تبیان، دستیار زندگی

در وضعیت ناگوار ساخت و ساز راه ها در مازندرانی که سرنوشت بسیاری از پروژه ها همچون آزاد راه تهران- شمال، کمربندی ساری و ... آرام آرام به تاریخ می پیوندند، راه هایی که فرعی قلمداد شدند دیگر حساب شان جداست .

 در این میان جاده گهرباران که بر اساس سطحی نگری و نگاه های جزءنگرانه و فرسنگ ها دور از اندیشه های کلان و دوراندیشی های عقلانی به عنوان راه فرعی، آن هم درجه دو محسوب شد، ظاهرا در اولویت های موخره تراژدی غمبار راهسازی قرار گرفته که به علت مهجوریت و فاصله با مرکز شهر چندان جلب توجه نمی کند.

جاده گهرباران از ابتدای سه راهی اسلام آباد تا سواحل دریا حدود 50 کیلومتر فاصله دارد، اما این راه باریکه با عرض 6 متر بر اثر عبور و مرورخودروهای سنگین مراکز صنعتی دیگر تاب و تحمل ظرفیت عظیم خودروهای کنونی را ندارد و بر اثر تردد بیش از حد انواع خودروهای سبک و سنگین تا کشاورزی و باغی، طی سالهای طولانی فرسوده شده و در حال تکه پاره شدن است .

 تاکنون تعداد زیادی در این جاده قربانی بی تفاوتی مسوولان شده اند، گرچه بارها فریاد زده ایم لیک گویی صدای مان در گلو مانده است!

تنها اقدامی که برای گذرگاه مرگ –گهرباران- صورت گرفت تعریض بخشی از مسیر بوده که آن هم سه سال از وعده اتمام مسوولان وقت، با تاخیر انجام شد و در این مدت زمان اجرای هروله ای عملیات زیرسازی و شانه سازی تلفات زیادی داشته ایم.

در مسیر جاده گهرباران چندین نقطه خطرناک وجود دارد که به گذرگاه مرگ تعبیر می شود، اولین نقطه ابتدای مسیر سه راهی اسلام آباد نبش جاده ساری –نکاست که به دلیل نشست زمین و شکسته شدن آسفالت تپه و چاله هایی به وجود آمده که حین بارندگی استخر روباز درست می شود! خودروها برای اینکه در این وضعیت گرفتار نشوند از یک راه باریک در گوشه خیابان تردد می کنند که اتفاقا سر نبش نانوایی وجود دارد و افراد زیادی در صف نان هستند و آبستن حوادث و فجایع بی شمار!

اما در 25 کیلومتر مسیر تعریض شده هم ظاهرا پل تنگ و باریک نکاچوب از قلم افتاد و همچون قله کوهی خودنمایی می کند! قله ای که از دو طرف درست در ورودی پل زمانی که خودروها در حال اوج گرفتن هستند سرعت گیرهایی پشت هم نصب شده که خود باعث وقوع تصادفات زیادی می شود.

جدای از کنده کاری های فراوان در طول مسیر گهرباران انتهای این جاده که به سه راه منشعب می شود و به پاسگاه ساحلی و دریا می رسد نیز آسفالت چنان شکسته و چهل تکه شده که با توجه به باریک بودن جاده و نیز سرعت گیرهای غیر اصولی خطرات زیادی در کمین رانندگان نشسته است .

 از همه این خطرات فاجعه بارتر که به کرات هم ذکر شد، نداشتن شانه خاکی و اختلاف سطح ، یا همان لبه های خطرناک جاده است که گاهی به 30 سانت هم می رسد و با توجه به تردد خودروهای سنگین با بار و سرعت بالایی که دارند و گویی در جاده تلو تلو می خورند ، کوچکترین انحراف یا ترمز ناگهانی به دلیل عبور حیوانات از اراضی زراعی اطراف، کافی است تا فجایع رقت باری رخ دهد.

تا کنون مسئولان زیادی این جاده را خطرناک و گذرگاه مرگ توصیف کردند. چندی پیش نیز محمد دامادی نماینده مردم میاندرود و ساری با خطرناک خواندن این جاده، قول پیگیری و درخواست اعتبار برای تعریض کامل مسیرگهرباران داده بود.

اخیرا در دو هفته نامه خجسته که متعلق به این نماینده جوان شهرمان است روزنه امیدی به چشم می خورد،  نامه معاون تلفیق بودجه، حقوقی و امور مجلس وزارت راه و شهرسازی به مدیر کل راه و شهرسازی مازندران در راستای پیگیری مهندس دامادی درج شده که خبر از تامین اعتبارتعریض این جاده به همراه پروژه های دیگر آمده است که در صورت تحقق جای بسی خرسندی و امیدواری به عملکرد نمایندگان و مسوولان است تا مردم این منطقه ضمن رهایی از خطرات فراوان، خادمان خود را بهتر شناخته و در تصمیم گیریهای آتی عقلانی تر رفتار کنند.