طبیعی است كه این اتفاق بیافتد. بالاخره انسان با آب زنده است "جَعَلْنا مِنَ الْماءِ كُلَّ شَیْءٍ حَی[4]"، و زنده بودن، یعنی پاكیزه بودن و با شیطان نگشتن، و حیران و گم، نبودن و استوار قدم بر داشتن و این همه به بركت تكریم آبی است كه منسوب به آسمان است "َ یُنَزِّلُ عَلَیْكُمْ مِنَ السَّماءِ ماءً لِیُطَهِّرَكُمْ بِهِ وَ یُذْهِبَ عَنْكُمْ رِجْزَ الشَّیْطانِ وَ لِیَرْبِطَ عَلى قُلُوبِكُمْ وَ یُثَبِّتَ بِهِ الْأَقْدام[5]".
احمد در غدیر، ساقی بعد از خود را به مردم معرفی كرد و گفت: خداوند از آسمان آبی پاكیزه فرو فرستاده است "أَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً طَهُورا[6]"، پر از بركت "َ نَزَّلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكا[7]" تا شما را آبی گوارا بنوشاند "أَسْقَیْناكُمْ ماءً فُراتا[8]" و همه چشمه ها و ظرفیت های كمالی را پر سازد "فَسَلَكَهُ یَنابیعَ فِی الْأَرْضِ[9]" و دلهای مرده را زنده كند "فَأَحْیا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها[10]" و زندههای مانده را رشد دهد و سبز نماید "فَتُصْبِحُ الْأَرْضُ مُخْضَرَّة[11]"
