«فمن حآجك من بعد ما جآءك من العلم فقل تعالو ندع ابناءنا وابناء كم و نساءنا و نساءكم و انفسنا و انفسكم ثم نبتهل فنجعللعنهالله على الكذبین» پس هر كس بعد از دانشى كه (دربارهمسیح) به تو رسیده استبا تو به ستیز و محاجه بر خیزد (و ازقبول حق شانه خالى كند) بگو:بیایید ما فرزندان خود را دعوت كنیم و شما فرزندان خود را وما زنان خود را بخوانیم و شما زنانتان را و ما نفوس خود رابخوانیم و شما نفوستان را پس لعنتخدا را بر دروغگویان قراردهیم.
یكى از ادله شایستگى اهل بیت پیامبر(ص) براى جانشینى آن حضرتآیات قرآنى است كه در شاءن این بزرگواران نازل شده است.یكى از این آیات، آیه معروف مباهله (آیه 61 سوره آل عمران)است.
مباهله در اصل از ماده «بهل» به معناى رها كردن و قیدو بند را از چیزى بر داشتن است. به همین جهت، حیوانى را كه بهحال خود واگذارند و پستانش را در كیسه قرار ندهند تا نوازدشبتواند به آزادى شیر بنوشد، باهل مىخوانند.
ابتهال به معناىتضرع و واگذارى كار به خداست. مباهله، از نظر مفهوم متداول كه در آیه فوق گرفته شده، به معنى نفرین كردن دو نفر به یكدیگراست.
بعضى بهل را به معنى لعن گرفتهاند. طبق این نظریه درباره ابتهال دو قول وجود دارد.
1- ابتهال به معناى التعان یعنى یكدیگر را لعنت كردن.
2- بهله الله یعنى لعنه الله.
