((کاروان عشق))
می رود از سرزمیــن کــربلا
کاروان عشــق و ایثــار و صــفا
می رود تـا بـرکنـد بـا اشـــــتیاق
ریشـه کفـــر و نفـاق و اختـــناق
می رود از شـــــهر خون نیــــنوا
با ســر پـاک شــــــهیدان خـدا
بر سـر نی رقص خورشـید آشـکار
زینب است با کودک و زن رهسپار
سـوی شـام و کاخ بیــداد و سـتم
کاروان گشــته روان با صـــد الم
قـافله ســالار این شـــام خـراب
زینب است آن فخـــر آل بوتـراب
زینـب آیـد بـا اســــــیران بلا
از دیار عشـــق و ایمـــان کـربلا
زینـب آیـد تـا کـه انـدر راه شـام
رو نمـــایـد نقشــه قوم ظلام
شـــهر غم در انتــظار زینب است
محــو عـزم اســــتوار زینب است
زخم صـــدهـا تـازیـانه بـر تنـش
داغ هجــــران بـرادر بـر دلش
آســـمان روی او شــد نیـلگون
نرگسش هم کم فروغ و پر زخون
بس که بی مهری ز نامردان کشید
چون نهال ترد از این طوفان خمید
نطـق زینـب قافله ســـالار دیـن
بشـــکند پنـــدار کفـــار لعــین
زینب همچون باب خود حیـدر بود
همــچو زهـرا بر زنان ســرور بود
چون حسین است عاشق دین خدا
زینـب است آئیــنه لطف خـدا
زینـب کبــری ز گفت نـاب خـود
مکتب آل جفـــا رســــوا نمــود
لـرزد اینـک پـایـه ظلم یـزیـد
از بیـــان خـواهـر شــاه شــهید
شـیشه عمــر ستمـگر بر شـکست
رشـته کفــر و سـتم از هم گسست
دیـن حـق ز انـدیشــه زینب دگـر
شــد «رهـا» از سـلطه قـوم شــرر
بهروز رها
