تبیان، دستیار زندگی

گران‌ترین بازیکن تاریخ مذاکرات


خیلی‌ها در انگلستان به او بارونس اشتون می‌گویند. او زمانی لقب بارونس را گرفت که از طرف تونی بلر، نخست‌وزیر سابق انگلستان در سال ۱۹۹۹ به عضویت مجلس اعیان در آمد، و اگرنه نه خانواده‌ای اشرافی دارد و نه شجره‌نامه‌ای که او را به خانواده سلطنتی انگلستان نسبت دهد.

اشتون ۵۶ ساله برخلاف تصور همه در خانواده‌ای از قشر کارگر و معدنچیان زغال‌سنگ شمال انگلیس متولد شد. برای همین وقتی وارد دانشگاه شد، خانواده‌اش کلی ذوق کردند. او اولین عضو خانواده‌اش بود که به دانشگاه می‌رفت. اشتون با مدرک کار‌شناسی در رشته جامعه‌شناسی در سال ۱۹۷۷ از کالج بدفورد لندن، فارغ‌التحصیل شد و بعد از آن به سرعت رفت دنبال بزرگ‌ترین علاقه‌مندی زندگی‌اش: مبارزه برای خلع سلاح‌های هسته‌ای.

او اوایل دهه ۱۹۸۰ رئیس و بعد‌ها خزانه‌دار و نایب‌رئیس یکی از گروه‌های ضدانرژی هسته‌ای در کمپین انگلیس با هدف خلع سلاح هسته‌ای بود. بانوی سیاستمدار آن‌قدر سریع خودش را توی میادین سیاسی نشان داد که در زمان نخست‌وزیری تونی بلر معاون وزیر بود.

او از سیاستمداران حزب «کارگر» انگلستان است که کارش را از سال ۲۰۰۰ به صورت جدی و پیگیر شروع کرد. تا اینکه دست آخر در سال ۲۰۰۹ به عنوان نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی و امور امنیتی انتخاب شد. البته قبل از این هم کار و بار خودش را داشت. او زمانی کمیسر عالی اتحادیه اروپا در امور تجارت و بازرگانی بود. اما مثل حالا حقوق نمی‌گرفت.

کا‌ترین در حال حاضر در میان سیاستمداران جهان به صورت رسمی یکی از بیشترین حقوق‌های جهان را می‌گیرد و حتی قرار است پس از سال ۲۰۱۴ که دوره ریاستش تمام می‌شود، تا سه سال پرداخت حقوقش ادامه داشته باشد. روزنامه دیلی‌تلگراف در گزارشی اعلام کرده که این عضو حزب کارگر انگلیس هر چند در اکتبر سال آینده میلادی فعالیتش به عنوان مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا به پایان می‌رسد اما تا سال ۲۰۱۷ سالانه ۱۳۳ هزار و ۵۰۰ پوند معادل حدود ۲۰۵ هزار دلار حقوق می‌گیرد که در مجموع سه سال حدود ۴۰۰ هزار پوند یا حدود ۶۱۴ هزار دلار می‌شود؛ یعنی با یک حساب سرانگشتی معلوم می‌شود که حقوق پایه سالانه خانم اشتون در حال حاضر رقمی حدود ۳۷۳ هزار دلار یا ماهانه ۳۱ هزار دلار است.

البته این فقط رقم حقوق پایه است و می‌گویند اشتون در سال در مجموع حدود ۵۰۳ هزار دلار به جیب می‌زند؛ یعنی حتی از حقوق دیوید کامرون، نخست‌وزیر انگلیس هم بیشتر! این وسط شوهر خانم اشتون از همه خوشحال‌تر است. همسر ۶۶ ساله او «پیتر کلنر» روزنامه‌نگار و تحلیلگر سیاسی است که درحال‌حاضر مدیر یک وب سایت نظرسنجی معروف در انگلستان هم هست. آنها ۲۵ سال پیش با هم ازدواج کرده‌اند و دو فرزند دارند.

