پرسش

هر انسانی برای طی مراحل سیر و سلوك نیاز به زمان دارد ائمه(ع) هم كه انسان بوده اند. چرا و چگونه آنها از بدو تولد مصون از گناه و اشتباه بوده اند؟ و چگونه در سنین بسیار پایین به مقامی میرسیده اند كه شایستگی امامت و ولایت را پیدا كنند؟

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
امامت نیازی است كه سعادت انسان متوقف بر آن است و بر اساس قاعده "لطف الهی" به بشریت عنایت شده است؛ یعنی اساس آن امری ماورایی و آن جهانی است. امام باید از اول پاك و مطهر و از خانواده پاك و مطهر باشد تا بتواند معصوم و الگو باشد و لایق منصب امامت گردد.
علم و عصمت امام در اثر سیر و سلوك به دست نمی آید، بلكه از جانب خداوند لطف و عنایت می شود. قرآن یادآوری كرده است كه حضرت یحیی(ع) در كودكی به پیامبری رسید: «و آتیناه الحكم صبیّاً» یعنی ما فرمان نبوت را در كودكی به او دادیم ـ (مریم/12) ـ یا حضرت عیسی(ع) در نخستین روزهای تولد، خود را پیامبر معرفی كرد.(مریم/32ـ30)
با این وجود چنین نیست كه مقام امامت احتیاج به به شرائط خاص خود نداشته باشد. هر گاه این شرائط از بین برود امامت از شخص سلب می شود.
از سوی دیگر، معصوم(ع) در كارهایی كه می كند مختار نباشد؛ و هنر او این است كه شرائط لازم برای استمرار و بقای این عنایت الهی محفوظ نگه دارد. البته تخلف او در حد تخلف بندگان معمولی نیست، بلكه ترك اولایی هم ممكن است این لیاقت را از او سلب كند. این كه معصومین از ترس الهی خواب از چشمشان می رفته است، بر این اساس قابل تفسیر و فهم است؛ و این هنر است. ممكن است ترك اولایی هم از ایشان سربزند، ولی مواظبت ایشان بر خود به حدی بوده است كه این عنایت هرگز سلب نشده است.
در این ارتباط پاسخ ما به سؤالی در این ارتباط در كد 10967 از تازه های مشاوره مذهبی می تواند مفید باشد.
كتاب های ذیل نیز كتابهای مناسبی در این موضوع است:
1. نگاهی گذرا به زندگانی امام جواد(ع)، سید عبدالرزاق مقرم، ترجمه پرویز لولاور.
2. سیره پیشوایان، مهدی پیشوایی.
3. اصول كافی، ج1،(باب حالات ائمه اطهار(ع) در مورد سنّ).
در پناه حق.
مشاوره مذهبی ـ قم.