی دارد؟ برای برنامه ای و تهیه کننده برنامه ای که شهرت و نامش مدیون این ورزش حرفه ای است چه سودی دارد؟ برای برخی طرفداران جاهل و متعصب و کور فوتبال پرست گفتن این حرف ها چه سودی دارد؟ اما این نامه را برای شما سرداری نوشتم که مطمئنم هنوز بوی باروت و خاک و خون جبهه در خاطره تان هست. برای شمایی نوشتم که می فهمید و حتما بهتر از من هم می فهمید که حاج کاظم آژانس شیشه ای دردش چه بود. و شمایی که درد محرومان و مستضعفان کپرنشین جنوب استان کرمان و سیستان و بلوچستان را می فهمید. برای شما می نویسم سردار.  پس شما را به خون هم رزمان تان قسم می دهم این نامه را بخوانید و در آن تامل کنید. اگر حقیقتی در آن دیدید آن را پشت گوش نیندازید و اگر هم آن را مخالف عقل و اسلام دیدید که هیچ! بنده از باب انجام وظیفه این را نوشتم. شما خود دانید.

صریح و ساده از همان ابتدا بگویم که خلاصه کلام بنده در این نامه این است که ورزش حرفه ای اصولا با اسلام و آرمان های نظام در تضاد است. بنده مخالف ورزش حرفه ای هستم و از بیان آن هم ابائی ندارم.  ورزش حرفه ای را از پایه و اساس مخالف اصول انسانی اسلام مبین می دانم و معتقدم که گسترش آن به ضرر انسان ها و نظام اسلامی است. در این باره کم نگفته اند.  لب کلام هم این است که به دلیل آنکه آنچه امروز به عنوان "ورزش حرفه ای" می شناسیم زاییده تاریخ و سیاست و اقتضائات فرهنگی غرب مدرن و سرمایه داری لیبرال است فلذا اصل و اساس آن با تعالیم وحیانی دین مبین اسلام که هدفش تربیت انسان مسلمان است در تضاد و تعارض است.

 شما اگر مراجعه ای کنید به تاریخچه آنچه امروز در ایران و جهان از آن تعبیر به ورزش حرفه ای می شود گفته مرا تصدیق می کنید. بگذارید به قدیم برویم. به زمان یونان و روم باستان. در فیلم ها دیده ایم و در کتب تاریخی خوانده ایم که یکی از سرگرمی های رهبران فاسد روم باستان نبرد برده ها و اسرا با یکدیگر و حیوانات درنده بوده است. برای تفریح و ایجاد هیجان کاذب انسان های بیچاره را به جان همدیگر و یا حیوانات می انداختند تا وقتی بگذرانند و لذتی ببرند و شاد شوند. و عجیب نیست که ساختار استادیوم های فوتبال و سایر ورزش های حرفه ای امروز دقیقا مطابق با همان کالسیوم روم باستان است؟

بعدها که اینچنین قتل و جنایت هایی ممنوع شد اگر چه ظاهر امر تغییر کرد و در ظاهر امر مسابقات به ظاهر جوانمردانه جای قتل و جنایت را گرفت، اما مسئله مهم "مهندسی اجتماع " جای خود را حفظ کرد. اقتصاد مدرن که بر پایه مصرف گرایی شکل گرفته است و برای حفظ حیات خود نیاز به تهییج مصرف کنندگان به مصرف و تولید بیشتر دارد، برای مشغول نگه داشتن افکار جامعه نیاز به ابزاری داشت. در کنار برنامه های رسانه هایی چون تلویزیون، ورزش حرفه ای یکی از مهم ترین وسائل ایجاد این سرگرمی بود. ورزش حرفه ای که بر خلاف عنوانش هیچ رابطه ای با سلامت و ورزش ندارد، وسیله ای شد مانند نبرد گلادیاتورها در زمان روم باستان که دولتمردان به وسیله آن می توانستند هم انرژی اضافه شهروندان را تخلیه کنند و امکان انقلاب و آشوب را از آنها بگیرند و هم افکار آنها را از حقیقت مسئله مصرف گرایی و دنیا زدگی منحرف نمایند. در حقیقت ورزش حرفه ای چرخ دنده ای شد از هزاران چرخ دنده دیگر در ساختار اقتصاد لیبرال سرمایه داری که از یک سو ایجاد گردش مالی فراوان می کرد و از سوی دیگر ایجاد سرگرمی. سرگرمی که از دید اسلام مسلما مصداق تفریح سالم نمی تواند باشد. سرگرمی که مصداق بارز "لغو و بیهودگی" است اگر مصداق ایجاد فساد اخلاقی نباشد.