لوران فابیوس


نخست‌وزیری، ریاست پارلمان فرانسه، وزیر اقتصاد و کاندیدای ریاست جمهوری سال ۲۰۰۷ دررقابت با سگولن رویال و دومینیک استراوس کان. اینها مهم‌ترین فعالیت‌های سیاسی مرد اول مذاکره‌کننده فرانسوی‌هاست. لوران فابیوس که این روز‌ها به خاطر مخالفت‌های عجیب و غریبش در امضای توافق‌نامه هسته‌ای در ژنو سر زبان‌ها افتاده.

فابیوس متولد ۲۰ آگوست۱۹۴۶ و از یک خانواده عتیقه‌فروش یهودی است. می‌گویند اصلیت او به گروه یهودیان اشکنازی می‌رسد. اشکنازی‌ها از یهودیان مهاجر اروپای شرقی و مرکزی- آلمان، لهستان و روسیه- هستند. فابیوس، 30 سال پیش به عنوان جوان‌ترین نخست‌وزیر فرانسه، در دوران ریاست جمهوری فرانسوا میتران، نخستین رئیس‌جمهور سوسیالیست فرانسه انتخاب شد.

اما شهرت آقای وزیر به این خرده مسائل نیست. او با پرونده‌های بزرگ‌تری شناخته می‌شود. وضع قانون «فابیوس گسو» مشهور‌ترین کار آقای وزیر است. این قانون که در سال ۱۹۹۰ در پارلمان فرانسه تصویب شد- در آن زمان «لوران فابیوس» رئیس مجلس بود – از طرف یک نماینده کمونیست به نام گسو تدوین شد و چون «لوران فابیوس» برای تصویب آن خیلی تلاش کرد، به قانون فابیوس گسو معروف شد.

براساس این قانون اگر کسی وجود اتاق‌های گاز و آمار مبالغه‌آمیز 6میلیون یهودی کشته شده در جنگ جهانی دوم را زیرسؤال ببرد، از یک ماه تا یکسال زندان و به پرداخت جریمه نقدی محکوم خواهد شد و کارش را از دست خواهد داد. انهدام کشتی صلح سبز هم به دستور فابیوس بوده.

سال ۱۹۸۵ کشتی جنگجویان رنگین کمان متعلق به سازمان غیردولتی صلح سبز که بر علیه آزمایشات اتمی دولت فرانسه اعتراض می‌کرد، توسط سرویس‌های اطلاعاتی فرانسه منفجر شد که در جریان آن یک عکاس هم به قتل رسید. فابیوس که نخست‌وزیر بود اول گفت که از این ماجرا خبر ندارد اما بعد مسوولیت این انفجار را پذیرفت. هر چند که فایده‌ای نداشت،‌‌ همان‌طور که توی جریان صادرات خون‌های آلوده به بیماری ایدز و هپاتیت فابیوس تبرئه شد!

ویلیام هیگ
خیلی زود وارد دنیای سیاست شد. 16 ساله بود که در کنفرانس حزب محافظه‌کار سعی کرد مردم را از تبعات قدرت گرفتن حزب رقیب، یعنی حزب کارگر بترساند. این اولین باری بود که نام جوان سیاستمدار در خروجی خبرگزاری‌های انگلستان قرار گرفت. «ویلیام جفرسون هیگ متولد ۲۶ مارس ۱۹۶۱ از یورک شایر.» او در کالج مگدالان دانشگاه آکسفورد کلی درس خوانده و اما آخرش راضی نشده.

هم توی فلسفه فارغ‌التحصیل شد و هم توی تاریخ. اما بعد سیاست هم خواند و به مدرک‌های دیوار اتاقش یک عنوان دکترای دیگر هم اضافه کرد. او مدتی رئیس انجمن حزب محافظه‌کار در دانشگاه آکسفورد بود تا اینکه در سال ۱۹۸۹ توانست در انتخابات پارلمانی پیروز و به عنوان جوان‌ترین نماینده حزب محافظه‌کار وارد کنگره شود.

