امام صادق علیه السلام می‌فرمایند:
۱ـ در شگفتم برای کسی که ترس بر او غلبه کرده، چگونه به ذکر
«حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ»
آل‌عمران- (۱۷۳)
پناه نمی‌برد. در صورتی که خداوند به دنبال ذکر یاد شده فرموده است: « پس(آن کسانی که به عزم جهاد خارج گشتند، و تخویف شیاطین در آنها اثر نکرد و به ذکر فوق تمسک جستند) همراه با نعمتی از جانب خداوند (عافیت) و چیزی زاید بر آن (سود در تجارت) بازگشتند، و هیچگونه بدی به آنان نرسید.«
۲ـ در شگفتم برای کسی که اندوهگین است چگونه به ذکر
«لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ»
(انبیاء/۸۷)
پناه نمی برد. زیرا خداوند به دنبال این ذکر فرموده است: «پس ما یونس را در اثر تمسک به ذکر یاد شده، از اندوه نجات دادیم و همین گونه مومنین را نجات می‌بخشیم.»
۳ـ در شگفتم برای کسی که مورد مکر و حیله واقع شده، چگونه به ذکر
«اُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ»
(غافر/۴۴)
پناه نمی‌برد. زیرا خداوند به دنبال ذکر فوق فرموده است: «پس خداوند (موسی را در اثر ذکر یاد شده) از شر و مکر فرعونیان مصون داشت.»
۴ـ در شگفتم برای کسی که طالب دنیا و زیبایی‌های دنیاست چگونه به ذکر
«ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ»
(کهف/۳۹)
پناه نمی‌برد، زیرا خداوند بعد از ذکر یاد شده فرموده است: «مردی که فاقد نعمت‌های دنیوی بود، خطاب به مردی که از نعمت‌ها برخوردار بود) فرمود: اگر تو مرا به مال و فرزند، کمتر از خود می‌دانی امید است خداوند مرا بهتر از باغ تو بدهد.»
منبع: بحارالانوار، ج۹۰، ص۱۸۴ و ۱۸۵، به نقل از کتاب خصال شیخ صدوق
