در حدیث می خوانیم به واسطه امر به معروف و نهی از منکر، تمام واجبات به پا داشته می شود. (6)
قرآن می فرماید: اگر در مجلسی به آیات الهی توهین می شود، جلسه را به عنوان اعتراض ترک کنید تا مسیر بحث عوش شود. (7)
اگر کسی را به کار خوب دعوت کردیم، در پاداش کارهای خوب او نیز شریک هستیم ولی اگر در برابر فساد، انحراف و گناه ساکت نشستیم، بتدریج فساد رشد می کند و افراد فاسد و مفسد بر مردم حاکم خواهند شد.
سکوت و بی تفاوتی در مقابل گناه، سبب می شود که گناه کردن عادی شود گنهکار جرات پیدا کند، ما سنگدل شویم، شیطان راضی شود و خدا بر ما غضب کند.
امر به معروف و نهی از منکر، دو وظیفه الهی است و توهماتی از این قبیل که گناه دیگران کاری به ما ندارد، آزادی مردم را سلب نکنیم، من اهل ترس و خجالت هستم، با یک گل بهار نمی شود، عیسی به دین خود موسی به دین خود، ما را در یک قبر نمی گذارند، دیگران هستند، من چرا امر به معروف کنم؟ یا نهی از منکر، دوستان یا مشتریان خود را از دست می دهم و امثال آن نمی توانند تکلیف را از دوش ما بردارند. البته امر به معروف و نهی از منکر باید آگاهانه، دلسوزانه، عاقلانه و حتی المقدور مخفیانه باشد. گاهی باید خودمان بگوییم ولی آنجا که حرف ما اثر ندارد، وظیفه ساقط نمی شود، بلکه باید از دیگران بخواهیم که آنان بگویند. حتی اگر برای مدت کوتاهی می توان جلوی فساد را گرفت، باید گرفت و اگر با تکرار می توان به نتجیه رسید، باید تکرار کرد.
پی نوشت ها:
1_(آل عمران، 110)
2_(نهج البلاغه، حکمت 252)
3_(کنزالعمال، ج 3، ص 170)
4_(مائده، 78)
5_(بحرالانوار، ج44، ص 328)
6_(کافی، ج 5، ص 55)
7_(نساء، 140 و انعام، 67.)
منبع:قدس آنلاین