تا دو سه سالی توی کنگره بود تا اینکه در اوایل دهه ۹۰ میلادی منشی پارلمانی وزیر خزانه‌داری انتخاب شد و یک‌جورهایی راه خودش را به دولت باز کرد. بعد هم که وزیر امور خارجه ولز – نماینده ایالت ولز در انگلستان شد و یکراست به کابینه رسید. روزهای خوش‌شانسی‌اش اما زیاد دوام نداشت برای اینکه کارگری‌ها روی کار آمدند.

می‌گویند تبحر عجیبی توی بحث و مناظره دارد و کمتر کسی پیدا می‌شود که بتواند با او دهان به دهان شود و کم نیاورد. مدتی رئیس حزب محافظه‌کاران بود. تا اینکه دیوید کامرون توانست قدرت را از حزب کارگر پس بگیرد و آقای موبور را به عنوان وزیر خارجه‌اش به کابینه بیاورد.

هر چند که مردم انگلستان زیاد به او اعتماد ندارند. آن هم فقط به خاطر رابطه عجیب و غریبش با کریستوفر مایر دستیار مخصوص‌اش. کریستوفر ۲۵ ساله که نه سابقه سیاسی داشت و نه تحصیلات درست و درمانی، یک شبه رئیس دفتر آقای وزیر شد.

روزنامه‌های تایمز، گاردین و دیلی تلگراف همگی توی نخ این دو رفتند تا اینکه معلوم شد هیگ وزیر، آقای دستیار را بی‌دلیل انتخاب نکرده و آنها مدت‌هاست که با هم رابطه دارند. خبر همجنس‌گرایی وزیر خارجه انگلستان تا مدت‌ها سر زبان‌ها بود و مایه خنده مردم انگلستان!

گیدو وستروله


«گیدو وستروله متولد ۲۷ دسامبر ۱۹۶۱سیاستمدار لیبرال آلمانی و دارای دکترای حقوق است که از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۱ رهبری حزب دموکرات آزاد آلمان را به عهده داشته و از ۴ سال پیش هم وزیر امور خارجه این کشور شده.» گیدو وستروله آدم مرموز و نا‌شناسی است. همه آنچه که بیشتر مردم دنیا از او می‌دانند، همین دو سه خط اطلاعات است.

او که تا ماه می ‌سال ۲۰۱۱ معاون آنگلا مرکل بوده، هیچ‌وقت در عرصه سیاست آن‌قدر‌ها خودش را نشان نداد. او فقط یک بار حسابی سر زبان‌ها افتاد. تابستان سال ۲۰۰۴ وستروله یک اعتراف عجیب کرد. او با یک بیانیه رسمی اعلام کرد که همجنسگراست و از این مساله هم ابایی ندارد. همه نگران نگاه‌های بین‌المللی بودند.

وقتی توی دنیا ۸۰ کشور مساله همجنس‌گرایی را قبیح می‌دانند، آن وقت داشتن یک وزیر خارجه همجنس‌گرا نمی‌تواند مساله ساده‌ای باشد. البته خانم صدراعظم با این مساله خیلی راحت برخورد کرد و به مردم آلمان قول داد که این مساله هیچ‌وقت مشکلی درست نکند.

حتی وقتی وستروله چند وقت پیش ازدواج با «مایکل مرونز» شریک تجاری‌اش را رسما اعلام و کلی از آدم معروف‌ها را به جشن عروسی‌اش دعوت کرد، باز اولین نفری که برای او دسته گل فرستاد و آرزوی خوشبختی کرد، خانم مرکل بود. ازدواج وستروله وقتی مایه خنده دیگران شد که او باید توی یکی از سفرهای خارجی‌اش همسرش را هم با خودش می‌برد تا با همسر وزیران امور خارجه دیگر صحبت کند که البته با دستور مرکل قضیه یک‌جورهایی فیصله پیدا کرد، و اگرنه دست رد زدن به خوردن چای با همسر مرد! آقای وزیر توی یک نشست بین‌المللی می‌توانست برای آلمانی‌ها بد تمام شود.