دین مبین اسلام دعوت به تعقل و تدبر می کند، دعوت به عدالت و انصاف و اخلاق می کند. دعوت به یک دلی و علم و دانشی می کند که در خدمت بندگی خداوند باشد. اما ورزش حرفه ای چه؟ ورزش حرفه ای وسیله ای است در دست دلالان اقتصادی و سرمایه داران کلان. نگاهی به باشگاه های ورزشی معروف دنیا بیندازید. همه آنها در دست بانکداران و سرمایه داران کلان هستند. هدف آن سرمایه داران چیست؟ تولید پول بیشتر. به چه قیمتی؟ به هر قیمتی. کدام مسائل اخلاقی و یا اسلامی  جزئی از ورزش حرفه ای است؟ اگر کسی به مثال های نادری چون اقدام اقای رضازاده تمسک کند مصداق "النادر کالعدم" است. اقای رضازاده و برخی مثال های کم دیگر در ورزش حرفه ای اقدامات انسانی خود را مدیون ورزش حرفه ای نیستند بلکه اینان ایمان خود را به همراه خود به میادین برده اند. به بیان دیگر این ورزش حرفه ای نیست که اخلاق را ترویج می کند بلکه گاهی برخی ورزشکاران حرفه ای اخلاق اسلامی را همراه خود به میدان می برند. همین سرشناس شدن و مشهور شدن آقای رضازاده و امثال جهان پهلوان تختی در ورزش حرفه ای نشان دهنده این حقیقت است که ورزش حرفه ای نه تنها محلی در جهت حفظ و نشر اخلاق نیست بلکه حفظ اخلاق در آن عرصه نیازمند مردانگی و صبر زیادی است که امثال مرحوم تختی دارای آن بودند. والا می بایست عرصه ورزش حرفه ای ایران و جهان پر می بود از تختی ها! 
 ادعای دیگر در مورد رابطه میان ورزش حرفه ای است و  سلامت جامعه. ورزش حرفه ای چه زمانی و در کجای تاریخ کمک کرده است به بالا بردن سلامت خود ورزشکاران یا تماشاگران آن؟ آنچه ما دیده ایم همه اش خسارت بوده است و انواع بیماری ها و آسیب دیدگی ها و معلولیت ها و جدیدا سکته ها. در کنار این اضافه کنید مصرف مواد ممنوعه و نیروزا و دوپینگ را که اگر چه مطلوب همه ورزشکاران حرفه ای نیست اما مسلما فضا و جو رقابت ها تشویق کننده به این امر است. اما بدون شک ورزشکار حرفه ای برای سلامت ورزش نمی کند و تجربه نشان داده دقیقا برعکس است. یعنی برای مقام قهرمانی سلامت را هم به خطر می اندازند. همان طور که از نامش هم مشخص است ورزش، حرفه ورزشکار است که برایش پول می گیرد. یعنی ورزش از یک وسیله برای تامین سلامتی تبدیل شده است به هدفی برای تامین پول و شهرت که در راهش سلامتی را هم اگر به خطر بیندازی باکی نیست. اما تماشا کنندگان ورزش حرفه ای چه؟ آیا دیدن یک مسابقه فوتبال یا وزنه برداری یا والیبال حرفه ای کمکی می کند به بالا رفتن سلامت بینندگان یا چقدر موثر است در تشویق آنها به ورزش عمومی؟ آنچه که ما می بینیم ناراحتی های عصبی و دعواهای تماشاگران و پرخاش و ناراحتی های اعصاب است بعد هر مسابقه.

دعواها و ضد و خوردها پس از بازی های فوتبال دیگر برای مان عادی شده است، خبر سکته کردن تماشاگران هم! اگر هم تماشاگران تشویق به امری شوند تشویق می شوند به دنبال کردن حرفه ای که در آن پول و شهرت بسیار است.  پس این ادعا که با گسترش ورزش حرفه ای سطح سلامت جامعه بالا می رود و یا کمکی می شود به ورزش عمومی کلا باطل است. 

اما اگر ادعا شود ورزش حرفه ای کمک می کند به اقتصاد کشور. بله ورزش حرفه ای مسلما جیب دلالان و سرمایه داران کلان و بازیکنان را پر پول می کند اما جیب مملکت را چه؟ اگر بر فرض در کشورهایی که نظام مالیاتی دقیقی دارند و نظام اقتصادی شان بر محوریت پول و سرمایه می چرخد تولید ثروت توسط باشگاه ها از طریق مالیات باعث رونق اقتصادی می شود، اما آیا در ایران نیز چنین است؟ اکثر باشگاه های ما دولتی هستند و از بیت المال مردم پول های کلان به جیب بازیکنان و دلالان و مربیان (بعضا خارجی!) ریخته می شود. شما و سایر مسئولین با اجازه چه کسی میلیارد میلیارد از بیت المال این مملکت را در این شرایط اقتصادی برداشته و به جیب فلان مربی ترک و بازیکن می ریزید؟ آن کودک محروم روستاهای استان سیستان و بلوچستان که در حسرت یک لباس نو چند هزار تومانی می ماند و آن کودک فقیر و محروم که به خاطر بیماری پدرش مجبور به کار کردن است و از حق تحصیل محروم شده است باید هزینه عیاشی برخی بازیکنان باشگاه های ما را بدهد؟! آیا شما در قیامت می توانید پاسخگوی آنها باشید؟

یکی از همکاران شما در اعتراض به چاپ عکس ماشین های چند صد میلیونی بازیکنانش گفته بود اینقدر از رقم قراردادها ایراد نگیرید.بازیکن های حرفه ای ما عمر ورزش حرفه ای شان کوتاه است و در آمد چند سال شان برای یک عمر است! واعجبا از این مغالطه. یک حساب ساده سرانگشتی بکنیم تا ببینیم بی عدالتی در چه حدی است:

فرض بگیرید یک استاد دانشگاه با مدرک دکتری با حقوقی حدودا 1.5 میلیون تومان در ماه شروع به کار کند. این فرد اگر حقوق سی سال کارش را یک جا دریافت کند می شود مبلغ 540 میلیون تومان. یعنی اگر بر فرض محال دانشگاه حقوق 30 سال این استاد را (بدون سایر مزایا و عیدی و ...) یکجا بدهد می شود حدود نیم میلیارد تومان. اما طبق اخبار یکی از فوتبالیست های لیگ برتر مبلغ قرار داد امسالش 1.5 میلیارد تومان بوده است.  یعنی مقداری بیش از 2.5 برابر حقوق سی سال یک استاد دانشگاه با مدرک دکتری! اگر فرض بگیریم این بازیکن فقط 4 سال در اوج باشد و مبالغی در همین حد بگیرد، حقوق حدود 4 سال این بازیکن فوتبال برابری می کند با حدودا 330 سال حقوق یک استاد دانشگاه این مملکت!!!! باید این بی عدالتی را کجا فریاد زد که در مملکتی که ادعایش اسلام است یک بازیکن که تنها تخصصش شوت زدن است و نه الزاما صلاحیت اخلاقی دارد و نه الزاما سواد و مدرک تحصیلی حقوق مفید 4 سالش برابری می کند با حدودا 330 سال حقوق استاد دانشگاهی که باید از صد تا فیلتر علمی و گزینش اخلاقی رد بشود؟ این اگر مطابق اصول و معیارهای اقتصاد لیبرال غربی باشد مسلما مطابق عدالت اسلامی نیست.

