پرسش

آب را گل نكنیم:
شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فروشوید اندوه دلی
دست درویشی شاید، نان خشكیده فرو برده در آب
زن زیبایی آمد لب رود
آب را گل نكنیم:
روی زیبا دو برابر شده است.
چه گوارا این ‌آب!
چه زلال این رود!
مردم بالا دست، چه صفایی دارند!
چشمه‌هاشان جوشان، گاوهاشان شیرافشان باد!
من ندیدم دهشان،
بی‌گمان پای چپرهاشان جا پای خداست.
ماهتاب آن‌جا، می‌كند روشن پهنای كلام.
بی‌گمان، در ده بالا دست، چینه‌ها كوتاه است.
مردمش می‌دانند، كه شقایق چه گلی است.
بی‌گمان آنجا آبی، آبی است.
غنچه‌ای می‌شكفد، اهل ده با خبرند
چه دهی باید باشد!
كوچه باغش پر موسیقی باد!
مردمان سر رود، آب را می‌فهمند.
گل نكردنش، ما نیز
آب را گل نكنیم.

پاسخ