پرسش

سلام.
خسته نباشید.
من متاسفانه از نعمت اشك چشم بی نصیبم. وقتی كسی روضه می خواند گریه ام نمی آیدبغض گلویم رامی فشاردولی نمی توانم گریه كنم درحالی كه دلم می خواهد نعره بزنم آنقدر گریه كنم تا بمیرم.
مشكل من حتما به خاطر قساوت قلب است
خودم هم خوب این موضوع را می دانم
چون حتی به نماز هم بی توجه شده ام.
برای حل مشكل قساوت چه راهی را پیشنهاد می كنید؟
راهی به من نشان دهیدكه هرگاه میخواهم نماز بخوانم اشتیاق زیادی داشته باشم.
به دعا توجه زیاد داشته باشم.
چه دعاهای مرسومتر مثل ندبه وكمیل وچه دیگر دعاها مثل صحیفه سجادیه.
*لطفا اگر می شود جواب را به ایمیل من بفرستید.
متشكرم.

پاسخ

دوست عزیز - سلام علیكم
این كه می فرمایید این حالت های من از قساوت قلب است اصلا" درست نیست ، به هر حال هر انسانی ویژگیهای نفسانی خاص خودش را دارد ، شما هم مثل دیگر انسانها به صفاتی چند از دیگران ممتازید ، بعضی از انسانها رقیق القلبند و بعضی دیگر جنبه عقلانیشان بر احساس و عاطفه غلبه دارد ، هر دو حالت خوب است ، آنان كه در جنبه های عقلانی قوی ترند ، می توانند مشاوران خوبی باشند و انان كه احساساتی هستند هنگام بروز مشكلات ، دوستان خوبی هستند ، این ربطی به قساوت قلب ندارد ، بسیاری از علمای اخلاق هستند كه حتی در مرگ فرزندانشان گریه نكرده اند ، در خبر است هنگامی كه سر فرزند مرحوم آیت الله اصفهانی را در نماز جماعت بریدند ، ایشان حتی نمازش را نشكست و بعد از نماز و قتی متوجه بدن بی سر فرزند شد فقط گفت انا لله و انا الیه راجعون ، آیا می توان گفت مرحوم آیت الله اصفهانی گرفتار قساوت قلب است ؟ در جواب باید گفت نه ! این حالت میزان توكل ایشان را به خدای بزرگ نشان می دهد ، لذا رجوع الی الله را بر زبان جاری می سازد ، بگذریم ، به جهات عدیده شما گرفتار قساوت قلب نیستید كه یكی از آنان سن كم شماست یعنی با این سن و سال قطعا" این مشكل را ندارید ومضافا" ، اینكه حالات خود را اینگونه وصف می كنید دال بر این است كه اتفاقا" رقیق القلب هستید ، اما حالا برای اینكه این حالات خوب را هیشه داشته باشید و می خواهید اهل دل باشید ، به گفته بزرگان فقط گناه نكنید و واجبات را انجام دهید ، البته گناه نكردن سخت است اما اگر شما موفق بشوید كه در آغاز جوانی گناه نكنید ، قطعا" آثاری در زندگی مادی و معنوی شما پدیدار خواهد شد كه قطعا" قبل از آن نبوده است ، آنقدر دل روشن می شود كه حتی انسان در زندگی شخصی مادی هم موفق است در ترس تمركز بیشتری دارد ، این هم تجربه شده است و هم خدای بزرگ فرموده است "من یتق الله یجعل له مخرجا" و یرزقه من حیث لا یحتسب " (یعنی هر كه پرهیزگار باشد برای او راه فراری در مخمصه ها قرار می دهیم و به او روزی می دهیم از راهی كه اصلا" فكرش را نمی كند) پس برای بدست اوردن دنیای خوب و آخرت خوب فقط گناه نكن و واجبات را انجام ده و ذی رحم را همیشه محترم بشمار ، اگر تا چهل روز این كار را كردی خیلی از امور برای شما روشن خواهد شد چرا كه در روایات معتبر است كه (من اخلص لله اربعین صباحا" ظهرت ینابیع الحكمة من قلبه علی لسانه) .
دوست عزیز در ادامه پاسخ یكی از فضلا را كه از زوایه دیگر به آن پرداخته كه در حقیقت تكمیل بحث بالا می باشد ملاحظه بفرمایید:روحیه موجود در شما نشانگر بیدارى فطرت و سلامت روح شماست. كسى كه بر رنج دیگران تأسفى نخورد و ترحمى در دل او نباشد انسان نیست:
توكز محنت دیگران بى غمى‏ نشاید كه نامت نهند آدمى‏
از ارزشمندترین گوهرهاى وجود، همین احساسات انسان دوستانه و ترحم بر بیچارگان و گریستن بر حال آنهاست. مگر این كتاب خدا نیست كه مى‏فرماید: فَلاَ اِقْتَحَمَ اَلْعَقَبَةَ ...؛ از گردنه عبور نكرد و تو چه مى‏دانى كه گردنه چیست. آزاد ساختن گردن‏ها (بردگان) و یا در روز سختى و گرسنگى به دیگران اطعام كردن؛ یتیمى خویشاوند و یا خاك‏نشینى مستمند، (سوره بلد) این احساسات لطیف‏ترین احساسات انسانى است كه باید آن را ارج گذاشت و با روش‏هاى مناسب، آن را تقویت كرد. گریه نیز جلوه‏اى از همین دریاى خروشان احساسات است. گریه فواید بسیارى دارد، حتى اگر علامت ضعف باشد. از بین گریه‏ها بهترین آنها، گریه از خوف خداوند و شوق به درگاه اوست و در مراتب بعد، گریه بر مصائب اهل‏بیت(ع). ولى چه باید كرد تا اشك انسان خشك نشود و دل آمادگى گریستن داشته باشد؟ براى نیل به این مقصود توصیه‏هاى زیر راهگشاست : 1- پرهیز از گناه. 2- دل نبستن به دنیا و پیشه كردن زهد در آن. 3- بیدارى سحر و تلاوت قرآن. 4- روزه گرفتن و پرهیز از پرخورى و پرخوابى. 5- شركت در مجالس موعظه و نصیحت. 6- تفكر و تأمل در آفرینش و عظمت پروردگار و حقارت و كوچكى انسان و راه سختى كه در پیش دارد. 7- توجه به محتواى ادعیه رسیده از معصومین(ع) مانند دعاى كمیل، دعاى ابوحمزه ثمالى و... .

موفق باشید.