آنچه از بعد مالی گفتم تنها گوشه ای از درد بود. حالا گوشه ای از مسائل فرهنگی را بگویم. ورزش حرفه ای بازیکنانی را بزرگ می کند و به عنوان الگو به جامعه معرفی می کند که اکثرا متاسفانه هیچ صلاحیت اخلاقی برای الگو شدن ندارند. ما همین مصیبت را در سینما هم داریم که البته جای بحث آن اینجا نیست. اما وقتی پول و سرمایه و شهرت با هم به یک نفر روی آوردند و این سه همراه شدند با برخی بی اخلاقی ها آنگاه باید برای فرهنگ آن مملکت مرثیه سرایی کرد. ورزش حرفه ای و به خصوص فوتبال به دلیل نفوذ مالی که دارد رسانه ها را هم تصاحب می کند و دلالان حرفه ای برای بالا بردن نرخ بازیکنان روزنامه ها و خبرنگاران را هم می خرند و برآیند همه این ها در کنار فساد گسترده مالی، ارائه ضد الگوهای اخلاقی به جامعه می شود که نمونه های اعمال قبیح برخی از آنها را چند ماه پیش دیدیم. تازه آنچه عیان شد به قول ما مشتی از خروار بود و به قول غربی ها نوک کوه یخی بود که اکثرش زیر آب است. به اعتراف یکی از بازیکنان این چنین اعمالی در میان بازیکنان کاملا عادی هستند!

سردار،
والله نمی دانم مسئولین ما با چه توجیهی هر روز به تقویت این غول ورزش حرفه ای می پردازند. والله نمی دانم اگر اسلام دین ماست با چه توجیه دینی روح و جسم جوانان مان را با ورزش حرفه ای به بازی گرفته ایم که هم فساد جسمانی می آورد، هم فساد اقتصادی، و هم فساد اخلاقی.

اما راه حل چیست؟
بنده به شدت مدافع ورزش هستم و تاکیدات مکرر امام (ره) و مقام معظم رهبری در خصوص ورزش را هم می دانم و شخصا پایبند ورزش هستم.  اما ورزش همگانی و سالم نه ورزش حرفه ای ضد اسلامی و ضد انسانی. 

چرا ما شجاعت به خرج نمی دهیم و به میادین جهانی ورزش حرفه ای نه نمی گوییم؟ چرا به جای خرج میلیاردها دلار برای یک مدال المپیک ما این پول را هزینه ساخت ورزشگاه های مخصوص بانوان نمی کنیم؟ چرا زنان و دختران مسلمان ما باید دچار انواع بیماری هایی باشند که ناشی از فقر حرکتی است؟ چرا مادران این نسل و نسل آینده باید تاوان ندانم کاری های برخی مسئولین را بدهند؟ چرا ما نباید به جای هزینه های میلیاردی برای باشگاه های قرمز و آبی که پولش اکثرا به جیب تعداد معدودی بازیکن می رود هزینه ها را خرج ساخت زمین های ورزش در مناطق محروم کنیم؟ چرا ما باید جوانان مان را به جای کشیدن آنها به زمین های ورزش عمومی پای تلویزیون بنشانیم برای بازی دو تیم پر حاشیه و اعصاب و روان آنها را نابود کنیم به خاطر جیب آقایان دلال و بازیکنانی که برخی بی اخلاقی های شان را جلوی چشم میلیون ها بیننده به رخ ما می کشند؟

سردار،
بنده ناقابل شخصا در قیامت در دادگاه الهی خواهم گفت که من آنچه را می توانستم انجام دادم در امر به معروف و نهی از منکر. فریاد خواهم زد که من در حد وسعم و توانم انجام دادم. و می دانم در مقابل این نامه صدها نامه و جواب سرازیر خواهد شد. می دانم صدها نفر در لباس متخصص و مشاور دور شما جمع خواهند شد برای بی منطق جلوه دادن این مطالب. هزاران توجیه اقتصادی و به ظاهر علمی هم برای تان خواهند آورد.

 اما شما را به خون هم رزمانتان قسم می دهم، به آه داغدیده مادران شهید قسم می دهم به جای این مشاوران که جیب شان به ورزش حرفه ای وصل است و محل ارتزاق شان این فساد رو به گسترش است، با افرادی که منفعتی ندارند و اهل دین و علم هستند مشورت کنید. 

سردار، فکری برای این فساد ورزش حرفه ای بکنید. اگر نمی توانید آن را اصلاح کنید حداقل خودتان در آتش این فتنه ندمید. و خدایا تو شاهد باش که آنچه می دانستم و می توانستم گفتم و نوشتم.
والسلام علی من اتبع الهدی

پی نوشت: به ضمیمه چند عکس برای تان می فرستم به عنوان مشتی نمونه خروار تا یادآوری کنم چیزهایی را که بهتر از من می دانید.

کپرنشینان جنوب کرمان+ تصاویر
كاش زلزله می آمد
گزارشی اسف‌بار از منطقه ای محروم عنبرآباد از توابع كرمان+تصاویر

عبدالحمید کرمانی
http://www.alef.ir/vdcfmxdyyw6dvea.igiw.html?160731

قراردادهای میلیاردی و مسئولانی که خوابند

پرداخت‌هایی که این روزها در فوتبال ایران صورت می‌گیرد سوهانی است بر اعصاب اقشاری که حقوق ماهانه‌شان کفاف زندگی روزمره را نمی‌دهد و البته هیچ تلنگری نیست برای مسئولانی که یا خوابند یا خود را به خواب زده‌اند!

به گزارش مهر، شنیدن رقم های میلیاردی که قرار است باشگاهها به برخی بازیکنان بدهند، در شرایطی که اکثر مردم زیر فشار اقتصادی شدید قرار دارند و حقوق ها کفاف زندگی پرمشقت این روزها را نمی دهد، هر شنونده ای را متاثر می کند که چرا باید در فوتبالی که هیچ نفعی برای این مردم ندارد و ناامیدی هایشان را بیشتر می کند، چنین پول هایی به برخی بازیکنان داده شود.

