پرسش

سلام
نمی دونم چی جوری شروع كنم آقا یكی بخواد بگه حالش از این دنیا به هم می خوره چی جوری باید بگه.
آقا من اصلا دوست ندارم تو این دنیای كثیف زندگی كنم یا آقامون )امام زمان ( قدم رو چشم ما بذارن و هر چه زودتر ظهور كنند یا من هم مثل همه شهید ها در راه خدا و زیر پرچم نبی اش از این دنیای كثیف برم.
به خود خدا قسم كه خسته شدم
آنقدر بی عدالتی دیدم آنقدر آدم دیدم كه تو سختی و فقر زندگی می كنن اعصابم خرد میشه نمی تونم این جور چیزها رو ببینم
اصلا فكر آینده رو میكنم مغزم سوت می كشه فقط به این امید زنده هستم كه خدا هوای ما رو دارهفقط به این امید كهفردا كه میرم دانشگاه یه جوری بشه من تو راه خدا شهید بشم.
به خدا روزی نیست كه فكر ظهور آقا یا فكر شهادت خودم نباشم.
هر روز میرم دانشگاه توكلم رو میكنم به خدا كه دیگه امروز شهید میشم و از این دنیای كثیف راحت میشم تنها ناراحتیم اینه كه مادر و پدر و اعضای خانواده ناراحت بشن بعد به خودم دلداری میدم كه من شهید میشم برای اونها افتخاره.
از این میترسم كه اگر بمونم این دنیای كثیف منو هم توی این منجلاب غرق بكنه و از اینیكه هست گنه كار تر بشم.
تو رو به خدا كمكم كنید
البته نه اینكه بگید این فكرهارو از سرم برون كنم چون خیلی ها و خودم خواستند این كار رو بكنن نتونستند
كمكم كنید كه چه جوری میتونم هر چه زودتر به لقای خدا برسم علاوه بر اینكه همچنان منتظر آقام هستم.
در ضمن این رو هم بگم چون این فكر ها رو میكنم هر تصمیمی می حواهم برای آینده ام بگیرم چون می گم من زیاد نمی مونم پس یه تصمیم می گیرم كه اگر خدای ناكرده عمرم از این طولانی تر بشه قطعا ضرر خواهم كرد
در ضمن من دانشجوی سال سوم رشته برق دانشگاه آزاد تهران جنوب هستم.
حتما كمكم كنید.
التماس دعا)مخصوصا برای شهادت(.

پاسخ

با سلام و عرض تحیت!
"زان یار دلنوازم شوقی است با شكایت
گر نكته دان عشقی بشنو تو این حكایت"
بی تردید شهادت، بهترین مرگهاست. چنانچه رسول الله (ص) فرمود: «اشرف الموت قتل الشهادة» (بحارالانوار، ج100، ص8)
و پیرامون آرزوی شهادت بسیار فضیلت شمرده اند و روایات بسیاری بر آن دلالت می كند كه جای تفصیل نیست.

اما نكته مهم این كه شهادت یك كنش و فعالیت است نه انفعال و واكنش. یعنی خاستگاه و مبادی آن ضعف، بن بست و سرخوردگی نیست، بلكه خاستگاه آن فعالیت برای به هم زدن وضع نامطلوب موجود و اصلاح زمانه و تعالی فرد و جامعه است.
از اینرو سید الشهداء (ع) فرمود: «إنی لا أری الموت إلا سعادة و لا الحیاة مع الظالمین إلا برما» یعنی در منطق امام(ع) این مرگ سعادت آمیز انتهای یك فعالیت قهرمانانه و حماسی است كه برای از بین بردن ظلم انجام شده است.
به دیگر سخن، "شهادت" هم آغوش پیروزی و یكی از دو نیكی است (احدی الحسنیین)؛ پس ثمره قیام و مبارزه است، نه افسردگی و بن بست و …

از اینرو به شما، دوست عزیز! ـ چنانچه گفته اید ـ هرگز توصیه نمی كنم آرزوی شهادت را ازسر بدر كنید، یا منتظر آقا امام عصر روحی و ارواح العالمین له الفداء نباشید، بلكه می گوییم به لوازم و مؤونه های آم ملتزم باشید. و لوازم آن شروع به اصلاح و اصلاح گری است.
از خود باید شروع كرد و به جامعه هم پرداخت.
بی عدالتی رنجتان می دهد!؟ راهش آرزوی مرگ نیست. این خاستگاه شهادت در راه خدا نیست. راهش تلاش برای اقامه عدل و مبارزه با فقر و تبعیض است.
می گویید: چگونه؟ این پرسش اولین گام حركت است. خود آگاهی فرد و جامعه نسبت به تكالیف اسلامی، اجتماعی خویش قطعاً سودمند است؛ و اگر عدالت را در سراسر دنیا پر نكند – كه نمی كند – لااقل عمل به تكلیفی شده است كه مرگ در آن راه شهادت نام دارد و آرزوی خوبان و خاصان است.

امر به معروف و نهی از منكر در مقابل مظاهر فساد و بی عدالتی، تنبه و هوشیاری دادن به اطرافیان و جامعه در انتخاب راه درست، كمك و یاری محرومان و مستضعفان با كارهای گروهی و بخصوص دانشجوئی و دهها مورد دیگر تكالیفی است كه قطعاً مورد رضایت امام عصر(ع) و مطابق با آرمان های اسلامی است.
با این كارها آرزومند شهادت هم باشید.

بهترین الگوی آرزومندان شهادت، امام علی(ع) است. از بدر و احد ـ بلكه زودتر ـ آرزومند شهادت است، و در هر حمله سراغ آن را از پیامبر(ص) می گیرد؛ اما شهادت 40 سال بعد نصیب او می شود.
در این مدت دراز چهل ساله علی(ع) یكسره تلاش و فعالیت است. چنانچه باغستانهای اطراف مدینه، قناتها و راههای بسیاری ثمره این تلاش های خیرخواهانه در دوران انزوای علی(ع) از حكومت است.
گاه در میدان تبلیغ و بیان امیر بیان است، كه هیچ مبلغی مثل او اسلام را نشناسانده است و نهج البلاغه او گواه این است؛ و گاه در میدان مبارزه با قاسطین و مارقین و ناكثین امیر شمشیر است؛ و گاه … و در همه این ادوار و برهه ها آرزومند شهادت است و لحظه شمار آن؛ تا در شب 19 رمضان به صدای رسای "فزت و رب الكعبة" اعلان وصل به آرزوی 60 ساله خویش می كند.

پس این پسندیده نیست كه شما بخاطر آرزوی شهادت تصمیمی برای آینده و برنامه ای برای پیش رو نداشته باشید. بدانید اینها وسوسه های شیطان است و باوركنید از همین راه آن آرزو را هم از شما می گیرید.
پس بر شما باد به جد و تلاش در عرصه علم و عمل و انجام وظایف دینی و اجتماعی.

با التماس دعا.