روزنامه هفت صبح: تصویر مردی که به سوی همسر خود یورش می برد و او را با سیلی و مشت می زند کم کم به یکی از موتیف های سینمای روشنفکرانه ایران بدل می شود. شاید بهانه واقع نمایی و واقع گرایی باشد اما هر چه هست نمی توانیم نگرانی مان را از این تم ترسناک و مشمئز کننده در فیلم هایمان پنهان کنیم. وقتی به پیگیری ردپای این تصاویر پرداختیم به شماری از مشهورترین فیلم های معاصر رسیدیم. از داریوش مهرجویی تا بهروز افخمی و فریدون جیرانی و از همه بیشتر و عجیب تر اصغر فرهادی.
کتمان نمی توان کرد که خشونت علیه زنان از معضلات جامعه ما بوده و هست. آمار نشان می دهد که این روند تا حدی رو به کاهش است اما در سینمای ما به هیچ وجه کمرنگ نشده است. تقریبا تمام ستاره های زن سینمای ایران روی پرده نقره ای به شکل نمایشی هم که شده کتک مبسوطی نوش جان کرده اند (و گاه در عطش واقع گرایی فیلمسازان ما دچار صدمات فیزیکی نیز شده اند). گاهی این تصاویر به طور واضح نمایش داده می شود و گاهی بازیگر مرد اقدام به سیلی زدن می کند اما جلوی خود را می گیرد. بعضی از کارگردانان این خشونت را بدون آنکه تاثیری در پیشبرد داستان فیلم داشته باشد در فیلم خود می گنجانند تا به واسطه آن جذب مخاطب کنند.
البته فیلمسازانی هم هستند که بستر کلی فیلم را خشونت علیه زنان قرار می دهند تا این عمل را نقد کنند. «آسمان زرد کم عمق» که مدتی است روی پرده سینماها آمده و «به خاطر پونه» که تازه اکران آن تمام شده از جدیدترین نمونه های این نوع فیلم ها هستند.
اکران این فیلم ها بهانه ای شد تا پرونده ای درباره این مسئله جمع آوری کنیم. کیانوش عیاری در آخرین فیلم خود «خانه پدری» به مظلومیت زنان و خشونت علیه آنها پرداخته که نقطه نظراتش را در گفتگو با هفت صبح آورده ایم.علاوه بر اینها مطرح ترین فیلم هایی را که در آن خشونت علیه زنان وجود دارد به طور مختصر شرح دادیم که مورد ویژه آنها فیلم های اصغر فرهادی است.
