تبیان، دستیار زندگی

www.hadith-ashk.ir/post/4284

هرکس میان راه که بنشست،میزدند

هر بغض درگلوی که بشکست،میزدند

بودم غریب و زار میان ارازلی

کوفه تمام پیر و جوان دست میزدند


شاعر : محسن داداشی

من زینبم ز درب ریا رد نمیشوم

در امتحان صبر وبلا رد نمیشوم

من زینبم اهالی کوفه،ازاین به بعد

از کوچه های شهر شما رد نمیشوم

شاعر : محسن داداشی

مثل پیغمبری سر نیزه ، وه چه دل می بری سرنیزه

باز هم از نگات می ترسند ، تو خود حیدری سر نیزه

همه جا من سر تو را دیدم ، گاه دوری و گاه هم نزدیک

گاه پیش علیِّ اکبر و گاه ، در بر اصغری سرنیزه

چشم از روت بر نمی دارم ، از سر زخم خورده ات حتی

هر چه باشد برادرم هستی ،از همه برتری سرنیزه

چه نیازم به اینکه در این راه ، بنشینی بروی دامانم

گرچه بالانشینی اما باز ، در بر خواهری سرنیزه

بعدتو ای برادرم دیدی ، کعب نی ها مرا نشان کردند

خواهرت که شبیه محتضر است ، تو بگو بهتری سرنیزه؟

تاسرنیزه ماه را دیدم ، یاداشک ستاره افتادم

گفتم عباس جان کجارفتی؟ ، رفتی آب آوری سرنیزه؟

اکبر وقاسم وحبیب وزهیر ، چقدر دور تو ستاره پُراست

ساقی ات هم که هست ، کی گفته که تو بی یاوری سر نیزه

خطبه خوانی بپای من اما ، از کنارم تکان نخور باشد؟

تو که باشی دگر نمی ترسم ، سایه این سری سر نیزه

شاعر: مهدی نظری

خواب دیدم که گل روی تو پر پر می گـشت

ولبت بسکه ترک داشت ز خون تر می گشت

خواب دیدم نفس  ِتـــــــــــــنگ کبوترها را

 قفس دست شما را که پُر از پَـر می گشت

خواب دیدم نظرت کـار مســـــــیحا می کرد

هرچه پـــر بود کــــنار تو کبوتر می گشت

راستی گوشــــــه ای از خواب مرا آزرده

که چرا از حرمت چشم تــرت بر می گشت

بی مهابا که دلم در دل آتــــش می سوخت،

قحطی آب که نه.... قحطی معجر می گشت

هرکه از کاشــــــته نـیزه خود بر می داشت

هرکسی پارچه ای داشــت پی سر می گشت

زیر باران پر از سنگ و شن و خاک و کلوخ

افق دید مـــــــن و چشم تو کمتر می گشت

صحبت از نعل که شد لعل لبت ریخت زمین

سینه دشــــــــت زعطر تو معطر می گشت

گرچه بـــــودند در اطراف تنـــت خیلی ها

دور شش گوشه ای ازجسم تو مادر می گشت

تکــــــــــــیه ام داده بـه دیــوار بلند حاشا

آخر خواب که انگار مـــــــــــقدر می گشت

خوب شد نیزه به دســـــــتی به کنارت آمد

قاری من، سر تـــــو در پی منبر می گشت 

شاعر : رضا دین پرور

از بس که پا به روی دهانت رها شده

بر روی صورتت چقدر چکمه می دود

امامه ات به دست سنان جلوه می کند

باید خدا مرا بکشد ای برادرم

هر کس که می رسد به تنت چنگ می زند

آخر خودت بگو که چه خاکی به سر کنم

دیدم نشسته خنجر خود پاک می کند

فهمیدم عاقبت سرت از تن جدا شده

شاعر: علی حسنی

داری عقیله -خواهر من- گریه می کنی؟

آیینهٔ برابر من گریه می کنی

از لا به لای خیمه دلم تا مدینه رفت

خیلی شبیه مادر من گریه می کنی

دل شوره می چکد ز نگاه سه ساله ام

