تبیان، دستیار زندگی

یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچ کس نبود

یک روز خروس روی پشت بام نشسته بود و به کوچه نگاه می کرد که بابارستم را دید .بابارستم غمگین و ناراحت ،افسار اسب دردست به سوی خانه می آمد.پای چپ اسب هم می لنگید. خروس از پشت بام  پایین پرید و روی گاری نشست و گفت:

بابارستم افسار اسب را رها کرد.اسب همان جا نشست و سرش را در میان یالهایش فرو برد.بابارستم به دیواری تکیه داد.با دستمال عرق پیشانیش را پاک کرد.آهی کشید و گفت:

خروس پایین پرید.دور و بر بابارستم چرخی زد. و دوباره روی گاری نشست و فریاد کشید:

بابارستم با خوشحالی به خروس گفت:

اما خروس با غرورنگاهی به بابارستم کرد و گفت:

خروس آماده ی رفتن شد.با بابارستم خداحافظی کرد و قول داد که خیلی زود نعل اسبش را بیاورد.توی راه با خودش فکر می کرد که حاکم چقدر نادان است!فکر می کند نعل یک اسب می تواند برایش شانس بیاورد.عجب فکر بیخودی!

توی همین فکرها بود که به  رودخانه ای رسید. روی رودخانه  پلی برای عبور وجود نداشت.خروس به فکر افتاد تا راهی برای عبور از آن پیدا کند.ناگهان صدایی توجهش را به خود جلب کرد:

خروس دور و برش را نگاه کرد و قورباغه ای را دید که ورجه ورجه می کند وچشمهایش را می بندد و به او می خندد. با خودش گفت:حالا درسی به این قورباغه ی پررو می دهم تا دیگر به من نخندد.با خونسردی گفت:

قورباغه با تمسخر جواب داد:

خروس منقارش را به آب نزدیک کرد و گفت:

اما حرفش ناتمام ماند چون خروس آبها را خورد و رودخانه خشک و بی آب شد وقورباغه با چشمان از حدقه درآمده به خروس خیره ماند.

خروس از رود خشک عبور کرد و به  قورباغه که همان  طور به او خیره مانده بود گفت:

قورباغه وحشتزده  پا به  فرار گذاشت و خروس با صدای بلند خندید و به راهش ادامه داد.