بررسی میانگین درآمد یک معلم، یک کارمند، یک مهندس و یا حتی یک پزشک حاذق نشان می دهد که فاصله درآمد آنها با فوتبالیست هایی که حتی یک سوم آنها زحمت نمی کشند و البته تحصیلات و سواد بالایی هم ندارند، بسیار زیاد و متاثر کننده است، اما در سالهای اخیر چه کسی پیدا شده بر سرعت گرفتن این روند مخرب نظارت کند؟

کدام مقام نظارتی با جدیت وارد بازار آشفته نقل و انتقالات شده و اول از همه با مدیرانی که چنین رقم هایی را پرداخت می کنند، برخورد کرده؟ کدام مسئول در فدراسیون فوتبال این توانایی را دارد که با مدیران و بازیکنان متخلف برخورد کند؟ کدام مقام دولتی - که همه این پول ها از جیب دولت و از بیت المال به این بازیکنان داده می شود - وارد ماجرا شده و با متخلفان برخورد کرده است؟

با گذاشتن نام حرفه ای روی لیگ برتر ایران - که البته هیچ چیزش به حرفه ای ها نمی خورد - روند پرداخت به بازیکنان و مربیان سیر نجومی به خود گرفت و بازیکنی که از نظر فنی کیلومترها با بازیکنان بزرگ دهه های ۵۰ و ۶۰ فوتبال ایران فاصله داشت، برای یک فصل رقمی گرفت که بازیکنان بزرگ آن دو دهه در تمام دوران فوتبال خود چنین رقمی دریافت نکردند.

حالا این روزها دو باشگاه استقلال و پرسپولیس - که بالاترین میزان بدهی در تمام تیم های لیگ برتر را دارند - گوی سبقت را در پرداخت های نجومی به بازیکنان از یکدیگر می ربایند و پول ها و اقلام دیگری به بازیکنان می دهند که هیچ ثمره ای بجز افزایش بدهی های میلیاردی این دو باشگاه نخواهد داشت.

پرسپولیس و استقلال در سالهای اخیر آنقدر در این فوتبال هزینه بی‌مورد کرده اند که حالا هرکدامشان بالای ۱۰ میلیارد تومان بدهی دارند و ظاهرا این میزان هر سال در حال افزایش است و مدیر فعلی برای مدیر بعدی بدهی می گذارد و این چرخه همچنان ادامه خواهد داشت!

اینکه یک مدیر توانایی دارد برای یک فصل پول زیادی را به باشگاه می آورد - که در آن هم شک و شبه های زیادی وجود دارد که از کجا می آورد - اصلا بد نیست، اما وقتی سوابق گذشته را بررسی می کنیم متوجه می شویم که قبلا نیز مدیرانی به پرسپولیس و استقلال آمده اند که اقدام به جذب بازیکنان بزرگ و پرداخت های سنگین کرده اند اما نه تنها تیم شان موفق نبوده و جامی را کسب نکرده است، بلکه زمانی که صندلی ریاست باشگاه را ترک می کردند تنها میلیاردها تومان بر بدهی های این باشگاه افزوده بودند.

همین پرسپولیس که این روزها ولخرجی هایش مورد انتقاد اهالی فوتبال خصوصا مدیران باشگاه رقیب قرار گرفته است، چند سال پیش و زمانی که اکبرغمخوار مدیرعامل این باشگاه شد، با بازیکنان بزرگی چون کریم باقری، علی دایی، یحیی گل محمدی، جواد کاظمیان و ... قرارداد بست و میلیاردها تومان هم هزینه کرد اما نه تنها تیمش قهرمان نشد بلکه میزان بدهی های باشگاه چند برابر شد!

نکته عجیب در مورد مدیران استقلال و پرسپولیس این است که با وجود اینکه هرکدامشان میلیاردها تومان برای این دو باشگاه بدهی باقی گذاشته اند اما وقتی از باشگاه رفته اند هیچ نهاد و مقام نظارتی یک بار هم از آنها سوال نکرده است که این پول ها کجا رفت و این بدهی ها از کجا آمد ؟!

شاید به همین خاطراست که مدیران استقلال و پرسپولیس با خیالی آسوده چک می کشند و وعده های میلیاردی می دهند و در پایان مهلت ماموریت شان که اکثرا هم با برکناری از سوی مقامات بالادستی صورت می گیرد، خیلی راحت و با خیالی آسوده و البته برخی با جیبی پر از پول صندلی را به فرد بعدی تحویل می دهند تا سختی های مدیریت این دو باشگاه را او تحمل کند!

برای فصل دوازدهم لیگ برتر هم این دو باشگاه در حال هزینه کردن میلیاردی هستند و با وجود اینکه نهادهای نظارتی سوابق گذشته را دارند و می دانند که این هزینه کردن ها تنها جیب بازیکنان و برخی واسطه ها و مدیران را پرمی کند و میزان بدهی ها را افزایش می دهد، اما هیچ واکنشی به آن نشان نمی دهند و ظاهرا منتظرند تا اول ثابت شود بدهی باشگاه ها افزایش پیدا می کند تا بعد مثل ادوار گذشته هیچ کاری به مدیران مقصر نداشته باشند!
--------------------
* رضا خسروی
http://www.alef.ir/vdceno8zvjh8noi.b9bj.html?159958

تب فوتبال این روزها بالاست، در خارج از ایران جام ملت‌های اروپا و در داخل، فصل نقل و انتقالات باشگاه‌ها؛ به‌طوری كه در شلوغی مسابقات اروپایی، عده‌ای در داخل برای جذب بازیكن و مربی مسابقه گذاشته‌اند و در این مسابقه دیگر چیز زیادی از تعصب سال‌های نه چندان دور فوتبال ایران هم باقی نمانده و جای آن را زد و بندها، بازیكن سالاری كه نه بدتر از آن دلال‌سالاری و در نهایت چوب حراج زدن به بیت‌المال آن‌هم برای فوتبالی گرفته كه طرفداران دوآتیشه‌اش هم از عمق و فراگیری فساد در آن كلافه شده‌اند و برنامه‌های تلویزیونی‌شان وقتی بیشتر از همیشه گل می‌كند كه یك گوشه از این فساد را بالا می‌زنند و برای اینكه بوی تعفنش همه جا را نگیرد، تا مدتی دیگر به‌ویژه در همین ایام نقل و انتقال‌ها كه اوج دلالی‌ها و روابط ناسالم است، كسی سراغ این بحث را نمی‌گیرد.

