تبیان، دستیار زندگی

در اوایل مُحرَّم در مجلسه حسین (ع) دوست داریم تا سعه‌ی وجودی خاصی نصیبمان شود و مُحرَّمی شویم. باور کنیم اگر سعه‌ی وجودی نصیبمان نشود نمی‌توانیم مُحرَّمی شویم و مُحرَّمی بمانیم.

 سعه‌ی وجودی همین است که عزاداران حسین(ع) دارند در یک لحظه دل‌هاشان حسینی می‌شود و از دروازه‌های عالم ماده عبور می‌کند، قلب عزادار حسینی چندان وسیع است که از گوشه‌ی خانه‌اش به پنجره‌های ضریح شش گوشه‌ی حسین(ع) گره می‌خورد این قلب چنان انبساطی می‌یابد که از همین مجالس کربلایی می‌شود.

اگر قرار بود که قلب‌های گِلی مَحرَم شوند معلوم نبود در غیر از مُحرَّم در چه زمانی مَحرم می‌شدند

عاشقی را جگر می‌باشد                 احتمال خطر می‌باید

نتوان رفت در این راه به پای               عشق را بال و پری می‌باید

با پای گل نمی‌توان پرواز کرد باید از ملائکه‌ی عرش بال و پر پرواز گرفت، باید از جبرئیل پر و بال مُحرَّمی شدن گرفت در این روزها حاجی مُحرِم وارد کربلا می‌شود و هر اهل دلی می‌خواهد که پشت سر او وارد شود.

لباس احرام کربلا اشک است بی‌اشک و سوز دل نمی‌توان در پی مُحرمِ کربلا وارد مُحرَّم شد.

گریه‌ی نیمه شبی در کار است            نور آه سحری می‌باید

مدرسه‌ی اباعبدالله(ع) همه را عاشق می‌کند همه‌ی چشمها در این مدرسه گریان است. معلم عشق اجازه نمی‌دهد تا چشمی خشک بماند، دیده‌ی اشکبار، دیده‌ی زائر مجالس حسین (ع) است.

عجب حاجی‌ای این روزها وارد کربلا می‌شود گویا علقمه به پیشوازش می‌آید و مسیرش را آب پاشی می‌کند.

عقلمه روبروی او و پشت سرش آب می‌پاشد. پشت سر مسافر باید آب پاشید علقمه این روزها با حسین(ع) حرفهای زیادی برای گفتن دارد.

این رود با همه ی وجودش به حسین فاطمه(س) سلام می‌کند شاید او اولین موجود این عالم است که گفت: السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین» و گَرد و غبار حج را از چهره‌ی مطهّر اباعبدالله(ع) شست، علقمه امروز افتخار می‌کند که به استقبال حسین رفته است  اما اما اما...

چه شرمنده است این رود! چه شرمگین و سرافکنده است این رود! خوشی‌های امروز چه فرداهای تلخی را در پی دارد! چه خوشی‌های کوتاه و زود گذری! چه خوشی‌های ناپایدار و فانی‌ای! چه خوشی‌های ناخوشی! چه شده است که علقمه سر بلند نمی‌کند.

این رود شادمان آن بود که در خدمت حسین(ع) و اصحاب الحسین است او گمان می‌کرد می‌توان لبان تشنه‌ی حسین(ع) را سیراب کند اما چه گمان انجام ناشدنی‌ای! چه فکر بی‌نتیجه‌ای! شما یک لحظه فکر کنید آن لحظه که حسین(ع) قنداقه‌ی علی اصغر(ع) را به دست گرفت علقمه چه حالی داشت.

آخ که چه دردناک است سرنوشت علقمه! چه سوزناک است ناله‌های این رود در روزی که کاروان اُسرا از کربلا راهی کوفه شدند. چه شرمنده است این نهر! می‌دانید چرا علقمه چنین شرمسار است؟

چون هر یک از هاشمیات که آب را می‌دیدند می‌گفتند: « قتل ابی عطشانا- قتل اخی عطشانا» این زمزمه‌ی سوزناک هاشمیات نهری از اشک،‌کنار علقمه روان می‌کرد.

ای قافله سالار کاروان کربلا! این روزها به کربلا رسیده‌ای در تدارک خیمه زدنی. تو خوب می‌دانی که خیمه‌ی زینب(س) را کجا باید برپا کنی خوب می‌دانی هاشمیات باید در چه حریمی باشند که کسی متعرّض خیمه‌های آنان نشود.

دلهایمان را می‌بریم به زیارت حاجی از حج برگشته، روایت می‌گوید: « من زار زائرنا کمن زارنا» اگر کسی زائر ما را زیارت کند گویا خود ما را زیارت کرده است زیارت این حاجی زیارت الله است.

حسین(ع) زائر خداست و ما زائر حسین(ع)

در روایت آمده است اگر کسی حسین(ع) را زیارت کند مانند کسی است که خدا را در عرش زیارت کرده است  می‌رویم تا به این حاجی با زبان دل بگوئیم « حجّکم مقبول، سعیکم مشکور» و به او بگوئیم دعایمان کن تا خدا ما را حاجی کند.

