پرسش

از این عالم دلم گرفته انگار دیگر نمیتوانم تحمل كنم عمری است دنبال شهادتم اما هرچه می جویم بی فایده است تنها ارزویم شهادت در راه خداست دلم می خواهد بدنم مثل علی اكبر اربابم حسین پاره پاره شود اگرمی توانید مرا راهنمایی كنید تا به ارزویم برسم.

پاسخ

رسول الله(ص) فرمود: «من سأل الله الشهاده بصدق بلغه الله منازل الشهداء وان مات علی فراشه» یعنی هر كسی از خداوند از روی صدق و راستی طلب شهادت نماید خداوند او را به مرتبه شهداء می رساند، ولو اینكه در بسترش بمیرد. (میزان الحكمة، ج5، ص195)
نگارنده بر شما، دوست عزیز، غبطه می خورد.
برادر محترم! بدان كه زندگی مسلمان شیعه بین یك «حسرت» و یك «آرزو» شكل می گیرد:
حسرت از نبودن در كربلا و شهادت در ركاب سید الشهداء.(چنانچه در زیارت وارث این حسرت را اینچنین به زبان می آوریم: «یا لیتنی كنت معكم …» یعنی ایكاش با شما بودم…)
و آرزوی درك ظهور امام عصر ارواحنا فداه و خدمت و شهادت در ركاب آن امام عزیز (چنانچه برای نمونه در زیارت عاشورا می خوانیم: «فاسئل الله الذی اكرم مقامك و اكرمنی بك ان یرزقنی طلب ثارك مع امام منصور من اهل بیت محمد(صلی الله علیه و آله)» یعنی از خداوندی كه مرا گرامی داشت و مرا با تو اكرام كرد مسئلت دارم كه روزی من كند طلب انتقام تو را همراه با امام منصور از اهلبیت محمد(ص))

این حسرت و آرزو نوعی "سوختن" و "ساختن" است. آن حسرت موجب سوختن همه رذائل و بدی ها و ‌كم شدن دلبستگی ها و تعلّقات مادی است؛ و این آرزو موجب ساختن، رشد و تعالی و آمادگی و پرورش همه استعدادهای كمالی و انسانی است.
پس باید به جد مراقب بود كه آرزوی شهادت این حالت سازندگی را داشته باشد و خدای ناكرده كم شدن تعلقات به دنیا و دیدن پستی های آن موجب كسالت و تنبلی و بی كاری و پرخوابی و … نگردد كه مثل سمّ مهلك ما را از وادی ایمان و عمل صالح بیرون می برد و پر واضح است از هدفمان دور خواهد ساخت.
چنانچه پیامبر اسلام(ص) فرمود: «خداوند غضب می كند بر انسان سالمی كه بی كار است، نه در شغل دنیوی می كوشد و نه در اشتغال آخرتی» (شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج 17 ص 146)
و هم امام متقین علی علیه السلام فرمود: «من الفراغ تكون الصبوه» یعنی از بی كاری هوسرانی می آید.(غرر الحكم ـ9251)
بهترین الگو در این زمینه خود امام علی علیه السلام است كه از جنگ احد تا شب 19 رمضان سال 40 هجری منتظر شهادت خویش است، اما یك لحظه دست از تلاش بر نمی دارد، و همو بیشتر از همه عمران و آبادانی و خدمت به جامعه كرده است و…

تكلیف آرزوی شهادت با تكلیف انتظار امام عصر روحی له الفداه یكی است.
امام زین العابدین علیه السلام فرمود:«من مات علی موالاتنا فی غیبة قائمنا أعطاه الله اجر الف شهید مثل شهید بدر و أحد» یعنی هر كسی در زمان غیبت قائم ما بمیرد، در حالی كه استوار در دوستی ماست، خداوند به او اجر هزار شهید، مثل شهدای بدر و احد اعطاء می فرماید. (بحار الانوار، ج82، ص173)
پر واضح است حفظ دین و انجام تكالیف فردی و اجتماعی در زمان غیبت بسیار سخت تر از زمان حضور امام(ع) است؛ و لذا چنین پاداشی دارد.
نوشته اید دوست دارید مثل علی اكبر اربابم پاره پاره شوم… به سخن علی اكبر(ع) گوش فرادهید. وقتی امام حسین(ع) بر روی اسب یك لحظه خوابش برد و صدایی از غیب شنید كه می گفت این كاروان را مرگ استقبال می كند. پس چشم باز كرد و انالله و انا الیه راجعون خواند. علی اكبر از علت استرجاع امام سؤال كرد و وقتی پاسخ پدر را شنید، در جواب عرضه داشت: مگر غیر از این است كه ما بر راه حقیم؟ پدر گرامیش پاسخ فرمود: آری همین طور است؟ علی اكبر(ع) عرض كرد: پس چه فرقی می كند كه كشته شویم یا زنده بمانیم.
این درس بزرگی است آرزوی شهادت را هرگز از دست نباید داد كه یك خصلت شیعی است.
"بی حسرت از جهان نرود هیچكس ز دست
الا شهید عشق ز تیر از كمان دوست."

اما جوان عزیز! ما نمی توانیم امری را بر خدا تحمیل كنیم. مقدّرات عالم دست ما نیست و جز آرزو و التماس و عمل به تكلیف هیچ وظیفه ای نداریم و كاری هم از ما نمی آید.

اگر در این دوران بتوانید وظایف دینی خویش ـ اعم از فردی و اجتماعی ـ را انجام دهید، ان شاء الله بدان مقصد متعالی هم خواهید رسید.

در آخر بیان علی علیه السلام حسن ختام كلام باشد كه فرمود:
«ما المجاهد الشهید فی سبیل الله بأعظم اجراً ممّن قدر فعف كاد العفیف ان یكون ملكاً من الملائكه» یعنی اجر مجاهدی كه در راه خدا شهید هم شده، بیشتر از اجر كسی است كه قدرت (شهوت) دارد ولی عفاف می ورزد، نیست. هر آینه نزدیك است كه انسان عفیف فرشته ای از فرشتگان خداوند گردد!» (نهج البلاغه، حكمت 474)

التماس دعا