این پروژه مراحل متعددی را در بر داشت که اهم آنها از این قرار است:
الف)دور کردن دولت اصول گرا از شعارهای گفتمانی :
این مرحله با نفوذ حلقه انحرافی در بدنه دولت و اطرافیان رئیس جمهور سابق پیگیری شد . برخورد با بهترین وزرای کابینه ، کشیده شدن دولت به حواشی سیاسی ،اقدامات پرهزینه با اهداف خواص ، خانه نشینی یازده روزه رئیس جمهور و... از نتایج این مرحله بود.
ب)اعمال تحریمهای اقتصادی همه جانبه و ناجوانمردانه :
این تحریمها که از ناحیه استکبار جهانی به تحریمهای فلج کننده موسوم گردید با هدف جلو گیری از پیشرفتها و ناتوان جلوه دادن اصول گرایان و به زانو در آوردن نظام در برابر زیاده خواهی های دشمنان به اجرا در آمد .
ج)ایجاد در گیریهای بی اساس بین اصول گرایان :
دشمن توانست با استفاده از نقاط ضعف برخی از اصول گرایانی که در راس امور قرار داشتند دعواهای خانمانسوز و بی مبنایی را دامن بزند که نمونه هایی از آن را در مورد درگیریهای دوقوه مجریه و مقننه در یکی دوسال اخیر دولت دهم شاهد بودیم .
در این میان با فرا رسیدن انتخابات ریاست جمهوری یازدهم ، هرچند فشارهای اقتصادی و دعواهای اصول گرایان تا حدودی مردم را از جریان اصول گرا دلگیر کرده بود ولیکن زمینه برای بازگشت اصلاح طلبان فراهم نبود و نظر سنجی ها و تحلیل های دقیق ، از منفور بودن جریان اصلاحات به خاطر عملکرد نادرست هشت ساله و خیانتهای سال ۸۸ حکایت می کرد.
اصلاح طلبان با پنهان شدن در پشت شعار اعتدال و استفاده از کاندیدایی که نه سوء سابقه اصلاح طلبان را داشت و نه تمایلی به شعار گفتمانی و نیز با سیاه نمایی مشکلات داخلی به بازگشت خود به صحنه سیاست امیدوار شدند.
البته با توجه به سوابق دکتر روحانی ،ابتداءً سوء استفاده گسترده جریان اصلاحات از ایشان بعید به نظر می رسید ولی طولی نکشید که پس از قرار گرفتن وی در جایگاه ریاست جمهوری نشانه های نگران کننده ای از تجدید حیات اصلاح طلبی با رنگ و لعابی دیگر آشکار شد.