البته افتضاح آقای وزیر فقط همین‌ها نیست. چند وقت پیش ویدئویی از یکی از دیدارهای وستروله با خاویر سولانا، مسئول سابق روابط خارجی اتحادیه‌ اروپا در بروکسل پخش شد که نشان می‌داد او چقدر برای صحبت به زبان انگلیسی با خودش کلنجار می‌رود. وستروله حتی بلد نبود یک خوش و بش ساده با سولانا بکند.

وانگ‌یی


ژنو که با دیر آمدنش کلی روند مذاکرات را هم به ریخت. وانگ‌یی چشم بادامی وقتی خبردار شد که باید برای توافق نهایی راهی ژنو شود، آن قدر این دست و آن دست کرد و کلی وقت هدر داد که دیگر همه از آمدنش ناامید شده بودند و داشتند بار سفر می‌بستند. البته آقای وزیر کلا با آرامشی که دارد می‌تواند این‌جور موقع‌ها خیلی خوب حرص بقیه را در بیاورد.

اصلا برای همین خونسردی و چهره آرامش است که حزب کمونیست خلق چین او را به‌عنوان وزیر امور خارجه کشورشان انتخاب کرده‌اند؛ مردی که پیش از این مدتی معاون وزیر امور خارجه بود، زمانی سفیر چین در ژاپن و سال‌هایی هم رئیس امور تایوان.

وانگ‌یی متولد اکتبر ۱۹۵۳ شهر پکن است و فارغ‌التحصیل رشته زبان ژاپنی که البته خیلی هم به دردش خورد. برای اینکه چینی‌ها او را توی بخش آسیایی وزارت امور خارجه به کار گرفتند و بعد در سال ۱۹۸۹ به عنوان سفیر خودشان به ژاپن فرستادند. وانگ‌یی وقتی بعد از ۵ سال به چین برمی‌گردد، نایب رئیس بخش آسیایی وزارت خارجه این کشور می‌شود.

آقای وزیر همیشه آرام که دیگر برای خودش در سیاست سری در آورده بود، چندمدتی به آمریکا رفت و در دانشگاه جورج تاون رشته علوم سیاسی خواند و با گرایش سیاست چین مدرک دکترا گرفت. او سال‌ها فعالیت‌های سیاسی داشت تا اینکه همین چند ماه پیش از طرف حزب کمونیست چین به عنوان وزیر امور خارجه کشور چشم بادامی‌ها انتخاب شد. هر چند که توی همین مدت هم نتوانسته آن‌طور که باید دل چینی‌ها را به دست بیاورد. به عقیده مردم چین وانگ‌یی زیادی منفعل است و با آرامشی که دارد، آخر یک روز کار دست آنها می‌دهد.

جان کری


وقتی باراک اوباما در دور دوم ریاست‌جمهوری‌اش نام جان فوربز کری ۷۰ ساله را به عنوان گزینه اول وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا اعلام کرد، یک دفعه صدای جمهوریخواهان بلند شد. آنها جان کری را نمی‌خواستند برای اینکه فکر می‌کردند او با داشتن یک داماد ایرانی حتما در برابر ایران و بحث برنامه‌های هسته‌ای کوتاه می‌آید .

وانسا کری، دختر کوچک جان کری از همسر اولش در سال ۲۰۰۹ با یک پزشک ایرانی ساکن آمریکا ازدواج کرده. دکتر بهروز والا ناهید که استادیار دانشگاه هاروارد در رشته جراحی اعصاب هم هست، با پدر و مادری که هر دو پزشک هستند، سال‌ها پیش به آمریکا رفته و مقیم این کشور شده. داستان داماد ایرانی جان کری وقتی مساله‌ساز شد که او توی یکی از سخنرانی‌هایش گفت دوست دارد به ایران سفر کند.