روایت می‌گوید: اگر مومنین در حق یکدیگر دعا کنند دعایشان اجابت می‌شود.

حال اگر این مومن حاجی باشد و این حاجی امام باشد و این امام ثار الله باشد چه اجابتی در پی دعای او خواهد بود دلمان را می‌بریم کنار دختران اباعبدالله(ع) کنار خواهر اباعبدالله(ع) تا شاید خدا اجازه دهد خدماتی برای این حجاج داشته باشیم، خدمت به حاجی عبادت است حال اگر حاجی زینب(س) ، ام کلثوم، رباب و ... باشد کنار هر یک از اینها می‌ایستیم و تنها یک عبارت را تکرار می‌کنیم. « السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین(ع) »

گویا آهنگ نوای حسینی شنیدن، برای تازه واردان به کربلا از هر کمکی بهتر است« السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین...»

- در كتاب علل الشرائع از عبد اللَّه بن فضل روایت می‌كند كه گفت:

به امام جعفر صادق علیه السّلام گفتم: یا بن رسول اللَّه! چرا روز عاشورا روز مصیبت و غم و اندوه و گریه است ولى روز رحلت پیامبر معظم اسلام صلّى اللَّه علیه و آله و روز شهادت حضرت زهراى اطهر و روز شهادت امیر المؤمنین و روز شهادت امام حسن علیهم السّلام این طور نیست!؟

فرمود: روز شهادت امام حسین علیه السّلام از سایر روزها بزرگتر است. زیرا اصحاب كساء كه گرامى‏‌ترین خلق خدا بشمار می‌رفتند پنج نفر بودند.

هنگامى كه پیغمبر اعظم صلّى اللَّه علیه و آله از میان ایشان رفت حضرت امیر با فاطمه زهراء و حسن و حسین علیهم السّلام باقى ماندند. دل مردم از دیدن ایشان تسلى و تسكین پیدا میكرد. موقعى كه حضرت زهراء را شهید كردند قلب مردم بوسیله دیدار حضرت امیر و حسن و حسین علیهم السّلام تسلى مى‏یافت. وقتى حضرت امیر را شهید نمودند دل مردم به دیدن حضرت حسنین علیهما السّلام خوش بود. موقعى كه امام حسن را شهید كردند چشم مردم بحضرت امام حسین باز میشد.

اما هنگامى كه امام حسین را شهید نمودند كسى از اصحاب كساء علیهم السّلام باقى نمانده بود كه مردم به وى دل‏خوش كنند. پس شهید شدن امام حسین مثل این بود كه عموم اصحاب كساء شهید شده باشند، همچنان كه باقى بودن آن حضرت نظیر این بود كه جمیع ایشان باقى باشند. بدین لحاظ است كه مصیبت روز عاشورا از مصیبت كلیه روزها بزرگتر است.

عبد اللَّه بن فضل میگوید: به امام جعفر صادق علیه السّلام گفتم: یا بن رسول اللَّه!

چه مانعى داشت كه بعد از امام حسین چشم مردم بحضرت امام زین العابدین علیه السّلام باز شود، همان طور كه به پدران آن بزرگوار باز می‌شد!؟

فرمود: آرى حضرت على بن الحسین بعد از پدران خود بزرگ عابدین و امام و حجت بر خلق بود. ولى در عین حال پیامبر اكرم اسلام را ندیده بود و چیزى از آن حضرت نشنیده بود. على بن الحسین علم و دانش را از پدر خود از جد بزرگوارش از پیغمبر خدا به ارث برده بود. ولى مردم حضرت امیر و فاطمه و حسن و حسین علیهم السّلام را متوالیا با رسول معظم اسلام صلّى اللَّه علیه و آله مشاهده كرده بودند و هر گاه به یكى از آنان نظر میكردند بیاد آن زمانى مى‏‌آمدند كه وى با پیامبر خدا بود و رسول خدا در باره او چه توصیه و سفارشاتى میفرمود. هنگامى كه عموم ایشان شهید شدند مردم از مشاهده این گونه افرادى كه نزد رسول خدا گرامى بودند محروم و بى‏‌بهره شدند. در شهید شدن یكى از آنان این مصیبت نبود كه همه شهید شده باشند غیر از شهادت امام حسین علیه السّلام زیرا آن حضرت بعد از عموم ایشان شهید شد. بدین علت است كه روز مصیبت امام حسین از نظر مصیبت از همه روزها بزرگتر است.

عبد اللَّه بن فضل هاشمى میگوید: به امام جعفر صادق علیه السّلام گفتم:

یا بن رسول اللَّه! پس چرا بعضی روز عاشورا را روز بركت نامیده‌اند!؟ ناگاه دیدم آن بزرگوار گریان شد و فرمود:

موقعى كه امام حسین شهید شد مردم در شهر شام به یزید تقرب مى‏‌جستند، لذا اخبار و احادیث جعلى و ساختگى را براى یزید نقل می‌كردند و از او جائزه می‌گرفتند.

