پرسش

چه كار كنم كه دلم بخواهد امام زمان بیایید؟حقیقتش وقتی به ته دلم مراجعه می كنم كه مثلا همین فردا امام زمان می آید می بینم دلم مایل نیست كه ایشان بیاید؟! واقعا باعث تاسف است ولی چه كنم.شاید خیلی ها مثل من باشند ولی نمی دانند. امام اگر بیاید دیگر جای تنبلی نیست. دیگه نمی توان دنبال نفس رفت .دیگه خبری از شكم چرانی و مفت خوری نیست. اگه من كارمند هستم دیگه در حكومت امام زمان نمی توانم از زیر كار در بروم و یا اگر هر وظیفه ای دارم از بالاترین پستها تا به ظاهر كم ارزشترین شغل ها، هر چه قدر كار كنم مزد می گیرم نه بیشتر.امام زمان اگر بیاید من نمی توانم شبها از پرخوری خوابم نبرد و همسایه ام از گرسنه گی. دیگر نمی توانم در منزلم چندین اطاق خالی باشد و مستاجری از بی پولی مستاصل. واقعا سخت است آدم منتظر واقعی او باشد!

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
اول ممكن است چنین به ذهن بیاید كه با انسان كامل و خلیفه خدا باید با سرمایه و دارایی و بضاعتی مواجه شد و از او تقاضای حضور كرد. بضاعتی از علم، شجاعت، جهد و تلاش، تقوا و پاكی و...؛ این حرف در جای خود درست است، و همان سخن است كه می گوید: "منتظر مصلح خود باید صالح باشد".
اما در سطحی دیگر نیز می توان این مواجهه را نگریست؛ و آن برخورد فقیرانه و بی بضاعت با ولیّ مطلق خدا می باشد؛ همان سخن برادران حضرت یوسف(ع) هنگامی كه او پادشاه مصر شده بود: "جئنا ببضاعة مزجاة".
از قضا این مواجهه واقعی تر، عرفانی تر و اخلاقی تر است؛ چنانچه در فرمایشات سید بن طاوس به فرزندش همین آمده است.(ر.ك. به كشف المحجة، سید بن طاوس)
واقع امر آن است كه انسان هر چه از اخلاق و ملكات پاك انسانی داشته باشد، باز در مواجهه با ولیّ مطلق خدا آلوده است؛ و هر چه از جهد و تلاش و شجاعت داشته باشد، در مقابل او كه اسدالله است ترسو است؛ و هر چه از علم و حكمت داشته باشد، در مقیاس او كه مخزن علوم الهی است نادان و كودك می باشد.
درك این فقر و نداری مواجهه را بهتر و واقعی تر، و در یك جمله خاضعانه و سالمتر می كند.
تمام سخن ـ كه وجه جمع دو نوع مواجهه هم هست ـ در این است كه علی رغم دوست داشتن پاكی و تلاش نمودن برای پاكی، ما باید خود را آلوده و نیازمند به امام بدانیم؛ و علی رغم عدالت دوستی و عدالت خواهی دست خود را برای اقامه عدالت در ناحیه كوچكی از زندگی هم(حتی خانه ات، و بلكه خودت) كوتاه بدانیم و...
در زیارت شریف جامعه كبیره می خوانیم: "ما خصنّا به من ولایتكم طیباً لخلقنا و طهارة لأنفسنا و تزكیة لنا و..." یعنی از اختصاصات دوستی و تولای به ائمه معصومین(ع) پاكی خلق و طهارت جان و تزكیه نفس ما می باشد.
به عبارت دیگر ما باید نداری ها و كاستی هایمان را درك می كنیم، و جام خالی خویش را با تمنّا به ساحت او می بریم. همین كه با چنینی سؤالی در ذهن خود برخورد كرده اید و از خود رنجیده اید، می تواند نشان از همین خضوع شما در برابر آن ذات پاك الهی و بنده خالصش داشته باشد.
پس انسان هایی كه در خود ضعفی سراغ دارند، می توانند همین ضعف را دستمایه تقرب به خدا و احساس نیاز به دستگیری خلیفه او قرار دهند. بلكه می توان گفت: حتی انسانهای عقب مانده در اخلاق و حكمت، آلوده در گناه و نجاست هم می توانند خواهان حضور حضرت ولی عصر(روحی له الفداء) باشند، به این شرط كه از مرداب خویش تنفر پیدا كنند، و به كوثر او رجاء واثق یابند كه این درك اضطرار، آنان را در كانون جذبه او خواهد افكند و قدم به قدم به سوی پاكی ها و وارستگی ها بالا خواهد برد.
"تو مپندار كه مجنون سرِ خود مجنون شد
از سمك تا به سحابش كشش لیلی برد"
با التماس دعا.
مشاوره مذهبی ـ قم.