در دنياي امروز كه سراسر سرگرمي و شادي آن را فرا گرفته است شايد به فردي كه ميخواهد با مظاهري از دين اسلام آشنا شود ،مناسب نباشد كه تنها براي معرفي اسلام به او مجموعه اي از بدعت ها را كه حتي خودمان آنها را به عنوان عرف پذيرفته ايم به اونيز عرضه كنيم 2ماه محرم و صفر را سياه پوشيم ! نيمي از ماه رمضان را حزن انگيزيم و صد البته شهادت ائمه اطهار نيز كه به جاي خود ارزشمندند تازه بنده از سالروز شهادت هاي گوناگون خونين بار تاريخ را كه بايد به صورت ملي ناراحت باشيم نيز چيزي نميگويم !
و اين در حالي است كه جابربن عبدالله انصاري در توصيف اولين زيارتش برقبر مبارك آقا امام حسين (ع) ميگويد كه پيراهن تميز و سفيدي بر تن كردم خويش را معطرساختم و با ظاهري آراسته به ديدار مولايم شتافتم !
جابر هم امام را ديده بود هم بر عهدش وفادارمانده بود هم به زيارت يك بدن مبارك ميرفت(يعني بالاخره چيزي ميديد) در اينجا ميبينيم نه از پيراهن مشكي خبري است نه از خودزني نه قمه زني نه زنجير و حتي سينه !يعني اگر فقط 1%احتمال دهيم گفته خود امام معصوم ممكن است درست از آب درآيد و او بر اعمال ما ناظر و حاضر باشد به اين معنا كه حضورش را تصور كنيم همه اين حركات قبيح وناپسند شمرده ميشوند
حال در اين ميان شادي در دين ما بسيار مظلوم و اصولا فراموش شده به نظر ميرسد .بنده به شخصه باز فكر نميكنم كه وقتي امام معصومي حضور داشته باشد به هنگام شادي بايد به مجلسي رفت و با شعري گاها بي سر و ته كف زد !
اين هم شد شادي ؟باوجود اين همه وسايل و امكانات جذاب در جامعه بيرون چگونه انتظار داريم ديگران دينمان را نه تنها مصيبت بار نينگارند بلكه با كمال ميل براي فراخي روح و آرامش روان نيز آنرا انتخاب كنند؟ بسيار خوشحالميشوم ساير دوستان در اين زمينه به من كمك كنند
باتشكر.يوسفي
