به نظر من پائولو کوئیلیو یک نویسنده ی بی نظیر است .
یه نویسنده ی دیگه هم که بخوام نام ببرم داستایووسکیه که خیلی عالیه و دیگر بزرگان که بنده هنوز افتخار آن رو نداشتم کتبشون رو بخونم .
ملاک من سادگی لحن ، زیبایی کلام ، نویسنده باید خواننده رو به یک سفر تخیلی دعوت کنه و باید تا آخر راه همراه خواننده باشه یک لحظه هم نباید فراموش کرد که خواننده کتابت را خواهد خواند . خوانندگان از همذات پنداری بسیار خوششون میاد و این همذات پنداری کلید موفقیت تمامی رمان های موجود است و حالا کسی مثل پائولو کوئیلیو از این ترفند برای نوشتن رمان هایی استفاده می کند که درسهای فراوانی دارند و در واقع طعم تلخ درس ! را با شیرینی بیانش به ما می خوراند .
البته شاید درس شیرین هم باشد ولی در کل چون دروس اخلاقی برای عبرت هستند و عبرت حقیقتی تلخ است ! پس در اینجا باید گفت درس تلخ است !!!
