همیشه با ترک یک مرحله انسان مواجه با مرحله سخت‌تر می‌شود و این موضوع را باید تطبیق بر ترک گناه و انجام اعمال صالح کرد که البته مرحله اول است و از پس آن چیزی است که مرتکب شدن بدان بر طبق روایات اهل بیت علیهم السلام بدتر از گناهی است که انسان را از خدا دور می‌کند و آن «عُجب» است.
یکی از معارف مظلوم در زمانه کجی‌ها و تبهکاری‌ها، مباحث علم شریف اخلاق است که علمای عمیق نگر و الهی دین ما در کتب با ارزشی برای ما به یادگار گذاشته‌اند، در میانه این کتب کتاب چهل حدیث امام روح الله یکی از کتب انسان ساز است که قدر این در را تنها عالمان ربانی از اهل معرفت دانسته و می‌دانند،در این مطلب اشاره‌ای به مطالب حدیث سوم از احادیث این کتاب گرانسنگ می‌کنیم باشد که نسیمی از نفس آن پیر جمارانی نفس مرده ما را نیز زنده کند.
بحث ما بحث از یکی از آفت‌های اخلاقی است که در احادیث اهل بیت بزرگ‌تر از گناهان شمرده شده و موجب بسیاری از آفت‌های دینی و البته دنیایی می‌شود از جمله آنچه از تفرقه‌ها، انحرافات، ناکامی‌ها و بازماندن‌ها از پیشرفت و کمال در مجموعه‌ها و اجتماعات است که این رذیله اخلاقی موجب آن می‌شود.
این رذیله اخلاقی به گفته امام رحمه الله ریشه بسیاری از آفت‌های دیگر از جمله ریا و کبر و صفات مهلک دیگر است؛ «عُجب» همان که در یک کلام در مورد آن گفته می‌شود خود پسندی، بزرگ شمردن و فریفته شدن به اعمال و ویژگی‌های شخصی، آفتی است که به خرمن عقاید، صفات و اعمال ظاهراً نیکوی انسان می‌زند و چیزی از آنها در توشه آخرتی فرد باقی نمی‌گذارد.