وقتی کنار دختر من گریه می کنی

من از برای معجر تو گریه می کنم

تو از برای حنجر من گریه می کنی

امشب برای ماندن من نذر می کنی

فردا برای پیکر من گریه می کنی

امشب نشسته ای و مرا باد می زنی

فردا به جسم بی سر من گریه می کنی

علی اکبر لطیفیان

زخمی‌ترین مسافرِ  کرببلا شدی

بعد از سه روز بی‌کفنی، بوریا شدی

دیگر کسی شبیه تو پیدا نمی‌شود

ذبحِ عظیم بودی و خون خدا شدی

بسکه تمامِ پیکر تو زخم دیده است

با تیر و نیزه‌ها، چه قَدَر آشنا شدی

رأس تو روی نی، وَ تنت زیر آفتاب

ای پاره‌پاره‌تن چه قَدَر نخ‌نما شدی

ای  نخ‌نماترین  بدن زیر آفتاب

هم‌سطحِ این زمین پُر از نینوا شدی

خولی تو را برای تنور انتخاب کرد

باور نمی‌کنم که تو از من جدا شدی

وقتی صدای ناله‌ی زهرا بلند شد

هم من به غم، وَ هم تو به غم مبتلا شدی

قرآن مخوان برادرم از روی نیزه‌ها

اسباب گریه‌ی حرم کبریا شدی         

ای کاش که می‌شد کفنی داشته باشی

یا جای کفن پیروهنی داشته باشی

ای کاش دمی که به حرم فاطمه آمد

می‌شد سر و جان و بدنی داشته باشی

در طشت طلا بودی و، ای کاش نمی‌شد

با چوب، تو خونین دهنی داشته باشی

ای کاش نمی‌شد که به زیر سُمِ اسبان

ای یوسفِ زهرا بدنی داشته باشی

ای وای اگر بینِ همین شعله و آتش

باغی زِ گُل و یاسمنی داشته باشی

ای کاش که با نیزه و شمشیر نمی‌شد

در کرببلا پاره‌تنی داشته باشی

لعنت به کسی که نَتوانست ببیند

در دست، عقیق یمنی داشته باشی

همه اصحاب بال و پر دادند

کربلا را ز خون ثمر دادند

بسکه دلداه ات شده بودند

در رهت عاشقانه سر دادند

یک به یک پیش پات افتادند

زخم ها در صدات افتادند

سرشان یک به یک جدا می شد

و خریدارشان خدا می شد

راست قامت شدند بر نیزه

سهمت از کربلا، بلا می شد

به سر نعششان دعا کردی

و اباالفضل را صدا کردی

نه علی مانده نه علمداری

نه حبیبی نه قاسمی داری

بینِ یک مشت جاهل بی دین

تک و تنهایی و گرفتاری

لشگر کفر حمله ور می شد

نیزه هاشان چه تیزتر می شد

مرکبی رد شد از کنار تنت

نیزه ای را نشاند بر دهنت

در همان گیر و دار، نامردی

خنجری را کشید بر بدنت

تکیه دادی به نیزه، واویلا

زینبت ناله کرد، یازهرا

زخم هایت که بیشتر می شد

قدِ زینب شکسته تر می شد

با هجوم و شتاب هر نیزه

دخترت داشت بی پدر می شد

ناگهان روی خاک افتادی

با تن چاک چاک افتادی

هر که آمد تو را چه بد می زد

به تنت تازیانه حد می زد

بی رمق بودی و نفهمیدی

چه کسی بر سرت لگد می زد

پیرمردی رسید روی سرت

با عصایش شکست بال و پرت

نیزه ای بی هوا به رویت خورد

پنجه ای آمد و به مویت خورد

دست و پا می زدی، خدا هم دید

خنجری کُند بر گلویت خورد

در حرم زینب از نفس افتاد

بینِ گودال پیش تو جان داد

سمِ مرکب به پیکرت که نشست

استخوانهای سینه ات که شکست

مادرت شاهد است در آنجا

تار و پود تنت ز هم که گسست

گرد و خاکی عجیب بر پا شد

سرِ پیراهن تو دعوا شد

شاعر: رضا باقریان