پرسش

بعضی وقتها انسان دلش از خیلی چیزها میگیرد ولی وای به زمانی كه همیشه روحت در حبس باشد و ندانی چی كار باید كنی من از آن آدمهائی هستم كه همیشه دلم تنگ و دلم غم دارد خندیدنم الی و حس زندگی از بند بندم رفته فقط دلم خوش به خدای خوبم كه من و از یاد برده اما باز هم به كرمش شكر

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
این اندوه ها و دل تنگی های شما اگر معلول آگاهی از واقعیت های تلخ اجتماعی عصر ما و رنج های انسان معاصر از دوری از راه خدا و جهل به مفهوم و معنای زندگی و همچنین در ایفای وظائف خود باشد، جای نگرانی نیست، بلكه مایه مباهات است.
"هر كه او بیدار تر پر دردتر هر كه او آگاه تر رخ زرد تر"
این نوع غم و اندوه نشانه اش آن است كه هر چه بیشتر شما را به معنویت و توجه به آخرت و بی علاقگی به دنیا فرابخواند؛ و البته فراغت از محبتهای دنیوی خود آغاز شادابی های باطنی است.
این كه فرموده اید به خدا دل خوش كرده اید، به طور قطع امیدواركننده است؛ و البته بدانید او هیچكس را فراموش نمی كند، و تنها منتظر بوجود آمدن شرائط درونی مناسب ما است تا خود را بهتر به ما بنمایاند.
یاد خدا دوای همه دردها و شفای همه ناراحتی ها است، "یا من اسمه دواء و ذكره شفاء". این امری است كه بشر امروز از آن غفلت دارد؛ و به همین خاطر هر روزش نگران كننده تر از قبل می باشد. یاد خدا بهترین و استوارترین دستاویز روحی ـ و بلكه تنهاترین آن ـ برای رسیدن به شادابی و امیدواری و رضایت پایدار است.«ألا بذكر الله تطمئن القلوب».
بنابراین با استفاده از زمینه ای كه در شما هست، و به یاری خدا به ظواهر و تعلقات دنیایی دل خوش نیستید، ارتباط خود را با خداوند قادر متعال بیش از گذشته تقویت كنید تا مقدمه پیشرفت های بیشتر بزرگ تر معنوی را در خود فراهم نمایید.
شما را دعوت می كنیم كه كتابهایی را كه در شرح حالات معنوی علمای اهل عرفان ـ امثال مرحوم علامه طباطبایی، مرحوم سید علی قاضی و یا حضرت آیت الله بهجت ـ نوشته شده، مطالعه كنید.
كامروا باشید.
مشاوره مذهبی ـ قم.