قرآن كریم، نام‌های متعددی دارد، یكی از نام‌های مشهور آن، كلمة "قرآن" است. از این نام در قرآن كریم، پنجاه و هشت مورد یاد شده است. مانند: "إِنَّه‌ُو لَقُرْءَان‌ٌ كَرِیم‌ٌ ;(واقعه،77) "فَإِذَا قَرَأْت‌َ الْقُرْءَان‌َ فَاسْتَعِذْ بِاللَّه‌ِ مِن‌َ الشَّیْطَـَن‌ِ الرَّجِیم‌ِ ;(نحل،98)
دربارة معنای قرآن و مبدأ اشتقاق آن میان دانشمندان ،اختلاف وجود دارد:
1. "قرآن" از هیچ مبدئی مشتق نشده است، بلكه ارتجالاً و ابتدأً برای كلام الهی وضع شده است. بنابراین مشتق از "قرء" نخواهد بود وگرنه باید بتوانیم بر هر چیزی كه قرائت می‌شود لفظ قرآن را اطلاق نماییم.
2. "قرآن" مشتق از "قرء" به معنای جمع و گردآوری است و چون قرآن، جامع ثمرات كتاب‌های پیشین آسمانی است، آن را قرآن نامیده‌اند.
