تبیان، دستیار زندگی

سوم صفر به روایتی تولد امام محمدباقر(ع) است. اهل بیت پیامبر(ص) با تولد امام باقر(ع) با فرح و سرور زیادی روبرو شدند، کسی که حیات فکری و علمی در جهان اسلام را شکوفا کرد. پدرش امام سیدالساجدین((ع) است و مادر او سیده طاهره فاطمه دختر امام حسن (ع) است.

ولادت امام محمدباقر(ع) در سال 56 هجری و در زمان معاویه بود، زمانی که کشورهای اسلامی پر از ظلم و ستم بود. کنیه ایشان ابوجعفر و القاب ایشان امین، هادی، صابر و باقر بود.

از همان کودکی امام باقر(ع) نشانه های نبوغ و ذکاوت ایشان هویدا بود. اصحاب پیامبر(ص) می دانستند که امام از همان طفولیت از فضل و علم زیاد بهره مند است، لذا آنها درباره مسایلی که نمی دانستند با او مشورت می کردند. امام ابوجعفر(ع) در خانه رسالت و وحی و منبع سنت در جهان اسلام رشد کرد.

امام محمد باقر(ع) بیش از 34 سال تحت توجهات پدرش امام زین العابدین(ع) زندگی کرد. اخلاق عالی او عنایتی از جانب خدا بود که افراد حیران را به سوی راه حق هدایت می کرد و افراد گمراه را ارشاد می کرد.

امام محمد باقر (ع) در اوان کودکی بود که دولت بنی سفیان که توسط معاویه بنا گذاشته شده بود مضمحل گردید به هلاکت فرزندش یزید منجر شد. عصر امام(ع) از حساس ترین دوران های تاریخ اسلام است که فرق اسلامی زیادی شکل گرفتند، به علاوه احزاب و گروه های مختلف به یکدیگر حمله می کردند حتی تا جایی که از گسترش اسلام جلوگیری کردند.

یکی از فرقه ها که در آن زمان نقش خطرناکی را در تاریخ عقلی و اجتماعی آن زمان بازی کرد فرقه معتزله بود که آثار عجیبی در زندگی عقلی اسلامی به جا گذاشت. اما زندگی سیاسی در زمان امام(ع) بسیار سخت بود و فتنه و اضطراب بر مردم غالب بود، حوادث مخوف که نتیجه اش فقدان امنیت و انتشار ترس و وحشت بود در همه جا حکمفرما بود و قلوب مردم پر از وحشت بود.

در زمان امام باقر(ع) احزاب زیادی تشکیل شده بود، در این زمان بود که امویان سیاست ظلم و جور را بر علیه مسلمین ادامه دادند و آنها مردم را شکنجه می دادند و از حقوق مادی و معنوی محروم می کردند. از این رو مسلمین بر علیه دولت اموی شورش های سختی نمودند تا آن را ساقط کنند.

حضرت امام محمد باقر ( ع ) 19 سال و ده ماه پس از شهادت پدر بزرگوارش حضرت امام زین العابدین ( ع ) زندگى كرد و در تمام این مدت به انجام دادن وظایف خطیر امامت، نشر و تبلیغ فرهنگ اسلامى، تعلیم شاگردان، رهبرى اصحاب و مردم، اجرا كردن سنتهاى جد بزرگوارش در میان خلق، متوجه كردن دستگاه غاصب حكومت به خط صحیح رهبرى و راه نمودن به مردم در جهت شناخت رهبر واقعى و امام معصوم كه تنها خلیفه راستین خدا و رسول ( ص ) در زمین است، پرداخت و لحظهاى از این وظیفه غفلت نفرمود.

امام محمد باقر (ع) سرانجام در هفتم ذیحجه سال 114 هجرى در سن 57 سالگى در مدینه به وسیله هشام مسموم شد و چشم از جهان فروبست. پیكر مقدسش را در قبرستان بقیع - كنار پدر بزرگوارش - به خاك سپردند.

فرزندان آن حضرت را هفت نفر نوشته اند : ابوعبدالله جعفر بن محمد الصادق (ع) و عبدالله كه مادرشان ام فروه دختر قاسم بن محمد بن ابى بكر بود. ابراهیم و عبیدالله كه از ام حكیم بودند و هر دو در زمان حیات پدر بزرگوارشان وفات كردند. على و زینب و ام سلمه كه از ام ولد بودند.

ده حدیث نورانی از امام محمد باقر(ع)
1_هر کس با خانواده اش خوشرفتار باشد، بر عمرش افزوده می گردد.

2_از سستی و بی قراری بپرهیز، که این دو، کلید هر بدی می باشند، کسی که سستی کند، حقی را ادا نکند، و کسی که بی قرار شود، بر حق صبر نکند.

3_پیوند با خویشان، عملها را پاکیزه می نماید، اموال را افزایش می دهد، بلا را دور می کند، حسا آخرت را آسان می نماید، و مرگ را به تاخیر می اندازد.

4_بهترین چیزی را که دوست دارید درباره شما بگویند، درباره مردم بگویید.

5_خداوند بنده مؤمنش را با بلا مورد لطف قرار می دهد، چنانکه سفر کرده ای برای خانواده خود هدیه می فرستد، و او را از دنیا پرهیز می دهد، چنانکه طبیب مریض را پرهیز می دهد.

6_بر شما باد به پرهیزکاری و کوشش و راستگویی، و پرداخت امانت به کسی که شما را بر آن امین دانسته است، چه آن شخص، نیک باشد یا بد.

7_غیبت آن است که درباره برادرت چیزی را بگویی که خداوند بر او پوشیده و مستور داشته است و بهتان آن است که عیبی را که در برادرت نیست، به او ببندی.

8_خداوند، دشنام گوی بی آبرو را دشمن دارد.

9_تواضع، راضی بودن به نشستن درجایی است که کمتر از شانش باشد، و اینکه به هر کس رسیدی سلام کنی، و جدال را هر چند حق با تو باشد، ترک کنی.

10_برترین عبادت، پاکی شکم و پاکدامنی است .
منبع:بی باک