کد:
6263
پرسش
موجبات قبولی توبه را از طرف خداوند برای جوانی كه تا بحال هرگناهی كه به فكرتان برسد را انجام داده را بگویید؟
پاسخ
دوست عزیز و گرامی!
توبهاى كه جامع شرایط باشد به اجماع علما مقبول است، و دلیل آن گفتار خداى تعالى است كه مىفرماید:
«هو الذى یقبل التوبة عن عباده» یعنی اوست كه توبه بندگان را مىپذیرد.(شورى/25)
و در وصف خود مىفرماید:
«غافر الذنب و قابل التوب» یعنی آمرزنده گناه و پذیرنده توبه (مؤمن/3)
و باز مىفرماید:
«و من یعمل سوءا او یظلم نفسه ثم یستغفر الله یجد الله غفورا رحیما» یعنی هر كه بدى كند یا به خود ستم كند آنگاه از خدا آمرزش بخواهد خدا را آمرزنده و بخشاینده مىیابد. (نساء، 109)
و همچنین به دلیل سخن پیغمبر اكرم صلى الله علیه و آله كه فرمود: «ان الله - تعالى - یبسط یده بالتوبة لمسىء اللیل الى النهار و لمسىء النهار الى اللیل حتى تطلع الشمس من مغربها» یعنی خداى تعالى دست خود را به نشانه قبول توبه براى بد كار شب تا روز و براى بدكار روز تا شب مىگشاید تا آفتاب از مغرب خود برآید (یعنى تا قیامت).
همو فرمود: «ان الحسنات یذهبن السیئات، كما یذهب الماء الوسخ» یعنی همانا كارهاى خوب كارهاى بد را چنان محو مىكند كه آب چرك و شوخ را.
و فرمود: «لو عملتم الخطایا حتى تبلغ السماء ثم ندمتم، لتاب الله علیكم» یعنی اگر چندان گناه كنید كه به آسمان رسد، آنگاه پشیمان شوید، خداوند توبه شما را مىپذیرد.
و فرمود: «بنده گناه مىكند و به بهشت مىرود» ، عرض كردند: این چگونه ممكن است اى رسول خدا!؟ فرمود: «گناهى كند و از آن پشیمان شود و آن در پیش چشم وى باشد تا به بهشت رسد.»
و فرمود: «كفارة الذنوب الندامة» یعنی پشیمانى كفاره گناهان است.
و فرمود: «هر كه یك سال پیش از مرگ خود توبه كند خدا توبه او را مىپذیرد، سپس فرمود: یك سال زیاد است، هر كه یك ماه پیش از مردن توبه كند خدا توبه او را مىپذیرد. سپس فرمود: یك ماه زیاد است، هر كه یك هفته قبل از مرگ توبه كند خدا توبه او را قبول مىفرماید. سپس فرمود: هفته زیاد است، هر كه یك روز قبل از مردن توبه كند خدا توبه او را مىپذیرد. سپس فرمود: یك روز نیز زیاد است، هر كه پیش از دیدار مرگ (ملك الموت) توبه كند، خدا توبه او را قبول مىفرماید.»
و امام باقر علیه السلام به محمد بن مسلم فرمود: «گناهان مؤمن هر گاه توبه كند آمرزیده است. پس بعد از توبه و آمرزش، عمل [نیك] را از سر گیرد. آگاه باشید به خدا قسم این نیست مگر براى اهل ایمان». محمد بن مسلم عرض كرد: اگر بعد از توبه و استغفار از گناهان به گناه باز گردد و باز توبه كند حال او چگونه است؟ فرمود: «اى محمد بن مسلم! آیا چنان مىبینى كه بنده مؤمن از گناه پشیمان شود و از خدا آمرزش بخواهد و توبه كند و خدا توبه او را نپذیرد!؟» گفت: [اگر] چند بار چنین كند، گناه كند و سپس توبه و استغفار كند؟ فرمود: «هر گاه مؤمن به استغفار و توبه برگردد خدا به آمرزش باز مىگردد، خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است و توبه را مىپذیرد و از سیئات در مىگذرد. زنهار مؤمنى را از رحمت خدا ناامید نكنى!»
و فرمود: «اذا بلغت النفس هذه - و اهوى بیده الى حلقه - لم تكن للعالم توبة، و كانت للجاهل توبة» «همین كه نفس و جان به اینجا رسید - و اشاره به گلوى خود نمود - براى عالم توبه نباشد، و براى جاهل توبه هست.»
و فرمود: «آدم علیه السلام عرض كرد: پروردگارا! شیطان را بر من مسلط ساختى، و او را همچون خون (كه در رگهایم جریان دارد) در من جاى دادى. براى من هم چیزى مقرر فرما. خطاب رسید: اى آدم! براى تو این را قرار دادم كه: هر یك از فرزندانت كه آهنگ گناهى كند و مرتكب آن نشود چیزى بر او نوشته نشود؛ و چون مرتكب شد یك گناه بر او نوشته شود. و اگر قصد كار نیكى كند و آن را انجام ندهد یك حسنه براى او نوشته شود؛ و اگر انجام دهد ده حسنه برایش نوشته شود. عرض كرد: پروردگارا! بیفزا، فرمود: برایت مقرر ساختم كه هر یك از فرزندانت كه گناهى كند سپس آمرزش خواهد او را بیامرزم. عرض كرد: پروردگارا! بیفزا. فرمود: براى ایشان توبه را قرار دادم، و توبه را براى آنها گسترش دادم تا نفس به گلوگاه رسد، عرض كرد: پرورگارا! مرا بس است.»