جالب اینجاست كه رقابت برای خرج كردن پول مردم برای تور كردن فلان بازیكن و مربی واقعاً به یك مسابقه تبدیل شده و مسابقه دهندگان هم كه مدیران باشگاه‌ها هستند، سعی می‌كنند هر سال در آغاز فصل نقل و انتقالات، هر چه كه می‌توانند بیشتر خود را مهیای رقابت كنند.

تا اینجای كار ممكن است بگویید خب! این هم یك‌جور مسابقه است دیگر! چه اشكالی دارد كه باشگاه‌ها برای جذب بهترین‌ها با هم رقابت و هزینه كنند، این هم یك رقابت یا بهتر بگوییم یك بازی است مثل بازی‌های دیگر كه كم هم نیستند و عده‌ای را بالاخره دور همی هم كه شده سرگرم می‌كند.

اما شوربختانه صورت مسئله این‌قدرها هم ساده و دم‌دستی نیست. صورت مسئله واقعی از این قرار است، عنایت بفرمایید:

فوتبال ایران داعیه حرفه‌ای شدن دارد؛ خب! فوتبال كه "ف" و "واو" و "ت" و "ب" و "الف" و "لام" است، ‌وقتی قرار است حرفه‌ای شود، یعنی قرار است چه اتفاقی بیفتد،‌ لابد یعنی باید استانداردهای فوتبال در سطوح و رده‌های مختلف از باشگاهی گرفته تا ملی، از نوجوانان تا بزرگسالان، از بازیكن تا مربی تا زیرساخت‌ها حرفه‌ای شوند. دقیقاً همین‌جاست كه وقتی این سؤال مطرح می‌شود كه چگونه باید مسیر "حرفه‌ای شدن" را رفت، اولین، همیشگی‌ترین و بدون دردسرترین جوابی كه هیچ نیازی هم ندارد شما ذهن‌اتان را خیلی درگیر كنید، این است كه فوتبال حرفه‌ای، اقتضائات حرفه‌ای دارد و اقتضای حرفه‌ای هم یعنی پول‌های قلمبه به این فوتبال تزریق شود.

فرض را بر این می‌گیریم كه پول اینجا هم تنها حلّال مشكلات است و لابد عقل كل‌هایی كه این صورت مسئله را می‌نویسند و جوابش را هم خودشان بلدند، كارشان را هم بلدند و اگر پول دست‌شان باشد، این فوتبال حرفه‌ای می‌شود، فعلاً هم به این سؤال -كه البته خیلی هم مهم است- كاری نداریم كه چرا بیشترین افتخارات فوتبال ما چه در سطح باشگاهی و چه در سطح ملی در آسیا و جهان برای زمانی بوده كه فوتبال ما اتفاقاً با این تعریف امروزی آن –بخوانید تعریف دلالی-، حرفه‌ای نبوده –بخوانید بهشت دلال‌ها نبوده-.

با این فرض كه با دو تا جمله معترضه فوق واضح است كه فرض غلطی است اما فعلا به نفع آقایان مدعی فوتبال حرفه‌ای با تسامح همین را مبنای بحث می‌گیریم، سؤال بعدی این است كه شیلنگی كه قرار است به این فوتبال وصل شود تا آن‌قدر از آن بخورد كه خوب حرفه‌ای و چاق شود، به كجا باید وصل باشد؟ آیا باید جیب دلال‌هایی كه در دبی و كشورهای اروپایی نشسته‌اند و با تلفن بازیكن جابجا می‌كنند یا در همین فصل نقل و انتقالات سر و كله‌شان پیدا می‌شود، با بیت المال پر شود؟ اصلاً كجای دنیا زوركی از جیب مردم به جیب باشگاه‌ها می‌ریزند كه در كشور ما با بیت المال به این راحتی بازی می‌شود؟ چرا فوتبال ایران با این‌همه ادعای فوتبال حرفه‌ای عرضه جذب چهار تا سرمایه‌گذار را ندارد و دائم چشمش به دست دولت و جیب ملت است؟ وقت ثبت قرارداد كه می‌شود بهانه مبالغ نجومی و میلیاردی،‌"فوتبال حرفه‌ای" است، اما شما را به‌خدا قسم كدام فوتبال حرفه‌ای پیشرفته در دنیا این‌گونه با بودجه عمومی كشور نسبت "انگلی" دارد و دائم از آن تغذیه می‌كند كه اتفاقاً به‌دلیل همین نسبت هم هست كه نه حرفه‌ای می‌شود و نه اشتهایش كم می‌شود بلكه هر سال با اعلام رقم‌های میلیاردی بیشتر سیری‌ناپذیری و این خاصیت انگلی را بیشتر به رخ می‌كشد.

ظریفی نكته جالبی گفت كه فلان بازیكن بی‌سواد در فصل جاری دو میلیارد تومان به‌علاوه یك ماشین 350 میلیون تومانی با یك باشگاه متصل به دولت –بخوانید جیب ملت- قرارداد بسته،‌ در حالی‌كه حقوق یك كارمند نمونه در سال یك صدم قرارداد این بازیكن هم نیست، اما اگر این فوتبال واقعا حرفه‌ای بود و دستش در جیب ملتی نبود كه بسیاری از آن‌ها از فساد در آن متنفرند،‌ نبود، بلكه سعی می‌كرد، حرفه‌ای باشد تا هوادار و سرمایه‌گذار جذب كند و از همین هواداران و سرمایه‌گذاران نیز مانند همه‌ی فوتبال‌های حرفه‌ای در دنیا هزینه‌هایش را تأمین می‌كرد، بالاتر از این رقم‌های میلیاردی هم برای قراردادها توجیه داشت و اشكالی نداشت.