البته جنجال‌های آقای وزیری که فقط یک لیسانس حقوق دارد، همین‌ها نیست. همسر دوم او هم این روز‌ها سر زبان‌هاست. کرى دو بار ازدواج کرده و هر دو همسرش کلی ثروتمند هستند. همسر اولش که هیچی، اما همسر دوم او ترزا سیموئس فریرا هاینز، جمهوریخواه میانه‌رو و مترجم سازمان ملل که بیوه سناتور پنسیلوانیا، اچ جان هاینز سوم است، این روز‌ها سوژه خیلی از نشریه‌های دنیاست.

ترزا در سال ۱۹۳۸ در موزامبیک از پدر و مادرى پرتغالى متولد شده و به ۵ زبان زنده دنیا تسلط دارد. اما نکته این است که همسر کری هنوز ترجیح می‌دهد او را به نام هاینز یعنی شوهر سابقش صدا کنند، برای اینکه او وارث امپراتوری کچاپ دنیاست! جان کری هر جا می‌نشیند، برای دوروبری‌هایش تعریف می‌کند که چطور در دهه ۶۰ میلادی وقتی یک دانشجوی ساده بود، تابستان‌ها براى به دست آوردن کمک هزینه تحصیلى بار کامیون‌ها را براى یک فروشگاه خالی می‌کرده . آخرین حاشیه آقای وزیر وقتی بود که او توی گیرودار مذاکرات ژنو از هتل بیرون زد تا برای همسرش کمی شکلات بخرد!

سرگئی لاوروف ‌


دهه70 میلادی بود و اوج قدرت‌نمایی روس‌ها. شوروی هر روز سیاست تازه‌ای برای رو کم کردن آمریکایی‌ها به کار می‌برد و یک‌جورهایی توی سیاست دست همه را از پشت بسته بود. آن موقع خیلی از جوان‌های روس آرزو داشتند وارد پیکره سیاسی کشورشان شوند؛ به خصوص جوان بلند و لاغراندامی که تازه از موسسه روابط بین‌الملل فارغ‌التحصیل شده بود و با دیدن ساختمان وزارت خارجه و داس و چکش بالای آن کلی یاد آرزو‌هایش می‌کرد.

جوانک روس اما خوش شانس‌تر از باقی همسن‌وسال‌هایش بود. مادر گرجستانی‌اش سال‌ها در امور فرهنگی وزارت خارجه فعالیت داشت و همین باعث شد او وارد دنیای دیپلماتیک اتحاد جماهیر شوروی شود. سرگئی لاوروف - متولد سال ۱۹۵۰ - با پدری ارمنی و مادری روس اهل گرجستان زبان‌های زیادی می‌دانست. انگلیسی و فرانسه را به خوبی حرف می‌زد و عجیب به زبان سینهالی – زبان رسمی سریلانکا – تسلط داشت.

همین یکی هم باعث شد تا خیلی زود به عنوان سفیر روسیه در سریلانکا فعالیتش را شروع کند. اما آخر دهه 70 سرگئی به مسکو برگشت و در اداره روابط بین‌الملل وزارت خارجه شوروی مشغول به کار شد. بعد هم عضو گروه دیپلماسی شوروی در سازمان ملل شد و دبیر اول و مشاور ارشد تیم.

سرگئی که روس‌ها او را سرجون صدا می‌کنند بعد از فروپاشی دولت گورباچف به همراه ولادیمیر پوتین نورچشمی بوریس یلتسین شد و به عنوان نماینده دائم روسیه در سازمان ملل یک دفعه سر زبان‌ها افتاد. بعد هم که دیگر داستان معلوم است. پوتین روی کار آمد و لاوروف را وزیر خارجه خودش کرد.

به سیگار اعتیاد عجیبی دارد، توی پیانو زدن کسی حریفش نمی‌شود و در ماهیگیری هم رقیب ندارد. خودش می‌گوید ماهیگیری به او یاد داده چطور سر فرصت و بزنگاه توی سیاست از موقعیت‌ها استفاده کند، این را دایی‌های گرجستانی ماهیگیرش به او یاد داده‌اند!