تبیان، دستیار زندگی

پیاده روی روی نقطه صفر

روی تردمیل راه می روی! آهسته، کند، تند، تندتر می روی! کجا؟ نمی دانی! به دور وبرت نگاه می کنی. ناگهان متوجه می شوی که اصلا راه نرفته ای؟ موضوع را برای خودت توجیه می کنی. از حرکت وتمایل به رفتن حرف می زنی. اما خودت می دانی، از قعر وجودت می دانی، برای درجا راه رفتن و دویدن حرکت کرده و رفته ای! بهانه می آوری و سپس بهانه ات را دوباه توجیه می کنی، در حالی که حالا دیگر خوب فهمیده ای واقعا باید راه بروی و بدوی. اما نه رفتنی همچون رفتن روی "تردمیل" رفتن در جاده ای با نام ماندگار زندگی! زندگی یعنی بدون درجا زدن. با خودت دیگر تعارف نداری. توجیه هم نمی خواهی بکنی . می خواهی راه بروی و بدوی.

اما این بار احساس بستگی می کنی. انگار عنکبوتی پای تو را در تارهای سخت خویش به اسارت کشیده است! فریاد می زنی و می خواهی خود را نجات بدهی، اما این بار هم نمیدانی چگونه! تا این که می شنوی، پرواز! با پای بسته اگر نتوانی دوید، با فکر تا آسمان خدا می شود پرید!! لحظه ای می مانی جون کشف تازه ای کرده ای! کشفی مهم که به تو می گوید: "راه دیگری داری" و باز تو می فهمی همیشه راه تازه ای را در تنگناهای زندگی می توانی کشف کنی. می توانی از  فراز تمام سختی ها پرواز کنی و بگذری و به چیزهای تازه ای برسی که برایت کارساز است. راستش فقط ممکن است کمی سخت باشد. اما اگر بخواهی، می توانی. می خواهی؟؟؟

دیگر نزدیک است که برسم و می رسم!

و اما من...        

خیلی سال است که از تردمیل پیاده شده ام و روی زمین راه می روم. خیلی سال است که فهمیده ام خیلی از وقت ها چه می کنم؟ خیلی وقت است خیلی چیزها را فهمیده ام و یا به قول معروف خودم را کشف کرده ام. خیلی وقت است از روی دیوارها، بن بست ها و صخره های سخت سختی، پرواز کرده ام. دیگر نزدیک است که برسم و می رسم!

و اما تو...   

دوست داری درباره تمام این حرف ها فکر کنی تا اگر هنوز روی "تردمیل" داری راه می روی، پیاده شوی و بیایی روی زمین و در میان زندگی واقعی و درست پیاده روی کنی؟