تبیان، دستیار زندگی

نوآموزان کلاس اول فوق العاده نیازمند توجه خاص مدیران ومربیان خود هستند. برای بچه های کلاس اول شخصیت معلم و الگوهای بزرگسال مدرسه بسیار مهم و حائز اهمیت است و قدرت سازش یافتگی اجتماعی و پیشرفت تحصیلی کلاس اولی در سایه وجود پرمهر و عطوفت مربیان متبلور خواهد شد. بدیهی است آن دسته از نوباوگان کلاس اولی که با تجارب خوشایندی از زندگی بزرگسالان وارد مدرسه می شوند،بیش از دیگران دوست می دارند که با معلمان خود ارتباط برقرار کنند و مخاطب ایشان باشند.

اما آن گروه از بچه های کلاس اولی که در سالهای قبل از دبستان با تجارب و خاطره های نا خوشایند و تلخی از تنبیه، تهدید و تحقیر بزرگتر ها و اختلاف و اصطکاک آنها با یکدیگر مواجه بوده اند، به هنگام ورود به مدرسه بعضا چنین می پندارند که معلمان مدرسه نیز ممکن است در برابر کودکان شخصیتی تنبیه گر داشته باشند ودر برابر خطاها و لغزش های کوچک و بزرگ آنها واکنشی سخت نشان دهند. لذا مدتها با چنین پیش فرض ذهنی و با تردید به معلمان خود می نگرند و اگر خدای ناخواسته معلمی با خطای کودک واکنشی نامطلوب از خود نشان دهد به فرض ذهنی کودک صورت واقعیت می بخشد و تعارض و دوگانگی احساس کودک را تشدید می کند.       

بنابراین شایسته و بایسته آن است که معلمان وارسته و متعهد کلاس اول با توجه به احتمال وجود این قبیل کودکان حساس و نگران در کلاس خود،سعی نمایند همواره با صبوری، گشاده رویی و مهربانی با بچه ها برخورد کنند و خطاها و لغزش های آنان را با نگاههای محبت آمیز و گذشت و عطوفت پاسخ دهند.
در چنین شرایطی است که این پیش فرض بچه های آسیب دیده از خانواده که همه بزرگترها مثل هم هستند، مردود می شوند و این بچه ها دوست داشتن و مهرورزیدن را به زیبایی می آموزند.

خلاصه آنکه اولی ها قبل از آنکه دانش آموز باشند، نیازمند آموختن محبت و شیوه های مهر ورزیدن هستند.

بعد از اولی ها باید اولیا، مربیان و مدیران و کارکزاران آموزشی و فرهنگی جامعه بیشتر از همه به وضعیت شناختی، روانی و اجتماعی دانش آموزان سال آخر دبیرستان توجه داشته باشند.

سال آخری ها هم به نگاههای محبت آمیز و هدایت ها و حمایت های مستمر الگوهای بزرکتر بسیار نیاز دارند.

در اذهان و اندیشه های دختران و پسرانی که امسال در سال آخر مدرسه تحصیل می کنند، هزاران فکر و آرمان و آرزو شناور است!
معمولا در ذهن دانش آموزان سال آخر دبیرستان سوالات متعددی درباره دوره بعد از اتمام تحصیلات متوسطه مطرح می شود، از جمله اینکه: آیا در دانشگاه پذیرفته خواهم شد؟
آیا باید به مطالعات مجدد بپردازم؟
آیا بهتر نیست که به کسب مهارتهای شغلی مبادرت کنم تا وراد بازار کار شوم؟
آیا باید به ازدواج و انتخاب همسری مناسب بیندیشم؟
یاشاید مصلحت در این باشد که انجام خدمت وظیفه را بر همه چیز مقدم بدارم؟
آیا پدر و مادرم همچنان ارتباط عاطفی و رفتار حمایت آمیز خود را بامن حفظ و تقویت خواهند کرد؟
آیا پدیده «دیپلمگی»، یعنی دیپلمه شدن و بلاتکلیفی های پس از آن برمن عارض نخواهد شد؟ ( تجربه نشان می دهد که درصد بیماریهای روان - تنی در نزد دیپلمه های جوان و بلاتکلیف بیش از دیگران است.)

بنابراین بیایید بیش از پیش به همه دانش آموزان کشورمان بخصوص کلاس اولی ها و سال آخری ها توجه داشته باشیم.

گفت و شنود دوستانه و صادقانه اولیا و مربیان و الگوهای بزرگسال جامعه بویژه کارگزاران فرهنگی و مشاوران صدیق با دانش آموزان سال آخر دبیرستان و راهنمایی و هدایت آنان بسیار مهم است.

دانش آموزان سال آخر دبیرستان نباید دیپلمه شدن را چندراه سرگردانی بدانند، بلکه باید فارغ التحصیلی از دبیرستان سکوی جهش، اعتلای شخصیت و فرصت مطلوبی برای جامه عمل پوشانیدن به صدها ایده و آرمان برای آنها باشد.

کسب مهارتها و تخصص ها و نشان دادن ابتکارات در هر شرایطی باادامه تحصیلات و دانش آفزایی رسمی و غیر رسمی ،یاکار و اشتغال مفید و مثر مقدور و شدنی است.

بیایید تحصیل و زندگی را برای همه دانش آموزان، مخصوصا اولی ها و آخری ها با نشاط و پرمفهوم سازیم.

منبع: ماهنامه پیوند/ دکتر غلامعلی افروز