از جمله اخبار ساختگى این بود كه روز عاشورا را روز خیر و بركت نامیدند تا مردم در این روز از جزع و گریه و مصیبت و حزن منصرف شوند و به فرح و خوشحالى و بركت بپردازند. خدا بین ما و آنان داورى خواهد كرد.

راوى می‌گوید: حضرت صادق علیه السّلام پس از این مقاله بمن فرمود: یا بن عم! ضرر این گونه اخبار جعلى براى اسلام و مسلمانان كمتر است از ضرر و خطر اخبار ساختگى آن گروهى كه خودشان را بما بستند و گمان می‌نمایند، داراى دوستى ما و معتقد به امامت ما می‌باشند. زیرا آنان این طور گمان می‌كنند، امام حسین علیه السّلام شهید نشده و شهادت آن حضرت نظیر عیسى بن مریم بر مردم اشتباه شده! پس بنا بر این، به گمان آنان عتاب و ملامتى بر بنى امیه كه حسین را شهید كرده‌‏اند نخواهد بود! یا بن عم! كسى كه گمان كند، امام حسین علیه السّلام شهید نشده پیغمبر خدا و على مرتضى و امامانى را كه بعد از ایشان خبر از شهادت امام حسین داده‌‏اند تكذیب نموده است و كسى كه آنان را تكذیب نماید بخداى بزرگ كافر شده است و خون او براى هر شخصى كه این مطلب را از وى بشنود مباح است.

عبد اللَّه بن فضل گفت: یا بن رسول اللَّه! در باره آن شیعیانى كه یك چنین عقیده‏اى دارند چه میگوئى!؟ فرمود: آنان از شیعیان من نیستند، من از ایشان بیزارم.

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏44، ص: 269-


منبع:http://www.emamraoof.ir

بسته شدن آب




از امروز آب توسط سپاه عمر بن سعد به روی اباعبدالله (ع) و خاندان پیامبر بسته شده هر چند بر طبق این یكی دو روز در چند مرحله اصحاب و بعضی از اهل بیت از فرات آب برداشته‌اند. امّا ظاهراً ممنوع الماء شدند. هر یك از دشمنان اباعبدالله كه در این روزها وارد كربلا می‌شدند نه فقط خودشان بلكه به اسب‌ها و شترهایشان آب می‌دادند حتی گفته شده مشك‌هایشان را پُر آب می‌كردند و آنان به یكدیگر می‌گفتند: مشك را بخوابان تا راحت‌تر پُر شود.

امّا از امروز سپاه عمر بن سعد آب را به روی اباعبدالله (ع)  و اصحابش بستند غافل از این نكته كه تا قیامت شیعیان چندان اشك می‌ریزند كه مشكهای مختلفی از اشكشان پُر می‌شود و به خیمه‌گاه زینب می‌رسد تشنگی اباعبدالله (ع) و اصحاب مطهرشان با آب رسانی شیعه مرتفع می‌شود.

كسی نمی‌داند جریان تشنگی امام حسین (ع)‌ و اصحابشان به چه میزان بود. تواریخ نقل می‌كنند حضرت سكینه (س) پس از شهادت پدر چنین سرود:

شیعتی مهما شربتم عذب بماء فاذكرونی

                                                                           او سمعتم بغریب او شهید فاندبونی

شیعیان من هر گاه آب گوارا  نوشیدید مرا یاد كنید.

حضرت سكینه (س) خواستند تا شیعه در طول روز هر بار كه آب می‌نوشد از پدرش یاد كند، با نوشیدن یك قطره آب دلش را روانه كربلا كند و به یاد لب تشنه اباعبدالله (ع) بگوید: السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین (ع).

مولی جان !‌ اگر جریان بستن آب در نگاه شما امری قابل توجه نیست امّا یادآوری این مصیبت شیعه را به آتش می‌كشد زیرا آب مهریه مادرتان فاطمه است هر روز كه زیارت عاشورا می‌خوانیم می‌گوییم جریان كربلا از پشت درِ‌ خانه فاطمه (س) شروع شد، یك روز عدّوالله فدك را از مادرتان غصب كردند و دیگر روز فرات را بر پسرش بستند و همه این مصیبتها از روزی شروع شد كه دستهای علی (ع) را بستند و پشت در خانه‌اش را به آتش كشیدند.

مولی جان!‌ شیعیانت با خود پیمان بسته‌اند اجازه ندهند تا مشك‌ها خالی بماند، قول داده‌اند با قطره‌ قطره‌های اشك، مشك‌ها را پر كنند و آب‌رسانی به خیمه‌ها داشته باشند، شیعه طاقت شنیدن گریه علی اصغر و لبهای خشك شده فاطمه بنت الحسین را ندارد، پشت درِ خیمه می‌ایستد و عرض می‌كنند:‌

« السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین علیهم السلام »

اللهم عجّل فی فرج مولانا


از سایت حوزه علی بن موسی الرضا 
استاد بروجردی