به هر ترتیب، در حال حاضر كه مسابقه جیب‌بری از مردم در باشگاه‌های متصل به دولت برای خریدهای با قراردادهای میلیاردی با شدت هر چه تمام‌تر ادامه دارد و ظاهراً اراده یا توانی هم برای جلوگیری از این مسابقه اتراف و تكاثر و اسراف و خیانت در امانت بیت المال چه از سوی خود افراد دخیل چه از سوی سازمان‌های نظارتی كه در این زمینه وظیفه دارند و از بیت المال برای نظارت و جلوگیری از همین مسائل پول می‌گیرند، وجود ندارد، و همچنین ظاهراً ترسی از آه مردم نیز وجود ندارد، كلام مشهوری از امیرالمؤمنین حضرت علی ابن ابی طالب علیه السلام در نهج البلاغه در مورد حرمت و حساسیت بیت المال بازنشر داده می‌شود تا بلكه برخی از این افراد كه ادعاهای‌شان گوش فلك را هم پاره كرده و بعضاً عناوین مقدسی را هم یدك می‌كشند، لااقل از كلام مولا خجالت بكشند و با این‌گونه دست‌‌اندازی به بیت‌المال مسلمین وزر و وبال‌شان را بیش از این نكنند:

«سوگند به خدا، اگر تمام شب را بر روى خارهاى سعدان (خارى سه شعبه كه خوراك شتران است و سخت گزنده است) به سر ببرم، و یا با غل و زنجیر به این سو یا آن سو كشیده شوم، خوش‏تر دارم تا خدا و پیامبرش را در روز قیامت، در حالى ملاقات كنم كه به بعضى از بندگان ستم، و چیزى از اموال عمومى را غصب كرده باشم. چگونه بر كسى ستم كنم براى نفس خویش، كه به سوى كهنگى و پوسیده شدن پیش مى‏رود، و در خاك، زمانى طولانى اقامت مى‏كند؟

به خدا سوگند، برادرم عقیل را دیدم كه به شدّت تهیدست شده و از من درخواست داشت تا یك من (پیمانه‌ای به وزن سه كیلوگرم) از گندم‏هاى بیت المال را به او ببخشم. كودكانش را دیدم كه از گرسنگى داراى موهاى ژولیده، و رنگ‌شان تیره شده، گویا با نیل رنگ شده بودند. پى در پى مرا دیدار و درخواست خود را تكرار مى‏كرد، چون به گفته‏هاى او گوش دادم، پنداشت كه دین خود را به او واگذار مى‏كنم، و به دل‌خواه او رفتار می‌كنم و از راه و رسم عادلانه خود دست بر مى‏دارم، روزى آهنى را در آتش گداخته به جسمش نزدیك كردم تا او را بیازمایم، پس چونان بیمار از درد فریاد زد و نزدیك بود از حرارت آن بسوزد. به او گفتم، اى عقیل، گریه كنندگان بر تو بگریند، از حرارت آهنى مى‏نالى كه انسانى به بازیچه آن را گرم ساخته است؟ اما مرا به آتش دوزخى مى‏خوانى كه خداى جبارش با خشم خود آن را گداخته است؟ تو از حرارت ناچیز مى‏نالى و من از حرارت آتش الهى ننالم؟ و از این حادثه شگفت آورتر اینكه شب هنگام كسى به دیدار ما آمد و ظرفى سر پوشیده پر از حلوا داشت، معجونى در آن ظرف بود چنان از آن متنفّر شدم كه گویا آن را با آب دهان مار سمّى، یا قى كرده آن مخلوط كردند! به او گفتم: هدیه است؟ یا زكات یا صدقه؟ كه این دو بر ما اهل بیت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم حرام است. گفت: نه، نه زكات است نه صدقه، بلكه هدیه است.

گفتم: زنان بچّه مرده بر تو بگریند، آیا از راه دین وارد شدى كه مرا بفریبى؟ یا عقلت آشفته شده یا جن زده شدى؟ یا هذیان مى‏گویى؟ به خدا سوگند، اگر هفت اقلیم را با آنچه در زیر آسمان‏هاست به من دهند تا خدا را نافرمانى كنم كه پوست جوى را از مورچه‏اى ناروا بگیرم، چنین نخواهم كرد! و همانا این دنیاى آلوده شما نزد من از برگ جویده شده ملخ پست‏تر است! على را با نعمت‏هاى فنا پذیر، و لذّت‌هاى ناپایدار چه كار؟! به خدا پناه مى‏بریم از خفتن عقل، و زشتى لغزش‏ها، و از او یارى مى‏جوییم.» (نهج البلاغة- خطبه 224، ترجمه دشتى، ص: 461)

http://www.rajanews.com/detail.asp?id=129540

کمک هفت میلیاردی سپاه به تراکتورسازی

به گزارش جهان به نقل از مهر، سردار علی اکبر پورجمشیدیان شامگاه دیروز یکشنبه در حاشیه جشن نایب قهرمانی تیم فوتبال تراکتورسازی تبریز در جمع هواداران این تیم اظهار داشت: اکنون باشگاه تراکتورسازی تبریز یکی از معدود باشگاه هایی است که کمترین بدهی را دارد و در این خصوص باید بگویم که در فصلی که با نایب قهرمانی تیم تراکتورسازی همراه شد، سپاه عاشورا حدود هفت میلیارد تومان کمک مالی به این تیم کرد.

وی ادامه داد: البته این کمک ها ادامه خواهد داشت و من بنا به دستوری که از سوی فرماندهی محترم سپاه دارم، در فصل جدید نیز بیش از هشت میلیارد تومان کمک نقدی و غیر نقدی برای حمایت از تیم محبوب و مردمی تراکتورسازی خواهیم داشت تا موفقیتهای این تیم در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا را شاهد باشیم.

سردار پورجمشیدیان تصریح کرد: من از همینجا و در حضور استاندار ورزشدوست آذربایجان شرقی از رئیس جمهور محترم و وزیر محترم ورزش و جوانان تقاضا دارم آنگونه که از تیمهای پرسپولیس و استقلال حمایت می شود، از تیم تراکتورسازی تبریز هم حمایت شود.

وی با بیان اینکه همواره یکی از حامیان تیم فوتبال تراکتورسازی تبریز است، عنوان داشت: من اعلام می کنم که حمایت سپاه از تیم تراکتورسازی ادامه خواهد داشت و این را هم می گویم که سردار جعفری، اعضای کادرفنی و بازیکنان تیم را هرگز تنها نخواهم گذاشت.