و امام صادق علیه السلام فرمود: «مردى گناه مىكند و خدا به سبب آن او را به بهشت مىبرد.» شخصى عرض كرد: خدا به جهت گناه او را به بهشت مىبرد؟ فرمود: آرى، گناه مىكند و پیوسته از آن ترسان است و نفس خود را دشمن مىدارد؛ پس خداوند به او رحم مىكند و او را به بهشت مىبرد.»
و فرمود: «بنده مؤمن چون گناه كند، خدا او را هفت ساعت مهلت مىدهد. اگر استغفار كرد چیزى بر او نوشته نمىشود، و اگر این ساعتها گذشت و آمرزش نخواست، یك گناه بر او نوشته مىشود. مؤمن ولو پس از بیست سال هم به یاد گناه خود می افتد و از خدا آمرزش می خواهد، و خدا گناهش را مىآمرزد. ولی كافر همان ساعت آن را فراموش مىكند.»
و فرمود: «ما من مؤمن یقارف فى یومه و لیلته اربعین كبیرة فیقول، و هو نادم: "استغفر الله الذى لا اله الا هو الحى القیوم بدیع السماوات و الارض ذا الجلال و الاكرام و اساله ان یصلى على محمد و آل محمد و ان یتوب على" الا غفرها الله له، و لا خیر فیمن یقارف فى یومه اكثر من اربعین كبیرة» یعنی هیچ مؤمنى نیست كه در شبانه روزى چهل گناه كبیره كند و در حال پشیمانى بگوید: «استغفر الله الذى لا اله الا هو الحى القیوم بدیع السماوات و الارض ذا الجلال و الاكرام و اساله ان یصلى على محمد و آل محمد و ان یتوب على» مگر آنكه خدا آن گناهان را بیامرزد. و كسى كه شبانه روزى بیش از چهل گناه كبیره مرتكب شود خیرى در او نیست.»
و روایت است كه: «خداى تعالى چون ابلیس را لعن كرد [و از رحمتخود دور ساخت] از خدا مهلتخواست، و خداوند تا قیامتبه او مهلت داد. آنگاه گفت: به عزت تو كه از دل آدمى بیرون نیایم تا جان در تن وى باشد. پس خداى تعالى فرمود: به عزت من كه در توبه بر وى نبندم تا جان در تن وى باشد.»
و در روایتی در شأن جوانی از بنی اسرائیل آمده است: «جوانى بیستسال خدا را عبادت كرد، سپس بیستسال او را معصیت نمود، سپس در آینه نگریست و نشانه پیرى در موى خود دید، ناراحتشد و گفت: خدایا بیستسال اطاعت و بیستسال معصیت تو كردم، اگر بسوى تو بازگشت نمایم قبول مىكنى؟ ناگاه شنید كه گویندهاى مىگوید: ما را اجابت كردى ما نیز تو را اجابت كردیم، سپس ما را ترك نمودى از تو دست برداشتیم، ما را عصیان ورزیدى تو را مهلت دادیم. حال اگر بسوى ما آئى تو را مىپذیریم.»
اخبار و روایات در این معنى بسیار و بىشمار است و اخبارى نیز كه پیش از این ذكر شد بر آن دلالت دارد.
اما كسى كه با نور بصیرت در این معنى مىنگرد، نیازى به بیان ندارد؛ زیرا مىداند كه توبه موجب سلامت و پاكى دل است، و هر دل پاك و رستهاى نزد خدا پذیرفته است و در آخرت در جوار الهى در ناز و نعمت خواهد بود. خداوند دل را در اصل پاك و رسته آفریده ـ زیرا هر زادهاى بر فطرت زائیده مىشود ـ و تنها به سبب بیماری گناه و تاریكیهاى آن بیمار و سیاه گشته است. داروى توبه این امراض را بر طرف مىكند، و نور حسنات این تیرگیها را مىزداید، و تاریكى گناهان تاب روشنى نیكیها را ندارد، چنانكه ظلمت شب تاب روشنائى روز ندارد، و تیرگى چرك و شوخ با سپیدى و زلال آب باقى نمىماند.
به موجب آن ادله قرآنی و روائی و به موجب این بیان عقلی، آدمی هر چند اهل گناه ـ ولو گناهان بزرگ ـ باشد، توبه می تواند او را نجات دهد. هیچ گاه برای توبه دیر نیست. و حقیقت توبه پشیمانی است و عزم بر ترك گناه. همین و بس.
بلی انسان باید از یك چیز بترسد؛ و آن این كه كثرت گناه به حدی شود كه حال توبه عارض نشود.
اگر گناهان چنان انباشته شود كه جزو طبیعت آدمى شود، و دل طورى تباه شده باشد كه دیگر صفا و روشنائى نپذیرد، چنین دلى حال توبه برایش دست نمی دهد ـ به این معنى كه بازگشت نمىكند، هر چند به زبان گوید توبه كردم ـ زیرا چرك گناهان چنان در درون او فرو رفته و انباشته شده كه دیگر پاكیزگى نمىپذیرد، و اگر در پاكسازى آن مبالغه و پافشارى شود به پاره پاره شدن دل و هلاك آن منجر مىگردد.
برای اطلاعات بیشتر به آدرس زیر مراجعه فرمائید.
http://www.naraqi.com/per/g/g_5/014.htm#f0
موفق و موید باشید
مشاور :
موسسه ذکر
| پرسش :
پنج شنبه 18/2/1382
| پاسخ :
پنج شنبه 18/2/1382
|
|
|
0
سال
|
معارف اسلامي
| تعداد مشاهده:
96 بار