تبیان، دستیار زندگی

نگاه‌ها به امام نبود، وگرنه وقتی كه سپیده احرام در مسجد «شجره» با نیت «عمره مفرده» بر دوش «زینت دوش نبی(ص)» می‌نشست، یكی باید می‌پرسید: چرا؟ مگر قرار نیست امام ما امسال هم میزبان حج باشد؟

نگاه‌ها به امام نبود، وگرنه هر كس كه خطبه امام حسین(ع) در آن شب به گوشش خورده بود، باید می‌پرسید كه چرا امام بعد از سلام‌وصلوات، بی‌درنگ از مرگ یاد می‌كند: «مرگ همچون گردن‌بند دختران، آویزه گردن فرزندان آدم است. و من، چنان كه یعقوب(ع) مشتاق دیدار یوسف(ع) بود، مشتاق دیدار گذشتگان خویشم.»

نگاه‌ها به امام نبود، وگرنه چرا آن شب كسی از شنیدن روضه‌خوانی حسین(ع) برای خود، جگرش آتش نگرفت: «گویا می‌بینم كه گرگ‌های بیابان، بین «نواویس» و «كربلا» بندبند پیكرم را از هم جدا می‌كنند و شكم‌های گرسنه و كیسه‌های خالی خود را پر می‌سازند ... ما اهل‌بیت به رضای خدا خشنودیم و بر بلای او صبر می‌كنیم.»

نگاه‌ها به امام نبود، وگرنه چرا هیچ‌كس نشنید كه حسین‌(ع) دارد فریاد می‌زند «هركه دارد هوس كرب‌وبلا بسم‌الله»: «هـركس كه آماده جانبازى در راه ماست و شوق دیدار الهى دارد، با ما روانه شود كه من – ان‌شاء‌الله - صبح حركت خواهم كرد.»

و صبح آن شب، روز «ترویه» بود؛ روز هشتم ذی‌الحجه كه حاجیان از مكه روانه «منا» می‌شوند. و «ترویه» یعنی آب برداشتن و ذخیره كردن، كه حاجیان از مكه برای خود آب برمی‌دارند تا در صحرای منا به تشنگی مبتلا نشوند. شاید این حُسن انتخاب حسین(ع) بود كه آغاز سفر كربلا را در این روز قرار داد؛ یعنی آب بردارید كه مقصد كربلاست. یعنی عباسم! خودت را برای سقایی آماده كن.
و روزه ترویه فضیلت بسیار دارد، تا شاید یاد عطش كودكان كربلا، نگاهمان را متوجه امام كند و غسل این روز، غسل شهادت حسین(ع) را در یادمان زنده نگه دارد.

حاجیان را گفت: آنجا كعبه عریان می‌شود

در طواف كعبه آنجا جسمتان جان می‌شود

حج منم، چشمانتان را وا كنید ای حاجیان

كعبه بی‌من از شما مردم گریزان می‌شود

استطاعت هركه دارد می‌شود ملحق به من

هركه نامرد است پشت كعبه پنهان می‌شود

گفت: در ذی‌‌الحجه امسال شوری دیگر است

گفت:‌ در ماه محرّم عید قربان می‌شود

آمد و در كربلا با آشنایان خیمه زد

گفت با یاران كه: فردا ظهر طوفان می‌شود

گفت با یاران كه: فردا خطبه ناخوانده‌ای

گرم از نهج‌البلاغه باز عنوان می‌شود

خطبه خواهد خواند فردا خواهرم بی‌ذوالفقار

گفت: فردا كاخ ظلم از ریشه ویران می‌شود

آمد و افتاد چشم حُر به چشم روشنش

مشكل حر با نگاهی گرم آسان می‌شود

حاجی از كاروان وامانده‌ای گرد حسین

یك شبه می‌گردد و در كعبه مهمان می‌شود

آمد و در كربلا حج را نمایش داد و رفت

آن نمایش همچنان بی‌پرده اكران می‌شود! (مرتضی امیری اسفندقه)


منبع:حج

در سال 60 هجری یک روز قبل از خروج مولانا ابوعبد الله الحسین(ع) از مکه به کربلا حضرت قمر بنی هاشم(ع) بر فراز خانه خدا رفت و خطبه قراء ایراد فرمود. شروع خطبه چنین بود: حمد مخصوص پروردگاری است که این خانه را به قدوم پدرم (امیرالمومنین) شرافت بخشید.

سپس در عظمت و بزرگی و علو مقام حضرت سید الشهداء(ع) و پیروی از آن حضرت، واینکه اگر اجازه دهند همینجا مانند باز شکاری عصبانی در بین گنجشکان قرار می گرفتم و تکلیف را روشن می کردم ...

آنگاه فرمود: قریش خواستند رسول خدا(ص) را به قتل برسانند ولی ممکن نبود چون امیرالمومنین (ع) بود. چطور می خواهید ابا عبد الله الحسین(ع) را بکشید مادامی که من زنده هستم؟ بیایید مرا بکشید تا مرادتان حاصل شود... در پایان فرمود: لعنت خدا بر شما و بر اجداد شما

پی نوشت:

خطیب کعبه، به نقل از مناقب الساده الکرام عین العارفین هندی .

منبع:جام