تبیان، دستیار زندگی

آقای رییس 
جهان ما جهانی پر از بیم و امید است: بیم جنگ و مناسبات خصومت آمیز منطقه ای و جهانی، بیم رویارویی هویت های مرگبار مذهبی، قومی و ملی، بیم نهادینه شدن خشونت و افراطی گری، بیم فقر و تبعیض خُرد كننده، بیم تباهی و نابودی منابع حیاتی، بیم بی توجهی به كرامت و حقوق انسان و بیم غفلت از اخلاق. در برابر همه این بیم ها، امیدهای جدیدی نیز وجود دارد: امید اقبال مردم و نخبگان در سراسر جهان به آری برای صلح و نه برای جنگ و امید به ترجیح گفت وگو بر ستیز و اعتدال بر افراط. 
یك نمونه زنده، گزینش هوشیارانه امید و تدبیر و اعتدال توسط مردم بزرگ ایران در انتخابات اخیر است كه با تبلور مردم سالاری دینی و انتقال آرام قدرت اجرائی نشان داد كه ایران لنگرگاه ثبات در دریای ناآرامی های منطقه ای است.

اعتقاد راسخ حكومت و مردم ما به صلح پایدار، ثبات، آرامش، حل مسالمت آمیز مناقشات و تكیه بر آراء عمومی به عنوان پشتوانه قدرت، مقبولیت و مشروعیت، نقشی والا در فراهم كردن چنین محیط امنی داشته است. 
آقای رئیس،خانم ها و آقایان 
دوران حساس انتقالی كنونی در روابط بین الملل مشحون از خطرات و البته توأم با فرصت های كم نظیری است. هرگونه محاسبه نادرست از وضعیت خود و دیگران، آسیب های تاریخی را در بر دارد تا جایی كه خطای یك بازیگر، اثرات منفی بر همگان خواهد داشت. آسیب پذیری، پدیده ای جهانی و فراگیر شده است. 
در این گذر حساس در تاریخ مناسبات جهانی، عصر بازی های با حاصل جمع صفر پایان یافته است؛ ولی هنوز معدودی از بازیگران روش ها و ابزارهای كهنه شده و عمیقاً ناكارآ را بكار می گیرند تا برتری و سلطه پیشین خود را حفظ كنند. نظامی گری و استفاده از ابزارهای نظامی و خشن برای انقیاد دیگران، نمونه ناكارآمدی از تداوم كنش های كهنه در شرایط نوین است. 
اقدامات زورمدارانه اقتصادی و نظامی برای حفظ و تداوم سلطه و برتری گذشته، با مجموعه ای از قالب های مفهومی همراه شده كه همگی ضد صلح، ضد امنیت، ضد كرامت انسانی و ضد آرمان های بشری می باشند. از جمله این قالب های مفهومی، یكسان سازی جوامع و تعمیم ارزش های غربی به عنوان ارزش های جهانی است. قالب دیگر، حفظ فرهنگ جنگ سرد و تقسیم دو اردوگاهی جهان به مای برتر و دیگراندون تر می باشد. قالب دیگر مفهومی، ایجاد ترس و تهدید، از برآمدن بازیگران نوظهور در جامعه جهانی است.

مداخله نظامی در افغانستان، جنگ تحمیلی صدام حسین علیه ایران، اشغال كویت، مداخله نظامی علیه عراق و رفتار خشن سركوبگرانه علیه مردم فلسطین، ترور شخصیت های سیاسی و مردم عادی در ایران و بمب گذاری در كشورهای منطقه نظیر عراق، افغانستان و لبنان نمونه هایی از خشونت در سه دهه گذشته در این منطقه اند. 
آنچه بر مردم مظلوم فلسطین می رود، چیزی جز یك خشونت ساختاری نیست. سرزمین فلسطین در اشغال است. حقوق اولیه فلسطینیان به طور فاجعه باری نقض می شود و آنها از بازگشت به خانه، محل تولد و دسترسی به سرزمین مادری محرومند. جنایاتی كه بر مردم بی گناه فلسطین می رود، خشونت نهادینه ای را به نمایش می گذارد كه برای توصیف آن، آپارتاید مفهوم و واژه كم وزنی به نظر می آید

ما ضمن محكوم كردن هرگونه استفاده از سلاح های شیمیایی، از پذیرش كنوانسیون منع سلاح های شیمیایی توسط سوریه استقبال می كنیم و بر این باوریم كه دستیابی گروه های افراطی و تروریست به این سلاح ها بزرگترین خطر فراروی منطقه است كه باید مدنظر قرار گیرد. همزمان استفاده غیر قانونی و غیركارآمد از تهدید یا استفاده از زور ، تنها به گسترش خشونت و بحران در منطقه دامن خواهد زد. 
تروریسم و كشتن انسان های بی گناه، اوج افراط و خشونت است. تروریسم، بلایی خشن، فراگیر و فرامرزی است. اما خشونت ها و افراط هائی كه تحت عنوان مبارزه با تروریسم و از جمله استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین علیه مردم بی گناه صورت می گیرد نیز محكوم است. در اینجا باید از ترور دانشمندان هسته ای ایران توسط جنایتكاران نیز سخن بگویم. آنها به چه جرمی ترور شدند؟ سوالی كه از ملل متحد و شورای امنیت باید پرسید این است كه آیا تروركنندگان محكوم شدند؟ 


تحریم های غیر عادلانه، به عنوان جلوه دیگری از خشونت، ذاتا ًضد صلح و ضد بشری هستند كه برخلاف تبلیغات تحریمگران، دولت ها و نخبگان سیاسی را هدف قرار نمی دهند، بلكه بیش از همه مردمان عادی را قربانی دعواهای سیاسی خود می كنند. میلیون ها عراقی را فراموش نكنیم كه در اثر تحریم هائی كه با زرورق های حقوقی در نهادهای بین المللی پیچیده شده بودند، آسیب دیدند؛ جان باختند و هنوز عده قابل توجهی از آنها سرتاسر زندگی را باید زجر بكشند.این تحریم ها خشونت آمیزند. هوشمند و غیر هوشمند ویك جانبه و چند جانبه ندارند. این تحریم ها ناقض حقوق مسلم بشری، من جمله حق صلح، حق توسعه، حق دسترسی به بهداشت، حق آموزش و فراتر از همه حق حیات می باشند. نتیجه تحریم ها، علیرغم هرگونه لفاظی و بازی با واژه ها، همان آتش افروزی و جنگ طلبی و نابودی انسان هاست. این آتش فقط دامن قربانیان تحریم را نمی گیرد، بلكه به اقتصاد و زندگی مردمِ جوامع تحریم كننده نیز، لطمه وارد می كند. 
آقای رئیس، خانم ها و آقایان 
خشونت و افراط امروز نه تنها ابعاد مادّی، بلكه ابعاد معنوی زندگی انسان و جامعه امروز را در بر گرفته است. خشونت و افراط جایی برای مدارا و تفاهم كه لازمه زندگی انسان و جامعه مدرن است، نمی گذارد. نابردباری مساله امروز جهان ماست، باید بردباری را در پرتو اندیشه های دینی، رویكردهای فرهنگی و رهیافت های سیاسی تقویت كرد.