این انسان سوار بر یك قاطر است، از یك محلى در مدینه رد مى‏شود، چهار پنج كارگر، نماز ظهر خود را خوانده و روى خاك‏هاى كوچه نشسته و یك پارچه پهن كرده بودند و یك مقدار نان خشك ریخته بودند و مى‏خواهند غذا بخورند. چشم یكى از آنها به أبى عبدالله علیه السلام افتاد، گفت: صبر كنید من بروم اگر امام حسین علیه السلام ناهار نخورده، او را دعوت كنم بیاید با ما ناهار بخورد.

تا این را گفت، بقیه كارگرها گفتند، عقلت كم است، آسمان و زمین غلام حلقه به گوش حسین علیه السلام است، از او دعوت كنیم با ما ناهار بخورد؟! و روى خاك‏ها بنشیند، گفت: رفقا شما حسین را نمى‏شناسید. بلند شد دوید و جلوى مركب آمد، گفت: حسین جان غذا خورده‏اید؟ فرمود: نه.

اولیاى خدا همیشه راست مى‏گویند به خدا، خانواده، به مردم و خود راست مى‏گویند، گفت: میل به غذا دارى، فرمود: بله، گفت: مى‏آیید با ما ناهار بخورید، فرمود: بله، از قاطر پیاده شدند، روى خاك نشستند، غذاى آنها كه تمام شد، فرمود: من دعوت شما را اجابت كردم، حالا من اگر شما را دعوت كنم اجابت مى‏كنید. گفتند: یابن رسول الله، با كمال میل اطاعت مى‏كنیم،

          بدین مژده گر دیده خواهى رواست             كاین مژده آسایش جان ماست 

فرمود: فردا همه شما خانه ما دعوت هستید، یك غذاى خوبى پخت، بعد به قنبر فرمود: پول و لباس، به این بزرگواران بده، اینها میهمانان من هستند.