جناب آقای رئیس جمهور
اگر به سوابق بنده مراجعه كنید می بینید كه از دعوای قدیمی های استان كه نزاع و اختلاف بین شهر های مازندران را دامن می زنند گله داشته و همواره سعی كرده ام تا مازندران را یكپارچه ببینم.اما دولت جنابعالی با انتخاب مدیران،آن هم صرفا از دو شهر خاص ،ظاهرا قصد زنده نگهداشتن آتش اختلافات را دارند.
می دانم كه انتخاب مدیران حق حضرتعالی ست اما بنده می خواهم بپرسم و این پرسش، پرسش شهروندان شهری ست كه آن گونه مشتاق دیدارتان بودند كه برای حضور در مسجد محل حضورتان ساعت ها در انتظار مانده و آنچنان زیر دست پا ماندند.آن شهر را كه یادتان هست؟همان شهری را می گویم كه سیل ازدحام جمعیت اجازه پیاده شدن از اتوبوس را به حضرتعالی نمی داد. همان روزی را می گویم كه در صحن آن مسجد تاریخی خطاب به حاضران فرمودید:«من هرگز ساری را فراموش نمی كنم» . اكنون مردم آن شهر از شما می پرسند كه آیا این بود پاداش آن همه اشتیاق شهروندان ساروی؟
به راستی آیا معجزه كلید حضرتعالی در مازندران این بوده و هست كه چهره هایی نظیر احمد حسین زادگان ،اسفندیار عشوری ،علی اسدی و ... كه اتفاقا از بزرگان ستاد شما در این استان بوده اند در اوج پختگی دوران مدیریتی شان كما فی السابق خانه نشین شوند؟ فرزندان این شهر چوب كدام گناه نكرده را می خورند كه اینچنین مستوجب آتش شده اند؟ای عجب از تدبیری كه حتی آنها را برای پست های درجه دو و درجه سه هم در نظر نمی گیردد.
تعجب می كنم از بازگشت بسیاری از مدیران هشت سال گذشته بر مسند كار كه حتی در ایام انتخابات زیر علم دیگران سینه می زدند اما امروز مورد وثوق اعتدالیون شده اند.نكند معنای اعتدال ،رویش دوباره«عدالت ورزان» و «مهرپروران» و منادیان «زنده باد بهار» باشد؟