فرمانده سپاه عاشورا یادآور شد: در کنار حمایتهای سپاه، موسسه جوانان خیر نیز که به عنوان سهامدار، 30 درصد از سهام باشگاه تراکتورسازی را دارد حتما از تیم فوتبال این باشگاه حمایت مالی خواهد داشت.

وی تصریح کرد: آنهایی که در فصل گذشته می گفتند که تیم تراکتورسازی حامی مالی ندارد، مشخص شد که خودشان مشکل داشتند.

سردار پورجمشیدیان با بیان اینکه هواداران تیم تراکتورسازی بی وفا نیستند، اظهار کرد: ما از همه کسانی که برای تیم تراکتورسازی زحمت کشیده اند، قدردانی می کنیم چراکه ما ملتی بی وفا نیستیم و در راس همه این زحمت کشان، از آقای قلعه نویی تشکر می کنیم.

وی افزود: ما قدردان خدمات زحمت کشان فصل گذشته تیم تراکتورسازی هستیم اما با این حال این را بگویم که ما در زمین چمن فوتبال مردانه و محکم مقابل آنها خواهیم ایستاد و برای پیروز شدن تلاش خواهیم کرد.

http://www.jahannews.com/vdchzqniw23niwd.tft2.html

هدیه ۱۳ میلیاردی به فوتبالیست‌های خارجی!

نایب رئیس اول فدراسیون فوتبال، صرف هزینه‌های هنگفت تیم‌های لیگ برتری برای جذب فوتبالیست‌های خارجی را نگران كننده می‌داند. هادی آیت‌اللهی با استناد به آمار و ارقام می‌گوید: «امسال ۵۵ فوتبالیست خارجی در لیگ برتر بازی می‌كردند و۱۳میلیارد و دویست میلیون تومان برای خرید آنها هزینه شده.

تابناک، جالب اینكه این ۵۵ بازیكن تنها ۵۳۵۲۵دقیقه برای تیم‌های شان بازی كرده‌اند. یعنی به طور میانگین هر کدام از آن‌ها کمتر از ۱۰مسابقه بازی كرده‌اند

بر همین اساس این بازیکنان در ازای هر دقیقه بازی ۲۴۶۰۰۰تومان پول گرفته‌اند.» نایب رئیس فدراسیون فوتبال درباره كیفیت این بازیكنان می‌گوید: «از بین ۵۵ بازیکن خارجی فقط ۷ تا ۱۰بازیکن برای فوتبال ما تاثیرگذار بوده‌اند، بقیه تاثیر چندانی نداشته‌اند، حتی بازیکنانی بودند که صفر دقیقه بازی کرده‌اند اما۱۵۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان پول گرفته‌اند. حتی بازیكنی را سراغ داریم که ۳۵۰میلیون گرفته اما در کل فصل فقط ۵۰دقیقه بازی کرده است.»

http://www.jahannews.com/vdcevw8wwjh8wzi.b9bj.html

پرسپولیس ۲۰ میلیاردی+ارقام قرارداد

پرسپولیس لیگ دوازدهم، بدون شک گران ترین پرسپولیس تاریخ بوده است.

پرسپولیس لیگ دوازدهم، بدون شک گران ترین پرسپولیس تاریخ بوده است. تیمی که با سید جلال حسینی رکورد نقل و انتقالات را شکست و در صورت به خدمت گرفتن خلعتبری، یک بار دیگر رکورد خود را جابه جا می‌کند.این درحالی است که پرسپولیسی‌ها این خوش شانسی را دارند که علی کریمی کاپیتان و ستاره اصلی تیمشان بخاطر علاقه به تیم محبوبش وعدم احتیاج به مبالغ سنگین مالی، معمولا قراردادهای پائینی با سرخپوشان امضا می‌کند.
رویانیان مدیرعامل جدید پرسپولیس که هنوز سالگرد مدیرعاملی‌اش را برگزار نکرده، بر خلاف مدیران قبلی این تیم که منتظر کمک‌های سازمان تربیت بدنی بودند سعی در درآمدزایی داشته و خرج‌های میلیاردی می‌کند.

بمب‌های گرانقیمت و جوانان ارزان
پرسپولیس این فصل حدود ۱۴ میلیارد برای ۲۴ بازیکن خود هزینه کرده و شهاب گردان درون دروازه، ماهینی، سیدجلال، بنگر، پولادی در خط دفاعی و محمد قاضی را در خط حمله به خدمت گرفتند. محمدرضا خلعتبری، پله هافبک پرتغالی سابق اینترمیلان و یک دروازبان خارجی دیگر خریدهای احتمالی سرخپوشان خواهد بود. در صورتی که پرسپولیس در این مدت یکی دو بازیکن نسبتا خوب دیگر را به خدمت بگیرد، قطعا هزینه‌های تیم اصلی از ۱۵ میلیارد تومان فراتر نخواهد رفت.

هزینه سفر و هتل
پرسپولیس در بازی‌های خارج از خانه حدود ۲۰ میلیون تومان هزینه سفر و هتل و هزینه‌های جانبی می‌پردازد. البته در صورتی که پرواز با هواپیمایی آسمان انجام شود، این هواپمایی که اسپانسر پرسپولیس است هزینه‌ای از این تیم دریافت نمی‌کند. در بازی‌های داخل خانه پرسپولیس هم هر بازی حدود ۱۰ میلیون تومان بابت هتل و دیگر هزینه‌های متفرقه پرداخت می‌کند. با توجه به اینکه در لیگ دوازدهم با حضور تیم‌هایی مثل سایپا، پیکان، نفت تهران، استقلال و راه آهن سرخپوشان ۲۲ بار در ورزشگاه آزادی و فقط ۱۲ بار در دیگر شهرستان‌ها به میدان می‌روند از لحاظ مالی هم هزینه‌هایشان کمتر می‌شود. مجموعا ۲۲۰ میلیون برای بازی‌های داخلی و ۲۴۰ میلیون برای بازی‌های خارج از خانه هزینه ۴۶۰ میلیونی در طول فصل برای مدیران پرسپولیس ایجاد خواهد کرد که با احتساب بازی‌های جام حذفی، حدودا به ۵۰۰ میلیون تومان می‌رسد.

