با مناجات الهی از دیدگاه امام رضا(ع) آشنا می شویم. 
زبان وسیله ارتباط بندگان با پروردگار قلب جایگاه ویوژه حضور معبودیت چشمان وسیله ای برای جذب نشانه های الهی است.
مناجات تنها وسیله نیاز ارتباط الهی بندگان با خداوند متعال است.
در هنگام مناجات با پروردگار با حضور قلب و با تمام وجود با وصف زیبایی های جهان آفرینش و قدرت آفریدگار، ابراز جملات زیبا در جایگاه والای خداوند صمیمانه با او سخن می گوییم.
با احساس قوی ارتباط دو طرفه بنده و معبود برقرار می شود.
در این بخش از گزارش به دیدگاه امام رضا(ع) نسبت به مناجات الهی اشاره می کنیم.
مناجات با خداوند متعال از دیدگاه امام رضا(ع):
بارالهی! در پیشگاه تو ایستاده ایم، و دستهایم را به سوی تو بلند کرده ام، آگاهم که در بندگی ات کوتاهی نموده و در فرمانبری ات سستی کرده ام، اگر راه حیا را می پیمودم از خواستن دعا کردن می ترسیدم...
ولی....پروردگارم! آن گاه که شنیدم گناهکاران را به درگاهت فرا می خوانی، و انان را به بخشش نیکو و ثواب وعده می دهی، برای پیروی ندایت آمدم...
به مهربانی مهربان ترین مهربانان پناه آوردم و به وسیله پیامبرت که او را بر اهل طاعتت برتری داده و اجابت و شفاعت را به او بخشیدی و به وسیله برترین زن و به فرزندانش که پیشوایان و جانشینان اویند و به تمامی فرشتگانی که به وسیله ایشان به تو روی می کنند و در شفاعت نزد تو، وسیله قرار می دهند، به تو روی می آورم.
پس برایشان درود فرست، و مرا از دلهره ملاقاتت در امان دار، و مرا از خاصان و دوستانت قرار ده، پیشاپیش، خواسته و سخنم را آنچه سبب ملاقات و دیدن تو می شود قرار دادم، اگر با این همه، خواسته ام را رد کنی، امیدهایم به تو به یأس مبدل می گردد.
همچون مالکی که از بنده خود گناهانی دیده و او را از درگاهش رانده، وآقایی از بنده اش عیوبی دیده و از جوابش سرباز می زند.
وای برمن اگر رحمت گسترده مرا فرا نگیرد.
اگر مرا از درگاهت برانی، پس به درگاه چه کسی روی کنم؟ 
اما....
اگر برای دعایم درهای قبول را گشوده، و مرا از رساندن به آرزوهایم شادمانی گردانی، چونان مالکی هستی که لطف و بخششی را آغاز کرده، و دوست دارد آن را به انجام رساند، و مولایی را مانی که لغزش بنده اش را نادیده انگاشته و به او رحم کرده است.
در این حالت نمی دانم کدام نعمتت را شکر گذارم؟ آیا آن گاه که با آغاز کردن کرم و احسان برعفو و بخششت می افزایی؟!
پروردگارا!
خواسته ام در این جایگاه، یعنی جایگاه بنده فقیر ناامید، آن است که گناهان گذشته ام را بیامرزی، و در باقیمانده عمرم مرا از گناه بازداری، پدر و مادرم را که دور از خانه، خانواده و غریبانه در زیر خاک ها خفته اند، ببخشی.
تنهاییشان را با انوار احسانت از بین ببر، وحشتشان را با نشانه های بخششت به انس تبدیل کن، به نیکوکاران دم به دم نعمت و شادمانی بخش، به گناهکاران مغفرت و رحمت عطا کن، تا به لطف و مرحمتت از خطرات قیامت در امان باشند، به رحمتت در بخششت ساکنشان گردان، بین من و آنان نعمت گسترده شناسایی برقرار کن، تامشمول شادمانی گذشته و آینده شویم.
آقایم!
اگر در کارهایم چیزی سراغ داری که مقامشان را بالا می برد و بر اکرامشان می افزاید، آن را در نامه اعمالشان قرار ده، و مرا در رحمت با آنان شریک کن و آنان را مشمول رحمتت بگردان، همچنان که مرا در کودکی تربیت کردند.