ورزشگاه درفشی‌فر
در حال حاضر هزینه‌های عمرانی پیشرفت ورزشگاه درفشی‌فر بر گردن پرسپولیس نیست و سازمان ساخت تجهیزات ورزشی وظیفه نوسازی کمپ را برعهده دارد. با این وجود، پرسپولیسی‌ها حدودا ماهی ۵۰ میلیون تومان برای نگهداری از این ورزشگاه هزینه می‌کنند. هزینه‌ای که تقریبا سالی ۶۰۰ میلیون تومان می‌شود و جزو هزینه‌های روزمره تمام باشگاه‌های دنیاست.

پیراهن و شورت ورزشی
کمپانی معتبر آل اشپورت آلمان وظیفه تهیه لباس‌های پرسپولیس در تمام رده‌های سنی را بر عهده دارد. با وجود اینکه همیشه هزینه تهیه پیراهن باشگاه بر عهده شرکت تولید کننده بوده و در کشورهای اروپایی این شرکت‌ها مبلغ زیادی به باشگاه‌ها می‌پردازند، آل اشپورت تنها بخشی از هزینه لباس پرسپولیس را بر عهده گرفته است. معمولا پرسپولیسی‌ها باید سالی ۳۰۰ میلیون برای لباس‌هایشان خرج کنند.

اجاره ورزشگاه آزادی
مسئولان دو تیم محبوب پایتخت، در بازی‌های خانگی باید ۲۸ میلیون برای اجاره ورزشگاه آزادی بپردازند. هزینه‌ای که همیشه با بحث و حاشیه‌های فراوان همراه بوده اما فعلا تغییری در روند آن ایجاد نشده است. این هزینه در ۱۷ بازی لیگ، رقمی نزدیک به ۵۰۰ میلیون تومان می‌شود. پرسپولیس فصل آینده در بازی‌های آسیایی حضور ندارد و فقط این هزینه را در مسابقات لیگ یا جام حذفی می‌پردازد.

کارمندان باشگاه و روزنامه رسمی
باشگاهی مانند پرسپولیس، کارمندان زیادی دارد و تقریبا ماهی ۷۰ میلیون تومان بابت حقوق این کارمندان می‌پردازد. مبلغی که در سال ۸۴۰ میلیون خواهد شد. روزنامه رسمی پرسپولیس هم ماهی ۲۰ میلیون تومان تومان خرج داشت که از یک هفته قبل این هزینه توسط اسپانسر تامین می‌شود و هزینه‌ای برای باشگاه نخواهد داشت. این اسپانسر یکی از هواداران پرسپولیس بوده که هزینه‌های روزنامه را بر عهده گرفته است.

تیم‌های پایه
پرسپولیس در تمام رده‌های سنی تیم دارد و اخیرا تیم ب این باشگاه راه اندازی شده که فصل گذشته به قهرمانی لیگ استانی رسید. مجموع هزینه‌های تیم پایه و ب پرسپولیس کمتر از یک میلیارد می‌شود. مبلغی که همیشه مدیران پرسپولیس قول افزایش آن را می‌دهند.

مجموع هزینه‌ها و درآمدها
هزینه‌های جاری پرسپولیس در لیگ یازدهم، مبلغی حدود ۱۸ میلیارد تومان می‌شود. در صورت ایجاد هزینه‌های اضافی که امری طبیعی در فوتبال ایران به شمار می‌آید، احتمالا این مبلغ حدود ۲۰ میلیارد خواهد شد. قرار است امسال وزارت ورزش مبلغی حدود ۱۲ میلیارد به پرسپولیس و استقلال بدهد و پرداخت ۸ میلیارد باقی مانده بر عهده باشگاه خواهد بود.

سازمان لیگ هم حدود یک میلیارد بابت حق پخش و بلیط و تبلیغات به پرسپولیس می‌پردازد، البته محمد رویانیان اعلام کرده به زودی بلیط فروشی را از سازمان لیگ می‌گیرد تا این درآمد بسیار بیشتر شود. سرخپوشان هنوز اسپانسر فصل آینده خود را مشخص نکرده‌اند و می‌توان انتظار داشت حدود ۴ تا ۵ میلیارد هم از این طریق درآمد عاید سرخپوشان شود. طی ماه‌های اخیر سایت رسمی پرسپولیس هم به یکی از منابع درآمد این تیم تبدیل شده که به گفته یکی از مسئولان این سایت، ماهی ۵۰ میلیون تومان برای باشگاه درآمد دارد. درآمدی که با توجه به بالا رفتن آمار بازدید رو به افزایش است اما در همین شرایط هم سالی ۶۰۰ میلیون تومان برای باشگاه سود خواهد داشت. اجاره سالن فوتسال و استخر درفشی‌فر هم به تامین هزینه‌های جاری این ورزشگاه کمک می‌کند. در مجموع، اگر پرسپولیسی‌ها بتوانند درآمد خود از بلیط فروشی را افزایش دهند، بعید است سال آینده مشکلی در پرداخت هزینه‌های جاری این باشگاه ایجاد شود.

http://www.alef.ir/vdceoo8zzjh8nwi.b9bj.html?159291

به نام خدا

این حیف و میل بیت المال خیلی ریشه‌دار شده و خیلیا وارد این عرصه آلوده شدند و مشغول هدر دادن اموال مردم هستند و خیلی‌های دیگه به وظایفشون در جلوگیری از این بی‌عدالتی عمل نمیکنند و حتی کوچکترین ناله اعتراضی هم ازشون شنیده نمیشه بنظر میرسه این معضل از راههای عادی قابل حل نیست و به کسانی که در این زمینه مسئولیت مستقیم دارن امیدی نیست

به خواست خدا در حد توان اقدامات و پیگیریهایی انجام میشه و جای امیدواری که به نتایج خوبی برسه انشاءالله نمیزاریم این لکه سیاه و این بی‌عدالتی آشکار و کلان بر چهره درخشان نظام باقی بمونه

یا علی